Ik ben een klootzak. Ik heb vrouwen behandeld als objecten. Ik heb vrouwen gezien als minderwaardig. Ik heb mijzelf, als man, boven vrouwen gezet. Ik ben een seksist.
Toch voelde ik me nooit een man-man. Ik had niks met auto’s of voetbal als jongetje en voelde me als tiener op de middelbare school vooral heel ongemakkelijk in mijn lichaam en bleef ver van allerlei macho-uitingen. Ik was niet bevriend met jongens, vooral met meisjes, want bij hen voelde ik me op mijn gemak.
Als student was ik niet van het bieren en de mannenavonden. En nu nog steeds niet. Ik voelde me anders. Ik was kritisch op de maatschappij en sprak me uit tegen racisme en homofobie. Ik kwam op voor dierenrechten en noemde mezelf een anti-kapitalist. Ik was het niet eens met het overduidelijke seksisme in deze maatschappij en voelde dat het niet klopte. Maar ik was blind als het om mijzelf ging en de seksistische opvattingen die ik had.
Porno kijken omdat jij anders bent
Dat bijvoorbeeld porno kijken bijdraagt aan een wereld van slavernij, uitbuiting en scheve gedachten over seks en seksualiteit kon ik weten, maar ik wist altijd wel een reden te verzinnen waarom Ik het wel mocht kijken. Ik was anders. Ik deed niet mee aan die uitbuiting. Toch?
Als anti-fascist en anarchist was ik sowieso een betweterig buitenbeentje met een hekel aan de gevestigde orde en opgelegde denkbeelden. Ik baalde van mannen die neerbuigend over vrouwen spraken of hen slechts beoordeelden op hun uiterlijk. Ik snapte waarom vrouwen zich bedreigd voelden als ze ’s nachts over straat gingen en begreep dat deze maatschappij belachelijke schoonheidsidealen oplegde aan vrouwen. Ik begreep het allemaal wel. Ik was een feminist! Ik gaf mezelf de rol van Beschermer der Vrouwen als ik me, samen met een vrouw of vrouwen, in een situatie bevond die bedreigend was. Ik zou, als grote sterke vechtman, wel alle vrouwen beschermen. Die tere popjes. Kom maar onder mijn vleugel, liefje. Bij mij ben je veilig.
Dat vrouwen mij helemaal niet nodig hadden als hun beschermengel en dat ik ze daarmee in een onderdanige positie zette, kwam niet bij me op. “Me strong man, me big man, me Tarzan!” Zucht, zelfs ik, strijder tegen onrechtvaardigheid en ongelijkheid handelde niet anders dan een middeleeuwse machoman. En ondertussen altijd maar wijzen naar die seksistische PVV-ers die hard roepen dat “die buitenlanders” van onze vrouwen moeten afblijven zodat er niet nog een Keulen kan gebeuren, terwijl ze zelf waarschijnlijk niet vies zijn van oeroude denkpatronen over man-vrouwverhoudingen. Als je ergens naar wijst, kijk je niet naar jezelf.
Ook in mijn werk komt mijn seksisme naar voren. Ik heb nog steeds de neiging om vrouwelijke collega-portiers sneller fysiek bij te staan dan de mannelijke collega’s, ook als het gaat om mensen van dezelfde lengte of gewicht en met dezelfde ervaring. Bovendien ben ik een stuk minder ruw met vervelende dronken vrouwen dan met vervelende dronken kerels, ook ongeacht hun lengte of gewicht. Dronken vrouwen komen altijd een stuk onschuldiger over dan dronken mannen, terwijl ik door de jaren heen eigenlijk meer klappen heb gehad van vrouwen dan van mannen. Slachtoffer van mijn eigen nauwe denkbeelden?
Vrouwelijke piloten stoerder dan mannelijke
Ook op een ‘positieve’ manier ben ik nog hartstikke seksistisch. Ik vind mijn vrouwelijke mede-activisten altijd stoerder dan de mannen, als zij samen met mij vooraan staan om tegen de schenen van ME-ers te schoppen. Vrouwelijke piloten, vechtsporters, portiers en politici heb ik hoger zitten dan hun mannelijke variant.
Gender loslaten is dus ontzettend moeilijk voor me. Is het maatschappelijke indoctrinatie? Ik dacht dat ik daar immuun voor was, als irritante activist. Dat ik ontwikkeld was tot een soort van verlicht wezen dat buiten de Matrix stond en de wereld aanschouwde zoals die werkelijk was. Niet dus.
En daarom moet ik aan mezelf blijven werken als mens. De kleine stappen die ik heb gemaakt, zijn nog lang niet voldoende. Dat ik een paar stappen verwijderd ben van de hissende mannen die vrouwen naroepen op straat, maakt mij geen feminist. Het helpt om er openlijk over te praten met vrouwen en met mannen, met mensen die me kennen en met wildvreemden, met aarts-conservatieve seksisten en met ultra-orthodoxe feministen en alles daar tussenin. Ik word altijd ontzettend moe van die tegelwijsheiden over dat je “je hele leven blijft leren” en dat “nieuwe dingen leren nooit ophoudt,” maar het is goddomme nog waar ook. En dan moet ik ook nog leren omgaan met de racistische en homofobe kanten, die ik zonder twijfel ook heb. Dan bewaar ik speciesisme voor later, ok?
