Share

Tweet

Share

Share

Email

Comments

Barbara Nieuwkoop heeft twee kinderen gebaard en vraagt zich af of ze moeder is. Het moederinstinct bestaat niet en de mythe van moederliefde is een leugen. Haar onbehagen met de opdringerige levensstijl heeft de activiste in haar wakker gemaakt. Zij pleit voor het afschaffen van De Moeder.

De meest gehoorde aanleiding van mensen om in een nieuwbouwwijk net buiten de stad te gaan wonen is dat er een kindje op komst is. Hoewel de verhuizers in kwestie zich er nog niet helemaal zien zitten, wordt de verdediging afgesloten met dat ze niet anders meer zouden willen. Het zijn zoete broodjes om te maskeren dat ze gebroken hebben met de wereld.

In de Vinexwijk zijn veiligheidsmonitoren, die tonen dat rommel op straat de overlast is die bewoners als eerste zouden aanpakken. Die rommel bestaat uit afgedankt kinderspeelgoed en bladeren. Bewoners van een straat kopen collectief tweejaarlijks ecologische spinnenbestrijding in. De vrouw heeft een Mirena-spiraal. Mannen praten over meerwerk in de espressobar. De hond is een Labradoodle, want die verhaart niet, is lief voor kinderen en heeft een hypo-allergene vacht. Elke vrijdag viert men een hedendaagse variant van het sleutelfeesten met een DJ.

De Truman Show door selfiemensen

De bijnaam voor het archetype suburbia IJburg is Scheiburg en vindt daar meteen ook haar oorzaak en gevolg. Als na de scheiding een passer in de kinderen wordt geprikt, is het namelijk wel zo handig om een stiefmoeder of -vader om de hoek te hebben. Graffiti wordt binnen een dag verwijderd. Als er in de parkeergarage een vuurkorf staat, wordt er na een week een sticker opgeplakt met de tekst “Deze hoort hier niet.” Vorige week is de Zeeman gesloten. Wat overblijft zijn Hema, Blokker en Albert Heijn. Elke buurt heeft een groepsapp om verdachte situaties te melden. Alle straten zijn recht.

Wonen in suburbia is de Truman Show, vastgelegd door de selfiemens. IJburg is de buurt waar de meeste kinderen van Amsterdam wonen en opgroeien. Het kunstmatige is niet door de media gecreëerd, maar door het witte gezin.

Ik lees in het boek Tussen De Wereld En Mij van Ta-Nehisi Coates dat de zwarte man zijn zachtheid verliest door de noodzaak altijd op zijn hoede te zijn – als kind en nu als vader van een zwart kind. Hij is beroofd van het recht om te lachen. Ik lees: “Geen mens vertelde die kleine witte kinderen op hun driewielertjes dat ze twee keer zo goed moesten zijn. Hen werd verteld twee keer zo hebberig te zijn.” IJburg zou zo’n suburbane plek kunnen zijn waar de Droom, ‘het hoogtepunt van de Amerikaanse ambitie’, is verwezenlijkt.

Kiezen voor onwerkelijkheid

Coates roemt de moed die de – witte – heersers van het zonnestelsel op hun kinderen overbrengen. Dat zegt hij vanuit zijn schaamte, omdat hij zichzelf als de eigenlijke onderkant van zijn land ziet. Coates wilde bewustzijn bij zijn zoon ontwikkelen door niets verborgen te houden. Hij wilde dat zijn zoon een bewuste burger van de verschrikkelijke en schitterende wereld werd. Een bewustzijn dat kosmisch moest zijn. Het indrukwekkende en ontroerende verhaal laat de schone grond van IJburg waar kinderen op spelen, wegzinken. Het boek is een aaneenschakeling van ontroerend activisme.

Kinderen opvoeden op IJburg, of welke suburbane wijk ook, is kiezen voor onwerkelijkheid. Scholen vragen zich af hoe ze invulling moeten geven aan de waarde ‘inclusie’ als het op straat überhaupt ontbreekt aan diversiteit. Als buiten de verschillende leefstijlen elkaar raken, is er meteen ruzie. Zo stalde ik mijn fiets met kinderzitje tegen het glas van een entree van een seniorenflat, waarop een man naar buiten rende en schreeuwde dat “die moeders het verpesten voor iedereen.” Er zaten krassen op de ruit. Een toeschouwer stelde de man voor een hekje te laten plaatsen door de gemeente. Ik was blij met deze kleine verstoring, maar stuitte op Babylonische afkeer.

Exodus uit suburbia

De Droom is een verslaving. Hier heerst schoon, heel en veilig en die dingen moeten bewaakt worden. De dominante ruimtelijke ordeningsinstanties in Nederland afficheren zich graag als de scheppers van veilige en kindvriendelijke wijken. Het staat op de grote borden aan de rand van de wijk, waarmee nieuwe gezinnen overtuigd moeten worden om neer te strijken. De absurde hoeveelheid veiligheid waarin het suburbane kind opgroeit, is het gevolg van de keuzes van hun ouders.

Andy Warhol zei ooit dat het enige goede aan een dorp is dat je weet dat je er weg wilt. Ik verwacht ook een exodus uit suburbia. De producten vol bevoorrechte veiligheid van Vinex-ouders zullen ooit ontwaken en zich net als Truman via de achterdeur over de wereld verspreiden.