Share

Tweet

Share

Share

Email

Comments

Marianne is plussize model, blogger en powerlifter. Net als iedereen bij Vileine snapt ze niet altijd wat voor onzin er via glossy’s en massamedia op haar afkomt. Ze ontmantelt met logisch nadenken de zogenaamde lijfspreuken die onze maatschappij aan het vrouwenlichaam opdringt. Deze week: dikke mensen uitlachen in de sportschool, dat doe je toch niet?

Afgelopen week kwam ik deze meme enkele keren tegen op Facebook.

De bijhorende status ging als volgt: “Respect everyone’s journey and those trying to fix the problem”. Heb respect voor de reis die mensen afleggen, en voor diegenen die iets doen aan het probleem. De originele post is inmiddels bijna 330.000 keer gedeeld. Er zijn meerdere variaties van, waaronder eentje die dikke mensen in de sportschool vergelijkt met zieke mensen in een ziekenhuis, en eentje die zegt dat het gek is om te lachen om dikke mensen daar omdat je toch met je eigen ogen kunt zien dat ze iets proberen te doen aan hun probleem.

“Geweldig, toch? En helemaal waar, je moet dikke sportende mensen niet uitlachen!”

Klopt, je moet inderdaad dikke sportende mensen niet uitlachen. Ook dunne sportende mensen niet, trouwens. Of dunne niet-sportende mensen. Of dikke niet-sportende mensen. Weet je wat, laten we het gewoon kort houden en zeggen dat je gewoon nooit andere mensen moet uitlachen, dik of dun, wat ze ook aan het doen zijn.

Deze meme lijkt op het eerst zich misschien positieve steun te bieden aan mensen met overgewicht, maar het tegendeel is waar.

“Huh? Hoezo is deze meme niet positief voor dikke mensen dan?”

Wat er namelijk eigenlijk staat, is dat je niet mag lachen om dikke mensen ‘omdat ze iets doen aan het probleem’. Want een dik lijf, dat is een probleem. Dat wordt vergeleken met daklozen en zieken. Dat is niet goed genoeg zoals het is.

Ten tweede impliceert het dat fitness en sporten alleen maar bestaan om af te vallen.

“Maar sporten dient toch ook om af te vallen?”

Niet gek dat je dat denkt. Dat is in onze maatschappij ook de boodschap. Dat je sport om af te vallen, of om een ‘strak’ lijf te krijgen. Terwijl er heel veel redenen zijn waarom iemand sport! Zelf sta ik drie keer per week met zware gewichten te sleuren om sterk te worden, doe ik twee keer per week yoga om flexibel te blijven en ga ik geregeld zwemmen of hardlopen omdat ik dat fijn vind. Ik sport m’n hele leven al, maar ben daar niet dun van geworden. Wel gelukkig. En snel. En sterk. Ik kan heel veel redenen opsommen waarom sporten geweldig is… en niet één van die redenen heeft te maken met afvallen.

Denken we aan sporten, dan denken we aan slanke mensen. En dat terwijl er duizenden volle, sportieve mensen zijn. Er zijn zelfs dikke Olympische atleten. Het wordt hoog tijd dat we als maatschappij die obsessie met slank zijn loslaten en ons  focussen op alle andere redenen waarom sporten leuk is. Het zou alleszins voor een hoop minder gefrustreerde sporters in de sportschool zorgen (want als je enkel gewicht gebruikt om resultaten te meten, word je heel snel gefrustreerd).

“Ja oké… maar dan nog, respect hebben voor dikke mensen is toch goed?”

Ja, in het algemeen wel. Maar deze meme hangt een voorwaarde aan dit respect. Je hoort dikke mensen namelijk alleen maar te respecteren als ze iets doen aan hun gewicht. Als ze het probleem aan het oplossen zijn. Met andere woorden: dikke mensen verdienen alleen maar respect als ze (zichtbaar) bezig zijn met afvallen.

Dit is mijn lijf. Mijn prachtige, volle lijf. Zogezegd ‘morbide obees’, met een buikje vol striemen dat jigglet als ik hardloop en dijen vol cellulitis die moeiteloos 100 kilo squatten. Dit lijf is geen ‘before’-lijf, dat alleen maar respect verdient omdat je er van uitgaat dat het ‘after’-lijf slanker gaat zijn. De reden dat je geen dikke mensen hoort uit te lachen, heeft niets te maken met wat ze aan het doen zijn, maar gewoon omdat dat je tot een giga douchebag maakt.

Save