Mannen praten zelden over hun alledaagse problemen. Dat wil niet zeggen dat ze er nooit mee zitten. Daarom in deze rubriek elke week zo’n alledaags (mannen)probleem, op het vlak van liefde, relaties, werk, voeding en uiterlijk. Net als in zijn gelijknamige boek gaat De Karakterman niet voor de weg van de minste weerstand en adviseert hij niet wat wordt verwacht, maar wat werkt.
Beste Karakterman,
Vier jaar heb ik nu met mijn vriendin. We hebben het leuk, vullen elkaar aan en ondernemen samen allerlei avontuurlijke dingen, maar al langere tijd heb ik het gevoel dat er iets mist. Met die gedachte kon ik goed leven, omdat geen enkele liefde perfect is en ik er de vinger niet op kan leggen wát er nu mist. Maar nu de onvermijdbare vraag dichterbij komt, begint het steeds meer te knagen. Zij is inmiddels de dertig gepasseerd en we hebben ‘het gesprek’ nog niet gevoerd, maar ik weet zeker dat ze kinderen wil. Ik wil dat misschien ook wel, maar ik merk dat ik het onderwerp steeds wegduw. Ik had het er laatst met een goede vriend over en die zei dat ik gewoon bij haar weg moet omdat ik niet genoeg van haar hou. Die opmerking kwam keihard binnen en sindsdien speelt de gedachte steeds door mijn hoofd, maar ik raak ervan in paniek. Ik wil haar niet kwetsen en ik wil er voor haar zijn, maar ik vrees dat ik haar alleen maar kan teleurstellen. Wat moet ik?
Twijfelaar
Beste Twijfelaar,
De conclusie is duidelijk en je hebt hem zelf al getrokken, alleen durf je hem nog niet onder ogen te zien. Je goede vriend heeft gelijk. Je moet bij haar weg. En wat ik kan toevoegen: dat moet je zo snel mogelijk. Zie het als een pleister die je van je huid trekt: hoe langer je erover doet, hoe meer pijn het doet.
Laat de gedachte los dat je haar niet wil kwetsen. Je zult haar kwetsen, maar wanneer je wacht zul je dat alleen maar meer doen. ‘Houden van’ is niet je eigen gevoel wegcijferen om dat van de ander in stand te houden.
Draai het om: hoeveel pijn doe je haar wanneer ze erachter komt dat je al maanden niet meer echt voor haar ging? Maanden waarin ze niet tot zichzelf kan komen en op zoek gaan naar iemand die wel helemaal voor haar gaat. Ze verdient meer dan iemand die haar in een illusie houdt.
Eén ding is duidelijk: als je bij het voornemen om aan kinderen te beginnen al begint te twijfelen aan je relatie, dan zal dat wanneer je daadwerkelijk een gezin sticht, zeker niet minder worden. Onzeker zijn over je toekomst als vader is normaal, maar je relatie moet goed zitten.
Je zegt in paniek te raken bij de gedachte aan uitmaken. Waarvoor ben je bang? Voor haar reactie? Voor jouw reactie op haar verdriet? Ben je bang dat je terug zult krabbelen? Probeer verder te kijken dan dat ene confronterende moment en die fase van verdriet die erop volgt. Je zult er allebei doorheen moeten, en erop moeten vertrouwen dat andere voor haar zorgen.
Of ben je bang voor wat erna komt? Dat je alleen over zult blijven? Die angst speelt veel mensen, mannen en vrouwen, parten die ergens mee moeten stoppen. We gaan door met die baan, relatie of blijven wonen in het te dure appartement, omdat we nog geen alternatief hebben.
Klamp je niet vast aan iets wat het niet waard is, uit angst erop achteruit te gaan. Neem je verlies, stel jezelf niet tevreden met iets waar je niet van overtuigd bent. Zie het positief in: voor jullie allebei is de wereld straks weer vol mogelijkheden. De liefde is veel te mooi om te settelen voor minder.
