De Panorama is een blad dat zich richt op mannen. Elke week een nieuwe editie, met minimaal één lezer die de naam draagt van ondergetekende. Om geen tunnelvisie voor mezelf te creëren, lees ik namelijk bladen die geen raakvlakken hebben met mijn eigen interesses, zoals dit tijdschrift. Maar niet altijd met evenveel vreugde, integendeel. Als je de schietpartijen en rechtszaken voorbij bent, is het namelijk alweer tijd voor een ode aan het vrouwenlichaam: een vrouw die zichzelf een foto van zichzelf cadeau doet.
Elke ode is hetzelfde: op de pagina staat een voorovergebogen vrouw of een vrouw met één been op een verhoging, met hakken, netkousen, een panty, of minder als het even kan. Ze kijkt recht in de camera, terwijl op de pagina ernaast een magere alinea het profiel van de vrouw opsomt.
Los van of zo’n foto met summiere tekst de vrouwen niet tekort doet, is er ook nog een ander signaal dat wordt uitgezonden in het blad dat zich op een bepaalde doelgroep richt. Omdat de invloeden uit de geschiedenis nog steeds niet uit ons hedendaagse leven zijn verdwenen, wordt vrouwelijk afgebeeld naakt, net als in de late Middeleeuwen, namelijk in verband gebracht met de macht van de man. Op deze wijze werd er – gewild of ongewild – binnengedrongen in de privésfeer, die slechts bedoeld was voor de enige man aan wie de vrouw trouw was. Wanneer deze met anderen werd gedeeld, werd de vrouw al snel gezien als prooi; materieel gewin. Zo bleven de machtsverhoudingen in stand. En hoewel we in de eeuwen erna prachtige ontwikkelingen hebben doorgemaakt, blijft een ode brengen aan het vrouwenlichaam, die zich vooral focust op de buitenkant, op deze manier riskant. De lijn is dun. Toch is er elke week in de Panorama weer een hele pagina gewijd aan de buitenkant van de vrouw, met een ondergeschikt stuk tekst, onder de noemer ‘ode’.
Deze ode aan de vrouw is ambigu. Of misplaatst.
