Vorig weekend mocht ik het jaarlijks terugkerende Milkshake festival beveiligen. Ik had de eer om voor de deur de wereld in de gaten te houden en te kijken of er geen rare maffies met stomme ideeën op ons afkwamen. Het gaf mij de gelegenheid om de stoet mensen te aanschouwen die zich een weg baanden naar het Westerpark in Amsterdam. En wat een lust voor het oog en het hart.
Het is de afgelopen twee weken al volop Gay Pride in Amsterdam. Europride heet het dit keer, waarbij voor velen de botenparade van de Canal Pride een hoogtepunt lijkt te zijn. Volgens allerlei nieuwsoutlets is het tegenwoordig zo dat er nog veel, “vooral laagopgeleide” wordt er dan gezegd, Nederlanders moeite hebben met de Gay Pride of homoseksualiteit in het algemeen. Zoenende mannen, naakte mannen, drag queens en leerfetishes zijn nog altijd taboes. Wat precies de afkeer is is niet duidelijk, maar ik vermoed dat een heteroseksuele machocultuur een factor is. Naakte vrouwen geen probleem, naakte mannen zijn vies. Nou hoef ik ook niet iedereen naakt te zien, maar ik vermoed dat gewoon twee aangeklede zoenende mannen ook nog tot problemen leidt in vele wijken en dorpen in Nederland. Dat drag queens en leerfetishisten niet representatief zijn voor homoseksueel Nederland doet er niet toe. De Pride is een moment waarop iedereen lekker kan doen wat hij of zij zelf wil. Ook al zijn er nog steeds mensen die vinden dat je maar “gewoon” moet doen – wat dat “gewoon doen” dan ook inhoudt. Waarschijnlijk iets met bier en tieten, kroketten en voetbal.
Als professional kan je je geen beter feest wensen
Voor mij is ieder jaar echter niet de Canal Pride het hoogtepunt, maar het Milkshake festival. Met een half dozijn aan podia, 10.000+ bezoekers en dit jaar twee dagen lang is het een heerlijk feest. Gay, gay-friendly, straight-friendly, queer, weird, normaal en fabulous! Muziek, eten, rodeo-rijden op een enorme penis, rolschaatsen, dansen en lekker jezelf zijn.
Als professional kan je je bijna geen beter feest wensen dan Milkshake. Geen vechtpartijen, geen gedoe. Slechts wat EHBO-gevallen door overmatig drugsgebruik, maar daar blijft het bij. Heerlijk. Ik zie niet vaak tientallen beveiligers met een glimlach rondlopen, alsof ze zelf op een feestje zijn in plaats van aan het werk. En hetzelfde geldt voor de dienstdoende medici en politieagenten. Ontspannen is de rode draad.
Het mooiste vind ik de diversiteit op dit feestje. Alle leeftijden, alle geslachten en alle levensstijlen zijn vertegenwoordigd. Lange mannen met snorren in korte rokjes en op hoge hakken, vrouwen met kortgeschoren kapsels en gescheurde spijkerbroek, latex-dragende vijftigers en 20-jarige hipsters, blank, zwart, homo en hetero en alles daartussenin. En niemand zeikt. Niemand. Want ze komen allemaal voor een feestje. De line-up boeit niemand echt wat, je rent van het ene podium naar het andere. Iedereen komt voor de mix. Op het podium staan niet alleen jonge goden en godinnen, maar mensen van alle leeftijden en lichaamstypes die helemaal los gaan in hun eigen routine en het is betoverend. De performers gooien zichzelf leeg alsof ze sporters op de Olympische Spelen zijn. Dit is hun moment! En als je even klaar bent met de muziek, ga je snacken met een vegaburger of je waagt jezelf op de skatebaan. Lekker kletsen op een bankje of stiekem vozen op het toilet. Niemand kijkt er raar van op als je gewoon lekker een boekje leest op de heuvel vanwaar je het hele festival kan overzien.
Divers met een grote glimlach
Het zijn niet alleen de bezoekers die een diversiteit vertonen, maar ook de medewerkers komen uit alle lagen van de bevolking. Heerlijk om breed lachende, stoere, übermannelijke beveiligers te zien genieten van een fijn feestje. Geen macho-onzin gehoord. “Ik wil vaker dit soort feestjes,” was toch echt de meest gehoorde zin dat weekend. Ook voor de deur, waar wandelaars en Pokémon Go-vangers zich verzamelden om te genieten van het uitzicht, was geen wanklank te horen. Twee oudere dames gingen er lekker voor zitten, zoals ze ieder jaar doen, om te kijken naar alle prachtige outfits en om te genieten van de gezelligheid. Toeristen wilden met iedereen op de foto. Festivalbezoekers willen met de politie op de foto, vooral die ene motoragent in strakke leren broek. En het liefst allemaal met een brede glimlach en een dikke knuffel.
Voor mij waren er kleine pareltjes. De Marokkaanse papa die uitlegt aan zijn drie jonge kinderen dat Milkshake een soort van kermis is voor volwassen mensen. Of de dronken Poolse zwerver die naar binnen wil glippen omdat hij geen kaartje heeft, maar wel van het feestje zou willen genieten. De twee beveiligers die ik eigenlijk buiten bij mij wil houden als ondersteuning maar die, als ik even niet oplet, toch gewoon lekker naar binnen gaan omdat het daar gewoon zoveel leuker is. De Israëlische familie die van mijn islamitische collega uitleg krijgt over hoe ze in de Jordaan moeten komen en de moeder die even duidelijk maakt aan haar kinderen dat het ook zo kan en dat ze nooit mensen moeten beoordelen op hun afkomst. Samen, als mens.
Natuurlijk blijft de spanning er voor mij, maar ook voor sommige bezoekers, wel in zitten. Wat als hier een gek op afkomt? Sommige bezoekers gaven aan dat ze van tevoren wel een diep gesprek hebben gehad over wel of niet komen. Anderen lieten het over aan de situatie; als er te weinig beveiliging was zouden ze weer weggaan. En ik begrijp ze. Ik stond met mijn kogelvrije vest aan in de zon en heb niet vaak zoveel mensen zo intens bekeken en gescand. Ook heb ik nog nooit zoveel politie voor de deur gehad. Het viel op, maar het was niet erg. Er was helemaal geen concrete dreiging, maar voor iedereen voelde het beter om stevig aanwezig te zijn, zodat binnen lekker gefeest kon worden zonder kopzorgen. Maar gelukkig hadden de klootzakken besloten om thuis te blijven. Lekker gaarkokend in hun eigen haat. Een minderheid. Boos, gefrustreerd, maar marginaal. Hoe een kleine groep eikels zoveel stress kan geven aan de maatschappij is ongelooflijk. Niet eerder was de maatschappij als geheel zo in de ban van terrorisme. De PLO of de IRA, de RAF of zelfs de ETA, allemaal pleegden ze aanslagen in Nederland, Europa en de wereld, maar we bleven nuchter en deden gewoon ons ding. Tijdens Milkshake, en hopelijk de rest van de Europride en het jaar ook, moeten we ook onszelf blijven. Samen, anders dan de ander en toch hetzelfde. Dansen, zingen, vreten, knuffelen, zoenen en lachen. Noem mij maar een hippie, maar van mij mag iedere dag Milkshake zijn. En misschien kunnen we die zogenaamde laagopgeleide Nederlandse bange heteromannen een vrijkaartje geven voor volgend jaar?
