De schoolvakantie is begonnen. Zes weken zonder schoolritme en geen vanzelfsprekend gevulde weken met de waan van de dag en vaststaande structuur. Dat vraagt om een planning en een spelvorm waarbij alle spelers aan bod komen. De vaste opstelling is bekend, maar daarnaast zijn er veel wisselspelers. Het speelschema hebben wij, ouders en partner, als volgt vastgesteld, in weken: 1-3-2. Ik doe de aftrap, dat is week 1. Daarna spelen de jeugdspelers op de andere locatie: het stadion van het andere deel van het samengestelde gezin. Dat doen ze week 2 – 4. Het is een nieuw speelschema, dat moet leiden naar een zo voortreffelijk mogelijke wedstrijd voor het liefst alle spelers.
Het is een nieuw spel, het is ongewis en onbepaald. Zolang dat wederkerig is, is het gezamenlijke ‘uit elkaar met elkaar leven’ een kwestie van het bepalen van de juiste afstand: geografisch, economisch en emotioneel. De gewenste nabijheid wordt telkens opnieuw bepaald. Verhuizing, nieuwe liefdes, alimentatie, verjaardagen, werk, vakanties, ziekte vormen een onuitputtelijke stroom beslissingen die invloed hebben op het spel. Het zijn de strafschoppen, het buitenspel, de voorzetten, de ingooi, de hoekschoppen en de overtredingen.
Een wedstrijd met twee partijen
Het spel werd in eerste instantie, drie jaar geleden, gespeeld als een wedstrijd met twee partijen. De stip lag aanvankelijk in het midden en er ontstonden twee gelijkwaardige speelhelften. Later zou die stip over het veld zwerven. Maar voor elke wedstrijd kan beginnen zijn alle spelers in de kleedkamer en delen de aanvoerders spelinzichten zoals: “Je moet ‘loslaten’ vervangen door ‘niet meer willen vasthouden’” of “De middenstip is geen punt maar een komma, het spel gaat altijd door” en “De middellijn is een stippellijn.” Wat in de kleedkamer wordt gezegd, blijft in de kleedkamer. Ook al kan de deur niet dicht – de voeten van de jeugdspelers zitten er namelijk tussen.
De eerste wedstrijd die ik met mijn nieuwe samengestelde team speelde was in een zeshoekige blokhut op een documentairewaardige camping. We hadden gekozen voor een wisseltactiek: een ik-erin-en-zij-eruitschema, zodat de F-jes met toiletrol drie weken op hetzelfde toilet rustpauzes konden nemen. In het speelveld werd er veel gewisseld, bevriende spelers kwamen en gingen, buren werden nieuwe spelers, glazen bidons met Frans vocht vloeide rijkelijk, alles werd vies, de gebruikelijke verwaarlozing overtrof elke vorm van aanvaardbaarheid. Het was een geslaagde oefenwedstrijd, waarbij het halen van de eindstreep als overwinning gold.
Dit gedeelde speelveld werd nooit meer herhaald. Er was een duidelijke voorkeur voor een eigen stadion op een zelfgekozen locatie. En zo speelde ik mijn eerste toernooi met mijn jeugdige pupillen, tegen een team bestaande uit een voetbalster, tevens buurvrouw en haar twee jeugdspelers, in Portugal. Zij zat in die periode midden in een transfer naar een ander team. Het was geen fijne wedstrijd. Ik vond mijn tegenstanders defensief en onsportief spelen. Een geheel wederzijdse bevinding overigens. We zijn nooit echt aan spelen toegekomen. Hoewel ik een tijd heb getwijfeld over de kwaliteit van mijn keuzes voor spelers heeft het me nooit weerhouden om door te blijven zoeken om het juiste team te vinden en de mooiste wedstrijd te spelen. Want spelen doe je samen.
Nieuw team op Hollandse bodem
En zo speelde ik een volgende wedstrijd met een nieuw team op Hollandse bodem. Dat team bestond uit een hele gezellige aanvoerder en twee jeugdspelers in eenzelfde leeftijdscategorie. Haar transfer was inmiddels rond; ze is een echte spelersvrouw. Tijdens onze eerste wedstrijd bleek dat wij het vooral leuk hadden met elkaar, de jeugdspelers niet per se. Dat is inmiddels veranderd. De pupillen hebben nu groot vertier met elkaar en verheugen zich op de aankomende wedstrijd. We hebben, anderhalf jaar later, heel wat toernooien en wedstrijden gespeeld, ook internationaal.
Het aankomende toernooi speelt mijn team wederom met het team van de echte spelersvrouw. De spelverdeling die we sinds de eerste wedstrijd hebben is dat zij zorgt voor de voedzame maaltijden voor alle spelers. Mijn taak is te zorgen dat alle jeugdspelers ’s morgens vroeg verwelkomd worden voor de eerste training.
Tijdens de wedstrijd zijn er regelmatig besprekingen over tactiek. We proberen altijd voor de fout te zitten zodat we die niet maken. Aan het einde van de wedstrijd is het duidelijk dat er geen winnaar is omdat er geen bal is. Tot nu toe zijn alle wedstrijden de beste ooit.
