Carrièrevrouwen worden vaak als feministische voorbeelden gezien. Maar wat voor rolmodellen heeft Hollywood ons in de afgelopen decennia eigenlijk voorgeschoteld? Sietske Roorda bespreekt de klassiekers en ontsluiert zo hoe er van de jaren ’40 tot nu naar de werkende vrouw is gekeken. Vandaag: The Intern (1980).
Wie zijn onze heldin en held?
In deze film zijn er twee hoofdpersonages. De 70-jarige gepensioneerde weduwnaar Ben, gespeeld door Robert De Niro, woont al zijn hele leven in Brooklyn. Hij is superkoddig en lijkt op het oude mannetje in de animatiefilm Up. Alleen is hij geen brombeer. Ben is superpositief, opgewekt, keurig gekleed en voelt de gevoelens van andere mensen feilloos aan. Een echte old school gentleman!
Dan heb je Jules, gespeeld door Anne Hathaway, een jonge vrouw die net anderhalf jaar geleden een start-up kledingpost-orderbedrijf is begonnen. Op haar fiets sjeest ze door de fabriekshal, waar vele bureaus met Apple-desktops staan. Ze is altijd te laat, praat snel en heeft er een hekel aan als mensen tijdens een gesprek hun ogen niet knipperen. Kort gezegd: Jules is een beetje een drukke neurotische control freak.
Hun doel
Ben ziet een advertentie voor een seniorenstage bij Jules’ start-up en omdat hij zich de pleuris verveelt, besluit hij te solliciteren. Wonder boven wonder wordt hij geselecteerd als Jules’ persoonlijke stagiaire.
Jules vijfjarige doel voor het bedrijf is in negen maanden behaald. Het bedrijf groeit te snel, waardoor de investeerders willen dat ze een CEO aanneemt. Dat idee staat Jules totaal niet aan, omdat ze de controle over haar bedrijf niet uit handen wil geven. Daarbij heeft ze ook nog een man en dochter, die ze nauwelijks ziet en aan wie ze meer aandacht wil besteden.
Wat voor obstakels moeten ze overwinnen?
Ben is voornamelijk bezig met een charme-offensief om het vertrouwen van Jules te winnen, die Ben in eerste instantie maar een vreemde kwibus vindt. Jules moet een geschikte CEO vinden, een goede verhouding met haar zeurende moeder behouden en ook nog tijd vinden om aandacht aan haar familie te besteden.
Hun love interest
Ben doet het als weduwnaar goed bij de vrouwen, maar heeft geen interesse. Pas als hij de in-house masseuse Fiona tegenkomt op zijn stage, slaat de vlam in de pan. Dan volgen er een paar “erotische” scènes die komisch zijn bedoeld, maar die vooral erg ongemakkelijk zijn.
Jules lijkt een droomman te hebben. Matt heeft zijn carrière opzij gezet en is huisman geworden om de zorg van hun schattige dochter Paige op zich te nemen, zodat Jules zich volledig kan richten op haar bedrijf. Alleen wil het in de slaapkamer niet echt meer vlotten.
Ondertussen ben je je tijdens de film aan het afvragen waar de relatie van Ben en Jules eigenlijk naartoe gaat. Gaat Ben Jules’ opa worden? Krijgen deze twee een affaire? (Het voelt wel heel gênant als Jules tijdens een zakenreis midden in de nacht Ben voor thee op haar kamer uitnodigt.) Of wil Ben vooral Jules’ bff zijn, omdat hij haar als baas zo geweldig vindt?
One of the guys
Ben werkt tussen de stagiaires, die merkwaardig genoeg allemaal nerdy mannen zijn. Hierdoor heeft Ben ruim de mogelijkheid om zijn mottige levenswijsheden te verkondigen aan het juniore personeel. Voorbeeld: draag altijd een zakdoek bij je, want dan heb je een vrouw iets aan te bieden als ze huilt.
Jules heeft geen vrienden. Daarom is Ben er. De film eindigt met dat ze samen tai chi doen in het park, onder het mom: proud to be oud.
En wie is de backstabber?
Matt heeft een affaire, waar zowel Ben als Jules apart van elkaar achterkomen. Wat te doen? Nou, niets! Want Matt komt de dag daarna op zijn knietjes naar Jules om zijn excuses aan te bieden, haar te beloven zijn leven te beteren en vergiffenis te vragen. Niet echt realistisch, gezien Matt waarschijnlijk de affaire begon omdat hij behoefte aan seks en intimiteit had.
De notoire oneliner
“I don’t want to be the feminist here, but…” Dit zegt Ben vlak voor hij Jules afraadt om een CEO aan te nemen, alleen om haar huwelijk met Matt te redden. Misschien is het goed advies en het woord feminisme wordt genoemd, maar blijkbaar wil Ben zich er niet mee associëren.
Powermomenten
Geen. Deze film is ontzettend conflictvermijdend en meandert alle kanten op, waardoor er geen enkel moment is dat personages duidelijke besluiten en acties ondernemen. Het enige moment dat een beetje power in zich heeft is als Ben met de stagiaires het huis van Jules’ ouders inbreekt om een nare e-mail te verwijderen die Jules per ongeluk aan haar moeder heeft gestuurd. Maar ja, dat is in wezen ook weer conflictvermijdend.
De moraal van het verhaal
Oude mensen zijn best tof.
Maar ehm… is deze film eigenlijk feministisch?
Ja, het is een origineel en feministisch idee om een film te maken over een oude man als stagiaire en een jonge vrouw als zijn baas en hoe ze nader tot elkaar komen. Alleen is de uitwerking verschrikkelijk slecht. Allereerst zijn er voor een feministische film veel te weinig vrouwelijke personages. Daarnaast is het personage Ben nogal onrealistisch. Ik ken weinig welgestelde mannen van deze leeftijd met een hele carrière achter de rug, die nog taakjes willen uitvoeren als koffie halen, chaufferen en vuile jasjes naar de stomerij brengen. Je zou willen dat Robert De Niro een willekeurig gangsterpersonage uit zijn andere films zou hebben gespeeld – dat had de film een stuk interessanter gemaakt en gezorgd voor meer conflict, spanning en misschien wel feministische powermomenten.
Daarnaast wordt het gegentrificeerde Brooklyn in deze film gepresenteerd als de hemel, waar de rijken gezellig een fancy kopje koffie drinken in een hippe bar en in mooie gestileerde droomhuizen wonen. Het enige moment dat de realiteit in deze film doordringt, is als één van de stagiaires geen appartement kan vinden, omdat de huren te hoog liggen. Gelukkig is er God, ik bedoel Ben, bij wie hij in huis mag wonen, en hij krijgt ook nog een vintage das van hem. Yay!
Als we het over bubbels hebben waar mensen in leven, dan houdt deze film met zijn perfecte wereld en conflictvermijding dat duidelijk in stand. Maar ja, de wereld staat in brand, Trump wordt deze week geïnaugureerd en de Nederlandse verkiezingen komen eraan, dus het wordt tijd om die bubbel eens grondig door te prikken.
