“Laatst ging ik met een Nederlandse vriend naar de huisarts, om mij in te schrijven. Plots zag hij zijn moeder in de wachtkamer zitten. Hij had geen idee dat zij ziek was. En als hij niet met mij was meegegaan, had hij het ook niet geweten. Hij gaat namelijk één keer in de maand bij haar op bezoek en het was alweer een tijdje geleden. Zijn moeder had hem ook niet gebeld, want ze wilde hem niet lastig vallen.
Dit laat zien in wat voor samenleving we leven. Veel mensen horen er niet meer bij, doen niet meer mee, en worden niet geholpen, zelfs niet door hun familie. Daar hebben niet alleen zij last van, het is slecht voor de hele samenleving. Want die verzwakt. In zo’n exclusieve samenleving is veel eenzaamheid, wantrouwen, angst en haat.
“In een exclusieve samenleving heersen eenzaamheid, haat en angst”
Ik zie mijn ouders en broers nu niet vaak, want we wonen verspreid over Nederland, Duitsland en Syrië, maar we bellen elkaar elke dag. Voor de oorlog woonden we allemaal bij elkaar om de hoek en konden we dadelijk bij elkaar langs gaan. Voor een kopje koffie, of om samen te eten. Mijn tantes, ooms, neefjes, nichtjes, grootouders; hen zag ik ook allemaal dagelijks of wekelijks. We hadden een hele sterke samenleving, want we kenden elkaar, elkaars familie, en hielpen elkaar. Het was heel normaal dat mijn tante voor me zorgde als ik ziek was, bijvoorbeeld. Of dat ik boodschappen deed voor de oma van mijn neef. We zorgden allemaal voor elkaar.
“We zorgden allemaal voor elkaar”
Ik zie dat dit in Nederland niet zo is, maar zo’n soort samenleving hadden jullie zeventig jaar geleden wel. De familiebanden waren toen veel sterker. Ik heb er veel over gelezen voordat ik naar Nederland kwam, om een beeld te krijgen van waar ik terecht zou komen. Het is zo belangrijk dat mensen in Nederland dat weer gaan doen. Elkaar opzoeken, aandacht aan elkaar besteden, elkaar steunen. Niemand wil eenzaam zijn en dat hoeft ook eigenlijk niet als je er gewoon voor elkaar bent, al begin je maar bij je familie. Dan kunnen we samen een sterke samenleving opbouwen. En dat is tegelijkertijd een samenleving waarin er ook ruimte is voor mensen die er nu niet bij horen. Mensen zoals ik, Syriërs. Want als iedereen op deze manier leeft, is er geen ruimte voor angst en haat, want je kent elkaar.
“In de basis hebben we dezelfde mentaliteit”
Ik geloof dat Nederland zo’n inclusieve samenleving kan krijgen, omdat we in de basis dezelfde mentaliteit hebben. In ieder geval de Syriërs en de Nederlanders. Wij stammen beiden af van een boerensamenleving. Ooit zijn we allemaal boeren geweest. We hebben daardoor de mentaliteit van hard werken. We zouden zelfs onze samenleving kunnen uitbreiden met mensen uit Duitsland, dat zijn ook van oorsprong boeren. Doordat we in de basis hetzelfde zijn, kunnen we de handen in één slaan. We hoeven elkaar alleen maar te leren kennen.”
