Toen ik een tiener was, waren er Avril Lavigne die haar broek uittrok in een mall in de video van Complicated en Ashlee Simpson die op de auto danste in La La. Van Hilary Duff kan ik alleen nog maar rare video’s vinden, waarin ze wordt ingesmeerd op het strand. Dit soort pop-rock zangeressen waren vroeger mijn rebelmodellen. Het lijkt alsof er voor de generatie na mij nog véél meer keuze is. Tegen wie kijken jonge meisjes nu op? En waarom is dat belangrijk?
Ik heb het gevoel alsof er nu steeds meer jonge zangeressen binnenkomen die willen laten zien dat ‘doen wat je zelf wil’ de sleutel is tot een authentiek leven. Bibi Bourelly’s Ego en Alessia Cara’s Wild Things zijn behoorlijk identiek in hun young, wild and free-heid. We zien veel hangende vriendengroepen (echte vrienden, blijkt na een inspectie op Instagram), nachtlevens op straat, en: er wordt nog steeds op objecten geklommen.
Alessia’s jong-zijn
Alessia Cara is negentien en komt uit Canada. Zij representeert de pop-kant van deze twee video’s, en trapt in Wild Things af met een gesproken stukje tekst. Er volgt een klassiek squad-loopje op straat, waarin Alessia’s vrienden aan haar zijde verschijnen. Daarna hangen ze vooral thuis, tekenen ze een groepssymbool op elkaars vingers en vertrekken ze naar een verlaten strand om daar met dierenmaskers op vuurwerk af te steken.
Dit is de Amerikaanse droom der jong zijn: Alessia doet wat ze wil, maar is nog steeds een rolmodel. Hier komen geen Drank & Drugs praktijken voorbij; Alessia is een brave jongere. Tieners die Disney ontgroeid zijn kunnen makkelijk op haar overstappen.
Dat is geen kritiek: ik was zelf een redelijk brave tiener, en zou met plezier hebben rondgedanst op een strand plus vrienden en dierenmaskers/vuurwerk. Er zijn heel veel jongeren die Drank & Drugs meezingen omdat het nummer aanstekelijk is, en niet per se omdat zij nou daadwerkelijk ja zeggen tegen mdma. In Alessia’s opzicht betekent de keurige insteek niet dat het geen authentiek jongerenanthem is: Wild Things gaat over zelfdefinitie. Zijn wie je wilt zijn, vóóral in een wereld van voorschriften en labels.
Bow your head, they’re pious here
But you and I, we’re pioneers
We make our own rules
Our own room, no bias here
In haar vorige nummer, Here, zette Alessia zich nog af tegen ‘awesome’ feestjes en zong ze dat ze eigenlijk liever thuis was. In Wild Things schopt ze opnieuw tegen het stempel ‘cool’.
Don’t wanna hang around the in crowd
The cool kids aren’t cool to me
They’re not cooler than we are
Het is duidelijk: er is volgens Alessia niet maar één manier om jong en vrij te zijn.
Bibi’s wereld
Bibi Bourelly is eenentwintig en werd geboren in Berlijn. Haar video Ego is een stuk rauwer dan die van Alessia, opgenomen in bovengenoemde stad. Bibi strompelt een deur uit, overduidelijk in de war, en probeert vervolgens de camera bij te houden. Ook haar zien we met een groep vrienden, op een soort dijk in de mist, en bij een gebouw waar ze op klimt om een fles stuk te slaan en vervolgens al haar emoties los te laten.
De sfeer is er eentje van jeugdigheid, maar een vastberaden jeugdigheid dan die in Wild Things. Je voelt: deze groep kent elkaar al lang en heeft samen nare dingen meegemaakt. Het is meer een soort tribe, een familie, dan de lachende onbezonnenheid die we bij Alessia zien. En inderdaad: Bibi’s heftige jeugd in Berlijn en Washington D.C., waarin ze vrienden verliest aan drugs en mental illnesses, zorgt voor een stevige ‘fuck you’ houding.
In Ego wordt er wél duidelijk gerookt en gedronken, en ik vraag mij af of dit in Amerika op televisie mag. Misschien maakt het uit dat het geschoten is in Berlijn, waar de drinkleeftijd lager is. Bibi’s jong zijn gaat over écht zijn, en geen fuck’s geven. Dat zit letterlijk in de tekst, en komt ongeveer honderd keer langs:
And I won’t ever, ever, ever, ever, ever, ever, ever give a fuck
Waar Wild Things ook schopt tegen labels en de norm, lijkt dat meer te zijn vanuit het perspectief van onwetendheid: we willen zelf bepalen wie we zijn, en als dat onduidelijk is maakt het ook niet uit. In Ego komt juist door dat Bibi érg goed weet wie zij is, en dat dat, ondanks dat het soms niet allemaal rooskleurig is, niet gaat veranderen. Want: ze heeft een groot ego en gaat daar geen berouw voor tonen.
Bibi, in Fusion magazine: “I think if you come into this industry as a woman—especially as a woman of color—without vision, you’re definitely going to be totally susceptible to the pressure. But if you fucking come in here and you know what the fuck you want and you have the balls to say no? You can still succeed. That shit’s scary too: To turn things down and to stay true to yourself.”
Waarom is dit belangrijk?
Deze twee video’s geven een goed beeld van verschillen en overeenkomsten in jong zijn in 2016: je vormt een tribe met je vrienden, leeft je eigen regels na en probeert je eigen plek te vinden in de wereld. Alessia en Bibi gaan in tegen nep, tegen overal rekening mee houden. Zij laten zich niet definiëren door anderen. En als ze daarin een goed rebelmodel zijn, then so be it. Maar dat is niet het doel. Het doel is: laten zien dat je je niet hoeft te verontschuldigen voor wie je bent. Op een poppy manier, op een rauwe manier, op je eigen manier. En vrouwen van diverse achtergronden die tegen de norm aanschoppen, dát hebben we nodig in de wereld.
