“Heb jij er weleens over nagedacht om je eieren te laten invriezen?”
Ik verstik me bijna in mijn omelet. Naar mijn idee zijn gebakken eieren het lekkerst. Ik had me op deze lunch totaal niet ingesteld op de opties gekookt, bevrucht of ingevroren. Een collega kijkt mij enthousiast aan.
“Het is echt een ding geworden. Eerst was het alleen voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen, nu hoor ik het overal. Wist je dat als we de grootste kans willen hebben op een vruchtbare uitkomst, je de eieren zo jong mogelijk moet laten invriezen? Het is wel heel duur, maar dan heb je ook wat.”
Nu?! Jezus, hier wil ik nog helemaal niet aan denken. Niet dat ik voor alles een planning heb, maar het krijgen van kinderen is wat mij betreft iets voor na de dertig en dat lijkt nog zo ver weg dat dat me een mooie zorg lijkt voor de Oudere Volwassen Jouman. Die lijkt me wel iemand die haar zaken op orde heeft en bovendien een kinderwens koestert. Moet ik me hier echt al mee bezig houden? Ik denk er nog net aan om mezelf te voeren, laat staan een kind. Als je nutella uit de pot happen tijdens het Netflix kijken voeren kunt noemen.
Eieren invriezen à la Halina Reijn is helemaal hip
Er valt veel voor te zeggen. Een carrière combineren met een kind blijft lastig, ook met kinderopvang en betaald zwangerschapsverlof. Ook voor mannen, niet te vergeten. Eieren invriezen is niet bijzonder meer, het lijkt zelfs hip. Beroemdheden als Kim Kardashian en Sofia Vergara hebben het al gedaan, Halina Reijn gaf ook aan ermee bezig te zijn. Het zou vrouwen zekerheid geven om hun moederschap te kunnen plannen. Facebook heeft twee jaar geleden al verklaard de procedure te betalen voor vrouwelijke medewerkers om zo de zwangerschap nog even uit te stellen. Apple is er vorig jaar mee begonnen. Dit zou zijn om meer vrouwen naar de bedrijven te trekken. Met de verzekering van gezonde eieren en verlaat moederschap zouden vrouwen zich beter kunnen richting op hun carrière tot ze een jaar of 35-40 zijn, waarna ze aan kinderen kunnen beginnen. Ogenschijnlijk een gul gebaar en een progressieve investering, maar is dit een teken van emancipatie of worden vrouwen alleen maar meer onder druk gezet?
Ik vraag me vooral af of het probleem, de zwangerschap zelf, is wat de carrière kan remmen. Hoe zit het dan met de jaren erna, als het kind daadwerkelijk opgevoed moet worden? Is het dan wel oké om de hoge positie op te geven, waar je 10 jaar ongestoord aan hebt kunnen werken omdat je eieren in de vrieskist lagen? Of even heel erg kort door de bocht, want ik ben een jonge twintiger die het idee van kinderen nog doodeng vindt: zijn kinderen niet altijd een beetje ‘slecht gepland’?
Aan de andere kant plannen we zoveel in ons leven. Van pensioen tot hypotheken, verzekeringen, carrières, bruiloften – allemaal vrieskisten die je keer op keer vult om een solide toekomst tegemoet te gaan. Dan kunnen we net zo goed de timing van het ouderschap inplannen. Het geeft vrouwen de mogelijkheid controle uit te oefenen op hun natuur, het is de top van de maakbaarheid van je eigen lot. In Nederland loopt het idee nog geen storm, vooral door de hoge kosten, maar misschien is dit wel dé bevruchtingsmethode van de toekomst. Met Kim Kardashian als trendsetter – ugh.
Ouderschap is vloeken in de kerk van de carrièretijger
Bij mij wringt het dat carrière en kinderen niet samen lijken te kunnen. Zo’n gebaar van het bedrijfsleven lijkt dan heel nobel, maar versterkt ook het idee dat de combinatie van ouderschap en werk vloeken in de kerk van de carrièretijger zijn. Alsof je als vrouw je baarmoeder op een kerfstok draagt wanneer je het gebouw instapt. Of dat je als man je kinderwens alleen op de wc mag fluisteren, want ze mogen het niet horen op kantoor. Als vrouwen van dertig wordt gevraagd bij een sollicitatiegesprek of ze een kinderwens hebben, is dat een symptoom van een ziek systeem. Niet van een zieke natuur die gemanipuleerd moet worden. Het lijkt mij beter te investeren in een zo flexibel mogelijk systeem voor jonge ouders, zodat ze niet gelijk van de radar vallen wanneer het kind geboren wordt. Zonder daarbij naar eigen gevoel onder te doen bij de opvoeding. Of is het naïef om daarin te geloven? Ik voel een flash-forward naar de Oudere Volwassen Jouman, die met een krijsende baby en stapels werk de dag vervloekt dat ik dit artikel schreef.
De romanticus in mij sputtert misschien ook een beetje tegen omdat ik het een mooier idee vind om a natura een kindje te maken dan een bezoekje te brengen aan de IVF-kliniek. Alle horrorverhalen meegenomen sta ik niet te trappelen om dit te doen, maar ik kan me voorstellen dat het voor veel (rijke) vrouwen een uitkomst biedt. Ik zet in elk geval het denken hierover nog even in de koelkast.
