Hoe heet het?
Female chauvinist pigs: Women and the rise of raunch culture door Ariel Levy
Wanneer en waar?
2007, Amerika
Waar kennen we de auteur van?
Van dit boek dus. Kennelijk was Female chauvinist pigs een beetje een eendagsvlieg, want het is Levy’s enige boek tot op heden. Wel schrijft ze voor het bekende tijdschrift The New Yorker.
Waar gaat het over?
Ariel Levy constateert een groeiend aantal vrouwen dat zich bezighoudt met wat zij ‘raunch culture’ noemt. Raunch culture wordt omschreven als een ordinaire, seksistische cultuur, waarin het voor vrouwen stoer is om naar de stripclub te gaan of in de Playboy te poseren – of je string te laten zien in het tv-programma ‘Girls gone wild’. Dat zou niet alleen stoer zijn, maar vooral het toppunt van feminisme.
Door je te ‘gedragen als een man’, zou je de ultieme controle over je seksualiteit hebben. Levy vraagt zich in haar boek af in hoeverre het feministisch is om je precies zo te kleden en te gedragen zoals mannen dat stereotypisch gezien verwachten: als seksobject.
Waarom zou je dit boek toch echt moeten lezen?
Hoewel het boek enige gedateerde detail bevat, biedt Female chauvinist pigs nog steeds genoeg stof voor discussie. Als lezer krijg je de indruk dat Levy de feiten voornamelijk vanuit haar eigen perspectief waarneemt.
Zo vertelt ze over de tv-serie Desperate Housewives ‘dat de hoofdpersoon een affaire heeft met de tuinman’. Dat terwijl er in die serie naar mijn herinnering toch echt nog drie andere hoofdpersonen waren, waaronder een vrouw die wanhopig probeert haar werk en gezinsleven te combineren. Dat maakt dat het lijkt of Levy een nostalgie heeft naar de jaren 60, toen feministes nog beha’s verbrandden in plaats van siliconen in hun tieten pompten.
Op andere plaatsen schuwt Levy de confrontatie met de werkelijkheid echter niet – en dat is boeiend leesvoer. Zo interviewt ze de dochter van Hugh Hefner, die het Playboy-impirium nu leidt, en weet ze haar te ontlokken dat dat “de nieuwe generatie vrouwen [..] een natuurlijker en meer vanzelfsprekende houding ten opzichte van seks heeft”.
Maar waarom lezen deze vrouwen de Playboy en niet het op vrouwen gerichte Playgirl? “Omdat mannen het nog steeds niet acceptabel vinden om geobjectiveerd te worden door vrouwen.” Niet verbazingwekkend dus, dat Playgirl inmiddels een vroege dood is gestorven.
Wat moet je weten als je dit boek toch niet wil lezen?
Levy geeft een heldere samenvatting van raunch culture en legt haar vinger daarmee op de zere plek. Als oorzaak voor de ranzigheidscultuur wordt het feminisme vaak genoemd: vrouwen zijn zo ver gekomen dat ze hun seksualiteit niet meer hoeven te verbergen. In tegenstelling: ze kunnen er trots op zijn en het tentoonstellen.
Toch gaat het daarbij alleen om oppervlakkigheid en buitenkant, om gebotoxte designer vagina’s en spannende pakjes. Je lichaam weggeven betekent niet dat je in je seksleven zo vrij bent als een vogeltje. Is het niet vreemd om ‘je te willen gedragen als een man’ – wat dat ook moge betekenen – maar tegelijkertijd het clichébeeld van vrouwelijke seksualiteit te willen belichamen?
De bimbo-feministes zetten zich af tegen het beeld van het meisjes-meisje, dat preuts en onzelfstandig is. Levy vindt echter dat het tijd wordt dat vrouwen zich qua seks in de eerste plaats richten op wat zij lekker vinden in bed, in plaats van wat anderen van ze denken.
Kant-en-klare quote voor op feestjes:
“Being able to have an orgasm with a man you don’t love or having Sex and the City on television, that is not liberation. If you start to think about women as if we’re all Carrie on Sex and the City, well, the problem is: You’re not going to elect Carrie to the Senate or to run your company. Let’s see the Senate fifty percent female; let’s see women in decision-making positions -that’s power. Sexual freedom can be a smokescreen for how far we haven’t come.” (in een interview met Erica Jong)
Pingback: Selfie: Paris Hilton slaat munt uit objectificatie – Vileine.com