Priscilla Overbeek zoekt in België en Nederland naar onverwachte rolmodellen.
Vaak gaat men ervan uit dat een vrouw haar lichaam verkoopt uit dwang of financiële problemen. Dat was voor Rosa (46) een ander verhaal. Zij besloot op achttienjarige leeftijd prostituee te worden en haar toekomstige carrière als advocate op te geven. Nu, meer dan dertig jaar later, werkt ze als SM-meesters op de Wallen. Priscilla zocht haar op in hartje Amsterdam voor een openhartig interview.
Een knappe blonde vrouw doet open. Je zou haar van je leven geen zesenveertig schatten. Ze laat me binnen en vraagt met een Slavisch accent of ik koffie wil. We strijken met twee cappuccino neer op haar grote grijze bank, die in het midden van de grote ruimte staat. Ik kijk om me heen en zie een Playstation 3 naast de televisie staan.
Ze lacht: ‘van mijn zoon, maar die zit in Duitsland. Mijn vriendje speelt er soms op.’
‘Vindt je vriend het niet vervelend dat je dit werk doet?’
‘Ach, hij weet ervan. Hij is zesentwintig en we hebben het gewoon leuk samen. Geen gedoe.’
Je vertelde dat je strafrecht hebt gestudeerd, waarom ben je daar niets mee gaan doen?
Ik ben hier op mijn achttiende ingerold en ik ben er nooit meer uitgegaan. Wat begon als een middel om mijn studie te bekostigen is uitgegroeid tot mijn vaste baan. Ik geniet oprecht van dit werk. Van alle vrouwen die hier staan heb ik het minste seks met klanten. Ik domineer ze en verdien daar mijn geld mee. Genoeg om van te leven. Mijn werk als meesteres omvat zoveel meer dan alleen seks; er komen veel psychologische aspecten bij kijken. Jezelf helemaal aan een meesteres overgeven is erg intiem en mijn klanten en ik delen dan ook een vertrouwensband. Ik schaam me niet voor mijn baan en kan mezelf elke dag met een goed gevoel in de spiegel aankijken. Op dit moment ben ik tevreden met mijn leven.
Ik werkte destijds in een kroeg in Keulen, om mijn studie Strafrecht te betalen. De eigenaar had een zus. Dat was een prachtige vrouw en daarnaast was ze een hoer, een echte hoer. Op een avond liep zij de kroeg binnen waar ik werkte. Hoe zij daar binnen liep, zo krachtig en met zoveel flair! Iedereen in de ruimte keek naar haar. Ik had haar één keer gezien en toen dacht ik: dat wil ik ook. Ze was zo mooi, zo charismatisch! Ze werd echt mijn rolmodel.
Je woont en werkt in Amsterdam, je zoon van 17 woont in Duitsland. Is dat niet moeilijk?
Natuurlijk mis ik hem, maar hij komt regelmatig naar mij toe in Amsterdam. Hij studeert in Duitsland en woont bij zijn vader. Mijn levensstijl is gewoon geen goede omgeving voor mijn zoon op dit moment. Ik weet dat hij daar de orde en structuur krijgt die hij nodig heeft. Hij zit veilig bij zijn vader.
Ik heb hier veel afleiding door mijn vrienden. Iedereen kent elkaar hier en we gaan vaak uit eten als we vrij zijn. We zijn dol op sushi of ergens een wijntje drinken. Het zit hier vol met levensgenieters.
Heb je nog contact met familieleden naast je zoon?
Ja, ik bezoek ze af en toe in Duitsland maar zij komen niet naar Amsterdam. Behalve mijn zoon dan. Ik spreek mijn familie vooral via de telefoon.
Weten zij dat je dit werk doet?
Nee, dat weten ze niet en dat is maar goed ook. Mijn familie is zeer streng gelovig en mijn moeder zou helemaal gek worden als ze erachter zou komen. Mijn studie heb ik gewoon afgemaakt, dus mijn familie denkt dat ik bij een advocatenkantoor werk, hier in Amsterdam.
En je zoon? Weet hij ervan?
Ik heb het hem nooit verteld en dat ga ik ook nooit doen. Hij weet dat ik in Amsterdam woon en denkt dat ik hier werk als strafrechtadvocate. Hij bezoekt mij regelmatig en als we dan over straat lopen roepen ze me na: ‘Hé Rosa!’ Dat is natuurlijk niet mijn echte naam en dan zie ik hem wel kijken. Misschien dat hij het weet maar we praten er in ieder geval niet over. Hij is en blijft nog steeds mijn kindje. Dat houd ik liever voor hem verborgen.
