Lisa, 24
“We zouden samen spacecake eten en trippy films kijken. Al sinds onze puberteit hadden we dat plan, maar het kwam er steeds maar niet van. Dit weekend was zijn huisgenoot op vakantie, dus gingen we samen bakken, bij hem thuis.
De spacecake sloeg echter een stuk trager aan dan we gewend waren; we werden ongeduldig. We stapten over op rode wijn. “Kan dat wel?”, vroeg ik, terwijl hij me een glas alcohol inschonk. Hij wuifte het weg. “Tuurlijk wel, dat doe ik ook zo vaak”. Ik wist dat hij wel eens blowde en omdat ik toch al letterlijk niets voelde van de cake, vertrouwde ik op zijn oordeel.
Ik weet niet precies hoe lang het duurde, maar ik weet wel dat de alcohol en spacecake die avond ineens, in een keer, keihard binnenkwam. Ik werd enorm hangerig, en leunde terwijl we film keken maar een beetje tegen hem aan. Hij vroeg of het ging, gaf me een knuffel en ik zei dat ik het echt voelde, nu.
Dat moet hij op de een of andere manier verkeerd hebben opgevat, want vervolgens is hij me gaan zoenen. Dat zoenen ging al snel naar strelen. “Wat fijn, dat je het eindelijk zegt”, zei hij. Ik was zo verdoofd, dat ik niet wist hoe ik moest reageren. Bovendien schrok ik nogal van zijn reactie: hij was mijn beste vriend – en níet meer dan dat.
Ik kreeg de woorden niet uit mijn mond. Toen hij aan mijn borsten zat, zei ik ‘hou op’. Hij zei ‘o, sorry’, maar frunnikte verder op een andere plek. Toen hij me in mijn kruis had, begon ik te mompelen. Ondertussen hing hij boven mij, zich af te trekken. Ik denk dat hij echt dacht dat ik het fijn vond.
Hij heeft mijn benen op de bank getild en me driftig uitgekleed. Hij trok mijn onderbroek omlaag en begon met mijn clitoris te spelen. Het deed geen pijn, op dat moment voelde het fysiek soms zelfs even fijn, maar het was ábsoluut iets wat ik níet wilde. Het duurde niet erg lang, voor hij hijgend naar me opkeek en zijn lichaam omhoog trok. Hij duwde zijn geslachtsdeel naar binnen. Ik sloot mijn ogen en draaide mijn hoofd weg. Daarna kan ik me niet veel herinneren; ik weet niet of dat is omdat ik flauw ben gevallen, of dat mijn hoofd gewoon blokkeert.
De volgende ochtend werd ik brak wakker in zijn bed. Even hoopte ik dat ik een nachtmerrie had gehad. Mijn kleren lagen op een hoopje naast het bed; ik kleedde me haastig aan. Hij stond onder de douche, te fluiten. In de woonkamer zag ik het condoom liggen; ik moest er van kokhalzen. Ik ben naar buiten gegaan: ik was te boos en broos om ook maar één zinnig woord uit te brengen.
Na heel veel twijfelen, ben ik naar de politie gegaan, waar ik het hele verhaal heb uitgelegd. Volgens de agent had ik geen sterk verhaal; “Jullie zijn vrienden en jullie hadden toch sámen dat plan om spacecake te eten?”. Wat de agent leek te vergeten, is dat ik echter nooit had toegestemd met seks. De agent confronteerde me met de ‘harde waarheid’: “Tsja, je was stoned. Ik weet niet hoe betrouwbaar je getuigenis dan wordt geacht. Je zegt net dat het soms ook fijn voelde; het wordt dan lastig om nog te spreken van verkrachting.”
Ik was extreem in de war door mijn vriend, die mijn signalen totaal verkeerd begreep en uit het niets de liefde verklaarde. Ook de politie leek nu te suggereren dat ik het zelf schuld was. Had ik dan iets verkeerd gedaan?
Nee, want ik had hem niet versierd, maar was gewoon moe. Ik had voor mezelf heel duidelijk bepaald, dat het nooit verder zou gaan dan een gewone vriendschap. We hadden ook wel eens uitgesproken naar elkaar van: jij bent niet mijn type. Dat hij me al die tijd leuk vond, had ik niet verwacht. Dat hij dacht ik ook, dus al helemaal niet. Laat staan, dat hij zich niet in zou kunnen houden.
Ik was wel eens eerder bij hem blijven slapen, dan had ik bijvoorbeeld teveel gedronken en mocht ik blijven slapen. Dat ging altijd heel netjes: in pyjama, nooit naakt. Ik werd bang, en vroeg me af of hij wel eerder zoiets geprobeerd had. Bij mij, of bij een ander meisje? Ik voelde me verraden; hij was mijn beste vriend. Wie kon ik nu nog vertrouwen? Hadden alle mannen dan toch een verborgen agenda?
Ik heb een speciale verwerkingstherapie gevolgd – EMDR – en heb daar echt veel baat bij gehad. Omdat ik het thema toch nog niet helemaal los kan laten, loop ik nog regelmatig mee met demonstraties.
Eigenlijk ben ik een heel standaard meisje; ik ben niet iemand die gauw opvalt in een grote groep. Toch hoop ik, dat als mensen me zien demonstreren of mijn verhaal lezen, ze zich beseffen dat het helemaal niet zo’n ver van je bed-show is als de meeste mensen denken.”
