Van het bestaan van moeder/mama-magazines weet je als je tot de doelgroep ‘leuke vrouw die ook moeder is’ hoort. Bij dit genre gaat het om de vraag ‘hoe vul ik mijn dagelijkse leven in’, niet te verwarren met de vraag ‘hoe leef ik een goed leven’. Recent heb ik er drie gekocht: Kek Mama, Viva Mama en Fabulous Mama & Family, en langzaam doorgeblablabladerd.
Lactosevrije cakes en suikerloze limo
De mens als moeder leert op maandag dat je een ontaarde moeder bent als je helemaal niet over je kind praat tijdens een etentje met een vriendin. Dinsdag ‘gunt zij zichzelf een kind van deze man’. Woensdag weet ze na een test dat ze zwoegmoeke of fashion mom is. De vraag hoe ‘haar schaamlippen er uitzien na de bevalling’ houdt haar donderdag bezig. Vrijdag verzucht ze dat de kinderen van Najib Amhali privéles krijgen in het zwembad in de achtertuin. Zaterdag gooit ze haar geliefde Hema-slip in de prullenbak, want naast moeder is ze ook vrouw en wil ze meer seks. Zondag is om lekker met het gezin op het strand te spelen met een mand vol lactosevrije cake en suikerloze limo.
Alle drie de magazines laten een eenzijdig beeld zien: een heterogezin met minimaal twee kinderen. Het normatieve zit al in de woordkeus: een man die de zorgtaak neemt, heet ‘thuispapa’. Uit het interview met een vrouw die ervoor heeft gekozen om alleen een kind te krijgen, blijkt vooral dat ze het ‘heel zwaar heeft’.
Alle columns zijn geschreven door ouders – de meeste zijn van de hand van een moeder. Er zitten verhalen tussen die doen vermoeden dat er lichte hersenschade is ontstaan bij het persen. Dat er ergens in het hoofd van een wetenschapsjournalist een adertje is gaan opzetten, waardoor de vraag of een ui in de slaapkamer van haar kind een verkoudheid kan voorkomen de bladzijde vult.
Geen autonome beslissingen
Wat ik ook leer is dat het ‘mama-leven’ cultuurloos is. Er wordt niet gelezen of naar het theater of de bioscoop gegaan. Wel kun je lekker online shoppen, zodat je op een bekend moedermodel kan gaan lijken. Maar wat mijn grootste ergernis is met al deze bladen, is dat dé moeder blijkbaar niet autonoom haar beslissingen kan nemen. Al haar denken, voelen en handelen staat in relatie tot iemand anders. In veel gevallen het kind, maar ook de echtgenoot (in alle drie de glossy’s waren er louter mannen), moeders van de moeders, andere moeders/vriendinnen, wijze vrouwen en leerkrachten bepalen het gedrag en de gedachten van deze vrouwen. Uiteraard is overleg met deze en gene vanzelfsprekend in een gezin. Het afstemmen van de agenda en het efficiënt distribueren van het kroost wordt algauw een tweede natuur. Maar het beeld van de moeder, die toch echt ook nog mens en vrouw is, wordt in deze glossy’s wel heel schamel getoond.
