Vorig jaar sloeg de Amerikaanse actrice Emma Roberts de plank behoorlijk mis bij het prestigieuze Met Gala van de Metropolitan Museum of Art in New York. Het thema was ‘China: Through the Looking Glass’ en het is een moment voor beroemdheden om met interessante creaties op de rode loper te verschijnen.
Maar voor Roberts naar het gala ging postte ze een selfie op Instagram, waarbij ze eetstokjes in haar haar had gestoken en een tasje met een Chinese draak omhoog hield. Het is een schoolvoorbeeld van culturele toe-eigening. Emma heeft een paar voor haar makkelijk bruikbare en stereotype elementen uit een andere cultuur genomen, en zelfs één daarvan op een verkeerde manier gebruikt: eetgerei in haar haar gestopt.
Gelukkig kreeg Roberts direct kritiek op Instagram en later ook op Twitter, waardoor ze besloot om in ieder geval de stokjes uit haar haar te trekken voor ze op de rode loper verscheen. In dit geval wees het online commentaar op Roberts’ op het impliciete racisme dat met de keuze van accessoires gepaard ging, hoewel ze zich daar waarschijnlijk niet bewust van was toen ze de selfie online zette.
Misschien vraag je je nu af: hoe dan wel? Nou, Roberts had in plaats van een niet heel bijzondere jurk van Ralph Lauren bijvoorbeeld kunnen zoeken naar een Chinese ontwerper. Zo stal zangeres Rihanna die avond de show door de ontwerper Guo Pei in te schakelen, die een prachtige goudgele mantel met een enorme sleep voor haar had gemaakt. En niet alleen Rihanna gaf mevrouw Guo media-aandacht, maar ook de New York Times besteedde aandacht aan Chinees mode-ontwerp in het algemeen.
Natuurlijk is het commentaar dat op internet wordt gegeven, vaak erbarmelijk. Vorige week nog kreeg actrice Leslie Jones een stortvloed van beledigingen over haar heen voor het zogenaamd verpesten van de nieuwe Ghostbusters-film, alleen omdat witte mannen problemen hadden met vrouwen in deze film – en vooral een zwarte vrouw.
Gelukkig kan de selfie op social media als een instrument gebruikt worden om een eigen beeld van jezelf te genereren dat losstaat van de stereotypes die er bestaan. De fotograaf Vivian Fu is een Aziatisch-Amerikaanse die met haar foto’s van zichzelf en haar vriend Tim op Tumblr afwijkt van het stereotype beeld van Aziatische vrouwen. In MTV Decoded legt Francesca Ramsey uit waar het stereotype beeld van de Aziatische vrouw en man op gebaseerd is:
Vivian Fu laat echter zien dat ze geen exotisch poppetje is. Haar foto’s bevinden zich tussen gekreukte lakens, waar de naakte getatoeëerde lichamen van Vivian en Tim vaak in elkaar verstrengeld zijn, terwijl de ochtendzon door het raam schijnt.
Fu is zeker niet de eerste kunstenaar die zichzelf naakt gefotografeerd heeft, zo zijn er bijvoorbeeld Francesca Woodman en Ana Mendieta. Alleen heeft de nadruk in de kunst altijd gelegen op witte vrouwen.
Fu deelt in een interview met de Huffington Post haar zorgen dat zij als Aziatisch-Amerikaanse kunstenaar uitgelicht wordt. “Nu ik ‘volwassen’ ben voel ik een enorme hoeveelheid druk om een bepaalde manier te zijn, voornamelijk in mijn fotografie. Dat ik en mijn fotografie bijvoorbeeld op de een of andere manier verantwoordelijk zijn voor alle Aziatisch-Amerikaanse vrouwen, of dat ik een gids ben voor de Aziatisch Amerikaanse meisjeservaring. Ik voel een druk die ik draag als een een last, en daar ben ik verontwaardigd over.”
Het zou ook jammer zijn als Vivian’s foto’s alleen gewaardeerd worden vanwege haar Aziatische achtergrond. Het zijn op zichzelf mooie foto’s door de rommeligheid, naaktheid en intimiteit. De foto’s van Fu zijn seksueel geladen, maar ze is geen uitheems object. Ze toont zich als een meisje uit California dat haar eigen beeld bepaalt. Het is een beeld waar elk meisje zich in zou kunnen herkennen.
De selfie op het internet kan ons de macht teruggeven over ons eigen identiteit en beeld. Niet alleen om diversiteit te tonen, maar juist ook om herkenning en begrip teweeg te brengen, zoals in het werk van Fu. Uiteindelijk hoop je dat zo beroemdheden als Leslie Jones niet meer geterroriseerd worden, hoewel er nog veel moet gebeuren om dat te bewerkstelligen. De online kritiek op Roberts geeft in ieder geval aan dat er al een beetje bewustzijn is.
