Vrouwen die bijeenkomen om de volle of nieuwe maan te vieren… Associeer je dit met beelden van wicca, neo-hippies of lang uitgestorven ‘pure volkeren’? Door films en griezelverhalen had ik zelf een beeld van dansende naakte heksen rond een vuur, die misschien ook nog een kip of mensenkind offerden. Met een dampende pot vol kruiden en een dik boek vol spreuken, zoals de zussen van tv-serie Charmed hadden. Maar wat blijkt: allerlei uiteenlopende types en stereotypes beoefenen dit ritueel. Vooral westerse vrouwen lijken deze eeuwenoude samenkomsten nieuw leven in te blazen. Typ ‘maancirkels’ in op Instagram en je ziet prachtige jonge vrouwen in lange jurken, kimono’s, soms met tatoeages of tulbanden, bij kaarslicht in een cirkel zitten. Wat doen ze daar? En waarom?
Kalm, maar toch spannend
Op een avond, toen de volle maan aan de hemel stond, ging ik met een vriendin mee naar een maancirkel. Tot mijn verbazing, en enigszins teleurstelling, waren er geen dampende ketels, geen spreuken en geen eng geheks. Wel waren er thee, kaarsen, verschillende kristallen en een groepje vrouwen. De sfeer was kalm, maar toch hing er ook een vleugje verwachting, een spanning in de lucht, zoals je vroeger op sinterklaasavond had. Wat zal er vanavond voor mij in de zak zitten; zal het mooi zijn of een teleurstelling? Word ik ontvoerd of, in dit geval, geofferd? De vrouw des huizes heette ons welkom. We zaten met zijn allen in een cirkel op kussens op de grond. Ze ging elke vrouw in de cirkel af met brandende salie en een veer waarmee ze wuifde. Zo reinigde ze ook mijn energetisch veld, of aura, door de brandende salie langs mijn lichaam, gezicht en voeten te bewegen. Zacht blies ze de kruidige rook in mijn nek en langs mijn gezicht. Het was fijn, de geur, maar vooral dat iemand zich over me ontfermde. Dat zij er voor een heel kort moment totaal voor mij was.
De rest van de avond zongen, lachten, huilden en praatten we. Ook legde zij mij uit dat deze bijeenkomst uitsluitend voor vrouwen is, omdat deze samenhangt met onze menstruatie en seksualiteit. Zo zijn er in een maancyclus 28 dagen, net zoals de menstruatiecyclus. Als je helemaal synchroon zou lopen met de maan, en je eigen natuur, zou het zo zijn dat je op nieuwe maan menstrueert en twee weken daarna, bij volle maan, ovuleert. Deze bijeenkomsten zouden een viering van de vrouwelijkheid, seksualiteit en vruchtbaarheid symboliseren.
Een eigen plek voor vrouwen
Nu ik een aantal maancirkels, van Brazilië tot Amsterdam, heb bijgewoond lijkt mij echter niet het vrouwelijk lichaam of vruchtbaarheid het belangrijkste. Eerder het gegeven dat vrouwen zelf een plek creëren, een ruimte innemen waar zij zelf de regels maken. Met andere waarden en normen dan in het patriarchale politiek-economisch georiënteerd landschap waarin we normaal vertoeven.
Zusterschap lijkt daar het belangrijkste ingrediënt van te zijn. Niet omdat alle vrouwen het met elkaar eens moeten zijn; ik bedoel zusterschap in de vorm van een ander discours. Een andere taal, een andere vorm van spreken en samenzijn. Waar kwetsbaarheid en het uiten van emoties niet als een zwakte worden gezien, of seksualiteit als bedreigend of ongepast. In de maancirkel deelden vrouwen wat hen op dat moment bezighield; spanning om een nieuwe stap te maken in een carrière, verdriet om een scheiding, de overgang van meisje naar vrouw, de behoefte om meer tijd voor haarzelf te maken.
Vrouwelijkheid onderzoeken
Levend in onze individuele urbane wereld denk ik dat vrouwen grote behoefte hebben aan een plek waar ze zacht kunnen zijn. Waar je als vrouw niet kritisch hoeft te zijn. Waar je geen beeld van jezelf hoog hoeft te houden, waar je niet constant grenzen aan hoeft te geven op werk en op straat, kortom alle aspecten van onze westerse patriarchale cultuur. Bovendien vind ik het totaal geen gek idee dat vrouwen verlangen naar een plek waar we zogenaamde vrouwelijkheid op een plateau kunnen zetten, om te onderzoeken wat dit betekent voor onszelf en op sociaal-maatschappelijk niveau. Hoe het ons belemmert, maar ook kracht geeft.
Wat maancirkels echter ook bijzonder maakt is de neo-spirituele sfeer, de rituele elementen. Het branden van salie en wierook. Tarotkaarten en symbolen en elementen uit spirituele en religieuze stromingen. Een mist van spiritualiteit omhult de cirkel, waardoor het even anders is dan normaal. Wanneer je afstand neemt van je dagelijkse realiteit, in de vorm van een ritueel, kun je herzien en relativeren, waardoor je allerlei zaken, van een gebroken hart tot een quarterlife crisis, in een ander perspectief kunt zien. Die eerste avond, zittend in de door kaarsen verlichtte cirkel, kreeg ik het gevoel wat ik altijd al heb gehad maar soms vergeet: dat ik onderdeel ben van iets groters dan alleen ik, zij het een zusterschap, het universum, de natuur, een god of de maan.
Pingback: Girlgangs: de all girl skate crew Brujas – Vileine.com