Ik zit er al een tijdje over na te denken om iets anders te gaan doen. Ik dacht aan verschillende dingen: een tweedehands winkeltje openen, een boek schrijven, een speciale cursus opstarten voor vrouwen die meer in contact willen komen met hun seksualiteit – een seksschool. Maar ik ben iets compleet anders gaan doen. Na bijna zes maanden te moeten wachten op een vergunning, heb ik mijn eigen kamerverhuurbedrijf mogen openen van de gemeente. Sinds midden oktober 2015 run ik dit bedrijf in Amsterdam. Ik zit daar op kantoor en sta elke dag in contact met de vrouwen. Op die manier is er altijd een aanspreekpunt wanneer dat nodig is en dat vind ik zeer belangrijk. Het is geen makkelijk beroep en op deze manier maak je deze omgeving een stukje veiliger.
Ben je dan nu ook echt gestopt als raamwerkster?
Je zult mij er niet veel meer vinden, nee. Op deze manier kan ik mijn ervaring doorgeven aan die nieuwe meisjes en ze goed begeleiden. Mijn werk zal ik niet missen, het was tijd voor iets nieuws en de mensen blijf ik zien. Maar mijn vaste klantjes houd ik nog steeds voor mezelf. Allemaal nieuwe ervaringen, dat boek wordt steeds dikker.
Hoe sta je precies in contact met je ‘meisjes’ in het kamerverhuurbedrijf?
Via een intakegesprek dat ik zelf voer, leer ik ze kennen. Alle meiden moeten ingeschreven staan bij de Kamer van Koophandel en meerderjarig zijn. Het kamerverhuurbedrijf bezit een kantoor dat dagelijks bezet is. Volgens de afspraak met de gemeente moeten de vrouwen zich daar elke dag melden en hun kvk-bewijs en hun identiteitsbewijs tonen. Op het kantoor staan altijd thee, koffie, koekjes en snoepjes. Ik wil dan ook een veilige en fijne atmosfeer creëren. Wanneer iemand ziek is of zich geestelijk te slecht voelt om te werken, mag ze afbellen. Niemand mag hier tegen haar zin werken.
Veel meiden die hier werken hebben al veel ervaring, maar sommige zijn ook nieuw in het vak. De meeste vrouwen hebben een partner die weten dat ze dit vak uitoefenen en dromen over een heel normale toekomst: trouwen en kinderen krijgen.
Welke ervaringen probeer je met hen te delen?
Er is elke dag sociaal contact met de meiden. Aangezien ik een SM-meesteres ben, zijn veel vrouwen nieuwsgierig naar hoe dat precies in zijn werk gaat en of ik misschien nog handige tips voor ze heb.
Iedereen kan bij me terecht voor privé – of werkproblemen en dat weten ze ook allemaal!
Er is hier op dit moment een meisje waarvan ik vermoed dat ze al haar geld afstaat aan haar vriend/pooier. Ze wordt nauwlettend in de gaten gehouden en ik heb al drie keer een gesprek met haar gehad. Hopelijk neemt ze me in vertrouwen en zal uiteindelijk de waarheid boven tafel zal komen, maar als dat niet zo is, schakel ik de politie en de gemeente in om haar te beschermen.
Op welke manieren probeer je om een veiliger omgeving voor je meiden te creëren?
Het kantoor is de veilige plek waar ze altijd terecht kunnen, want er is altijd iemand aanwezig. Er wordt regelmatig gesurveilleerd met twee personen en er hangen overal camera’s. Bij gevaar bellen ze een alarmnummer, dan komt er direct iemand van kantoor om ze te helpen. Laatst was ik binnen 12 seconden op de plek waar een melding vandaan kwam.
Dus er is sprake van een soort ‘zusterschap’?
Ja! Het onderlinge contact is fantastisch. We spreken elkaar dagelijks en er heerst altijd een ontspannen sfeer op het kantoor. Om het nieuwe jaar te vieren hebben we een grote opslag omgetoverd tot een echte partytent, met muziek, discolichten, hapjes en drankjes. Alle kamerdeuren werden van halftwaalf tot halfeen gesloten, zodat iedereen samen het nieuwe jaar kon vieren. Er werd champagne gedronken en er kwamen zelfs vrouwen van andere kantoren langs. Het was één groot feest.
Uit privacy overwegingen is de naam Rosa gefingeerd
Tekst: Priscilla Overbeek
Reageren op dit artikel met een artikel? Stuur je pitch naar info@vileine.com
Pingback: 365 dagen Vileine: leven, liefde en lessen! – Vileine.com