Vandaag vindt de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen plaats. Dit is op zich niet iets waar men zich in andere landen normaal gesproken heel druk over zou maken, maar dit keer staat er veel meer op het spel dan alleen de nationale belangen van Frankrijk zelf. Deze verkiezingen, samen met de verkiezingen in Nederland van vorige maand en de Duitse verkiezingen die in september zullen plaatsvinden, vormen een soort politieke barometer die aangeven in hoeverre het politieke landschap binnen Europa verworden is tot een polariserende, isolationistische en fascistische entiteit. Een van de favorieten die goed heeft ingespeeld op deze tendens is Marine le Pen, die in Frankrijk al jaren aan de weg timmert en inmiddels een anti-Europese alliantie is aangegaan met onder andere Geert Wilders.
In de naam van het volk”. Zo luidt de slogan van het Front National, de partij met aan het roer Marine le Pen. De familiegeschiedenis van Marine is beladen. Haar vader, de controversiële Jean-Marie le Pen, staat in het buitenland vooral bekend om zijn vele racistische en antisemitische uitspraken. Het FN staat op dit moment op de tweede plaats in de opiniepeilingen met zo’n 23% van de stemmen, slechts anderhalf procent achter nieuweling Emmanuel Macron met 24.5%. Vandaag vindt de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen plaats, waarin bepaald zal worden welke 2 kandidaten gaan strijden om het hoogste ambt van Frankrijk te bemachtigen. Le Pen maakt volgens de peilingen kans om de eerste FN-president van Frankrijk te worden.
De partij van le Pen is een inherent fascistische partij
Dit komt door de manier waarop ze zich profileert. In de huidige verkiezingscampagne laat ze zich van haar menselijke kant zien, als vrouw en vooral als moeder. Ze profileert zich als de moeder van de natie, die haar kinderen koste wat kost zal beschermen tegen de grote boze buitenwereld. Gezien het aantal terroristische aanslagen waar Frankrijk de laatste jaren onder gebukt gaat is dit een imago wat veel Fransen aanspreekt. Volgens de NOS zweeft zo’n 25% van de stemgerechtigden nog, en zou de aanslag op de Champs-Elysées van 20 april er weleens voor kunnen zorgen dat een groot deel van die zwevers op het laatste moment toch voor Marine kiezen.
Sinds de oprichting van het FN in 1972 heeft de partij nog nooit zo hoog in de peilingen gestaan. Dit is voornamelijk te danken aan de manier waarop Marine – want ze heeft graag dat mensen haar bij haar voornaam noemen – het imago van de partij heeft weten op te krikken van een louche partij bestaande uit nazi-sympathisanten en aanhangers van Pétain (de leider van Vichy-Frankrijk in WOII), tot een respectabele partij die het opneemt voor de zwakkeren in de samenleving en achter het volk staat. Ze voert keiharde campagne en windt geen doekjes om de kernpunten van haar partij. Ze wil de grenzen sluiten en immigratie drastisch terugdringen, de Franse staat de-islamiseren, minder bemoeienis vanuit Brussel en nog het liefst een volledige “Frexit”, en ze wil de franc herinvoeren. Keiharde taal, maar toch heeft ze het voor elkaar gekregen dat ze geliefd is bij vele lagen van de bevolking. Deze retoriek weerspiegelt de harde woorden die we van Geert Wilders gewend zijn, want zijn visie voor Nederland is vrijwel identiek.
Le Pen laat zich zien als vrouw en moeder en profiteert daarvan
Veel Fransen vergeten alleen wel dat het FN een inherent racistische en fascistische partij is. Hoewel vader Jean-Marie in 2015 uit de partij werd gezet vanwege zijn controversiële uitspraken en het ontkennen van de holocaust, heeft dochter Marine zich niet zover van haar vaders uitspraken gedistantieerd als ze wil doen geloven.
Door de manier waarop Marine zich profileert lijkt ze ermee weg te kunnen komen om de meest shockerende statements te maken, die niet zouden misstaan als uitspraken gemaakt door haar eigen vader. Vorige week nog maakte ze tijdens een tv interview het statement dat de Franse politie niet verantwoordelijk gehouden kon worden voor de Vél d’Hiv razzia in 1942, waarbij zo’n 13,000 Joden door de politie opgepakt werden om afgevoerd te worden naar concentratiekampen. Deze zwarte bladzijde uit de Franse geschiedenis is decennialang in de doofpot gestopt, en pas in 1995 erkend door de toen-president Jacques Chirac.
Maar mensen lijken dit soort uitspraken snel te vergeven en vergeten, omdat ze zo feilloos weet in te spelen op zaken die de gemiddelde Franse burger bezighoudt. Ze wil de lage inkomens minder belasten, wat het FN aantrekkelijker heeft gemaakt voor de arbeidersklasse. Ook heeft ze veel vrouwelijke kiezers aangetrokken door onder andere haar visie op abortus – ze is vóór, het FN traditioneel gezien tegen. Dit neemt niet weg dat het FN op veel punten een conservatieve partij is, en ondanks het vrouwelijk leiderschap helemaal niet zo vrouwvriendelijk is. Ze heeft in haar politieke carrière juist vaak tégen wetsvoorstellen over geweld tegen vrouwen, het dichten van de salariskloof tussen mannen en vrouwen, en andere issues over seksediscriminatie gestemd.
Franse feministische bewegingen roepen op om niet op Le Pen te stemmen
De Franse feministische beweging “52” (zogeheten omdat 52% van de Franse bevolking vrouw is), roept ook op om vooral niet op Marine te gaan stemmen. “Het vrouw zijn betekent niet automatisch bondgenootschap voor het bevorderen van de emancipatie. Marine le Pen is NIET de kandidaat voor de vrouwen. In tegendeel, haar partij positioneert zich systematisch lijnrecht tegenover elke vorm van vooruitgang en rechten van onze sekse”. Volgens Franse journalisten komt Marine hiermee weg vanwege het fascistische karakter van het FN. Fascisme zou Marine helpen om zichzelf te profileren als een sterke vrouw, wiens stem niet overschaduwd wordt door de mannen binnen haar partij. Dit staat haaks op de manier waarop de vorige vrouwelijke presidentskandidaat, Ségolène Royal in 2007 behandeld werd door de media. Bij haar lag de focus vooral op hoe ze zich gedroeg en wat voor outfit ze aanhad. Bij Marine ligt de focus op haar leiderschap en politieke standpunten, waardoor ze haar vrouw-zijn optimaal kan benutten in haar campagne. Helaas nemen de Fransen het racisme en xenofobie van le Pen op de koop toe.
