REAL/FAKE

Herindoctrinatie: waar zijn de paardenjongens?

(Thomas Mangold)

Amarens vraagt zich hardop af waarom sommige dingen voor mannen zijn, en andere voor vrouwen. Vandaag: waarom zijn er ridders en cowboys, maar is paardrijden nog steeds een sport voor meisjes?

Ik was een jaar of acht toen ik voor het eerst naar paardrijles ging. Het was het begin van een jarenlange paarden-obsessie. Het hele paardrijden zelf vond niet eens zo leuk, want ik viel vrij vaak op mijn hoofd en ik was stiekem best bang voor de paardenmeisjes die de hele dag kauwgom kauwend op de manege rondhingen en me toebeten: “Schat, zo doe je dat dus niet hè,” als ik bloednerveus een nukkige pony probeerde op te zadelen. Maar dat stond mijn paardenfandom niet in de weg: thuis wurmde ik me uit mijn rijlaarzen, las ik de Penny Plus en tekende ik de mooiste paarden na met houtskool, terwijl ik luisterde naar mijn Pony Hits-CD, met knallers als ‘Ik ben Marlies en Ik Heb een Mooie Pony’ (op de melodie van de Macarena), ‘Liefde Voor Mijn Paard’, ‘Wat Moet Ik Zonder Dat Lieve Paard’ en mijn absolute favo: ‘Wilde Paarden’. Ik had paardenstickers, paardenpennen, paardennotitieblokjes, paardenijsblokvormpjes, paardenonderzetters en paardentissues. Ik ben als kind wel vaker hartstochtelijk fan geweest van dingen (Twarres, The Lord Of The Rings, het Romeinse Rijk), maar voor niets lijkt zoveel merchandise beschikbaar als voor jonge meisjes die van paarden houden.

Paardrijden is een suffe sport voor meisjes

Mijn jongensvrienden vonden mijn paardenhobby maar niets en spraken hun overholen afkeer voor de manege en iedereen die er rondliep uit. Mijn broertje ging even op paardrijles, maar hield het als enige jongen in het klasje (en een onverwachte paardenhaar-allergie) niet erg lang vol. Op de middelbare school bestonden paardenmeisjes alleen als grap; op een gegeven moment hield ik er uit schaamte mee op. Het was duidelijk: paardrijden was een suffe sport voor meisjes, waar je als jongen niet anders dan schamper over kan doen.

Ik vraag me oprecht af hoe dat zo gekomen is. Bij andere ‘typische meisjessporten’, zoals ballet, twirlen of synchroonzwemmen, gaat het om kwaliteiten die we in vrouwen meer waarderen, zoals sierlijkheid, elegantie en het vermogen één been heel hoog op te kunnen tillen. Maar bij paardrijden zijn die dingen bij lange na niet zo belangrijk (tenzij je het specifiek over dressuur hebt, maar dat is maar één tak van de paardensport); het gaat erom met kracht en doorzettingsvermogen een dier zover te krijgen om de bocht om te gaan en harder te gaan rennen. Paardrijden is een stuk gevaarlijker dan voetbal; je zit op een beest dat honderden kilo’s zwaar is en altijd op een punt staat om met een hysterische zijwaartse sprong weg te vluchten van een krakende regenjas of een leeg pakje Tropicana – als je al eerder in de stal nog niet was geplet of in elkaar geschopt. Van paardrijden krijg je blaren tussen je vingers, je nagels worden goor, alles ruikt naar poep, door het stof raakt je neus vol zwart snot en de kans op een hersenschudding is constant aanwezig; zo ‘meisjesachtig’ klinkt dat allemaal niet.

Ook is het geen kwestie van eenvoudige dierenliefde: wie succesvol paard wil rijden, moet er niet voor terugdeinzen zo’n beest stevig aan te pakken. Met alleen lieve woordjes en goeie wil krijg je de gemiddelde dikke manegepony echt niet aan het draven. Ik verdacht de succesvolste meisjes op mijn manege dan ook dikwijls van mild sadisme.

Vrijetijdsbesteding in plaats van transportmiddel

Voor het grootste deel van de geschiedenis waren paarden een exclusieve mannenaangelegenheid; alle ruiters, ridders, staljongens, koetsiers, cowboys en menners waren man. Als rijke vrouw kon je op een gegeven moment wel een ritje maken, maar dan wel op een onhandig zadel, met twee benen aan één kant. Pas in de loop van de vorige eeuw veranderde dat en keerde het volledig om. Hoe meer paardrijden een vrijetijdsbesteding werd, in plaats van een relevant transportmiddel, des te meer het een ‘vrouwending’ werd.

Maar waarom is dat? Ik las ooit ergens dat vroeg-puberale meisjes zich aangetrokken voelen tot paarden, omdat de jongetjes in hun klas nog te klein en te kinderachtig zijn voor hun hevige, hormonale affectie. Er zijn meer van dit soort zweverige theorieën, die beweren dat vrouwen zich ‘beter één kunnen voelen met de kosmische energie van het paard’, of dat vrouwen het gewoon prettig vinden om warme zachte dingen tussen hun benen te voelen bewegen.

Mannelijke rolmodellen te paard

Geen van die dingen lijken me echter een afdoende verklaring waarom paardrijden onder meisjes zoveel populairder is dan onder jongens. Aan mannelijke rolmodellen te paard is er toch ook geen gebrek: Clint Eastwood, die vanaf zijn paard iemands cowboyhoed eraf schiet voordat hij richting een roodkleurende horizon galoppeert, bijvoorbeeld, of Viggo Mortensen die zijn vierkante kaak laat rusten in de manen van zijn trouwe ros.

Misschien is het probleem dat paardrijden één van de weinige sporten is waarbij mannen en vrouwen in dezelfde competitie strijden. Zijn mannen bang om door een vrouw verslagen te worden? Of wordt iets dat zo enthousiast door vrouwen wordt omarmd, automatisch minder aantrekkelijk voor mannen? Alsof vrouwen alles wat ze aanraken bevlekken met hun besmettelijke vrouwelijkheid? Als iemand meer licht op deze kwestie kan schijnen, hoor ik het graag. Tot die tijd blijft de genderswitch in paardrijden voor mij één van de grootste mysteries van de moderne tijd.

3 Comments

3 Comments

  1. Paard

    16 mei 2016 at 15:23

    Misschien omdat mannen een paard altijd gebruikt hebben om mee te werken en vrouwen ter recreatie?

  2. Leonie

    19 mei 2016 at 05:46

    Waarschijnlijk is het zo dat in de maneges meer meisjes zijn dan jongens , in de springsport zijn er wel degelijk meer mannen op hoog niveau dan vrouwen . Kijk maar naar het nederlandse team daar zit geen eens een vrouw in! Ook op de nationale springconcourses zijn heel veel mannen te zien .mannen die paardrijden vallen wel altijd bij vrouwen in de smaak op concoursen hebben die mannen de vrouwen voor het uitzoeken.

  3. Mira

    11 juni 2016 at 15:43

    Het lijkt een natuurlijke behoefte van de man om zich ergens mee te kunnen profileren of ergens mee te kunnen winnen danwel geld verdienen… Een vrouw lijkt zich vaak liever ergens mee verbonden te willen voelen alvorens ze denkt aan winnen of geld verdienen…

Leave a Reply

Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

VERS

We do not believe in the world empowering women.

We believe in women empowering the world!

Journalist, activist, game-changing artist, mind-body scientist, international solidarist?

Join the tribe

Copyright © 2020 Vileine

To Top