TODAY+TOMORROW

Hallo Meneer: Klei

Je ziet ze overal: witte oude mannen die dingen vinden van de wereld. In de wekelijkse rubriek ‘Hallo Meneer…’ mag Meredith ook wat terugzeggen.

Beste meneer Klei,

Ik las uw opinie-artikel in de Volkskrant, “Stop met het stereotyperen van de witte man.” De discussies erover waren niet van de lucht. Ook op mijn eigen Facebookprofiel vroeg een aantal mannen zich af: waarom ben je het hier niet mee eens? Waarom moet ik me schamen voor het feit dat ik wit ben? Wat heb ik dan gedaan dat ik het verdien om als een groep weggezet te worden? Is dat dan geen racisme?

Justine van de Beek kwam binnen een paar uur met een prachtige, inhoudelijke respons. Maar ik schrijf in deze column iedere week een brief aan een witte man. Daarmee maak ik een knipoog naar het frame waar u tegen ageert. Ik zou het daarom zwak vinden als ik niet op uw kritiek reageer. Ik richt mijn brieven iedere week aan een andere witte man, omdat witte mannen overweldigend veel aan het woord worden gelaten in de media. Ik doe niets anders dan iets terugzeggen, dezelfde ruimte opeisen die ook aan deze witte mannen wordt gegeven, iedere keer als ze een podium krijgen om hun mening te ventileren. En raar genoeg is iets terug mogen zeggen, het woord nemen als niet-Witte Man, nog niet vanzelfsprekend, daarom maak ik het met deze column expliciet.

Er is niets mis met een witte man zijn. U bent niet de oorzaak van alle ellende, alleen omdat u wit bent. Dat is inderdaad onzin. Maar u bent wel, net als wij allemaal, een product van de cultuur waarin u bent opgegroeid. En in die cultuur speelt wit zijn, of beter gezegd niet-wit zijn, een belangrijke rol in welke kansen we krijgen. Daar heeft u niet voor gekozen en misschien bent u zich er niet altijd van bewust, maar dat maakt het niet minder waar. Ik geloof niet dat racisme uw schuld is omdat u wit bent, of dat seksisme uw schuld is omdat u man bent. Maar u bent alsnog wel onderdeel van de dynamiek. Net zoals mijn wit-zijn, of mijn hetero-zijn, betekent dat ik meer kansen heb gekregen, hoe oneerlijk ik dat ook vind. Wanneer ‘de witte man’ wordt aangesproken, wordt u daar niet als persoon mee bedoeld. Er wordt een structuur aangesproken waar u onderdeel van bent en een rol in speelt. Zelfs wanneer u het niet door heeft, of misschien zelfs juíst wanneer u het niet door heeft. Daarom wordt er zo vaak gesproken over een blinde vlek, wanneer er gesproken wordt over privilege.

Ik ben een feminist, maar daar komt bij dat ik zelf ook seksistische vooroordelen heb. Over mezelf en over andere vrouwen. Ik ben een product van de maatschappij waarin ik leef. Het enige wat ik kan doen is me proberen bewust te zijn van mijn vooroordelen en open te staan voor zelfreflectie. Me bewust zijn van het feit dat ik dingen onbewust doe, blinde vlekken heb, vooroordelen heb op het gebied van sekse, ras, gender, geaardheid, inkomensklasse, opleidingsniveau. Maar om me daar bewust van te worden, moeten mensen me op dingen wijzen.

Het is vervelend om te worden aangesproken op iets arbitrairs als uw huidskleur. Maar wat u ervaart als de stereotypering van de witte man, en wat u vervelend vindt, valt in het niet bij de geleefde ervaringen van gekleurde mensen, vrouwen en de LGBTQ-gemeenschap. Vrouwen worden consequent op een stereotiepe manier geportretteerd, vaker wel dan niet. Zwarte mensen worden dagelijks aangesproken op hun huidskleur en behandeld als een afwijking van de norm. Dat is geen kwestie van gekwetste gevoelens die subjectief zijn en niet serieus genomen hoeven worden, dat zijn feiten. Als we een constructief en redelijk gesprek willen voeren over gelijkheid, dan moeten we die feiten erkennen. En misschien ziet u dan ook wat van de ironie in dat u klaagt over de stereotypering van de Witte Man, wanneer in de meeste gevallen man-zijn, wit-zijn en hetero-zijn de norm is, en alle andere opties een afwijking van die norm. Simpelweg omdat de maatschappij vormgegeven is door de mensen die decennia lang bepaalden wat de norm was. En dat waren witte mannen, zoals u weet; u bent nota bene politiek historicus.

U zegt dat het stereotyperen van ‘de witte man’ mensen bij voorbaat verdacht maakt op basis van hun huidskleur. U noemt dit ook een vorm van ‘racial profiling,’ wat niet één stap te ver is, maar zo ongeveer een halve marathon. Nog kwalijker is dat u vervolgens de schuld voor racistische spanningen in de maatschappij legt bij de personen die deze problemen aankaarten. Een sterk staaltje ‘slachtoffer de schuld geven,’ van hetzelfde kaliber als een vrouw de schuld geven dat ze verkracht wordt omdat ze ‘s nachts alleen naar huis fietste. Had je daar maar niet moeten zijn, had je maar je mond moeten houden. U verlegt het probleem naar de mensen die u bewust maken van het bestaan van een probleem. Alsof er geen religieuze of etnische problemen in Nederland waren voordat Quincy Gario een t-shirt tegen Zwarte Piet aantrok. Het verschil is: hiervoor was racisme niet uw probleem en hoefde u er daardoor geen aandacht aan te besteden.

U meent dat het benoemen en expliciet maken van deze structurele ongelijkheden die bestaan op basis van huidskleur de discussie doodslaan. Ik denk dat er inderdaad een gevaar is dat de discussie stilvalt, maar vanwege een heel andere reden. Ik denk dat de dialoog in cirkels gaat, omdat systeemkritiek steevast wordt ervaren als een persoonlijke belediging. Spreek over racisme en mensen zeggen: “Ja, maar ík ben geen racist!” Spreek over seksisme en mannen zeggen: “Ja, maar niet alle mannen zijn zo, ík ben niet zo.” We voelen ons aangevallen en uitgescholden, we schieten in de verdediging. Wat zou het fijn zijn: een rustige en vriendelijke, constructieve maatschappelijke dialoog over racisme. Maar dat wordt moeilijk zodra mensen iedere kritiek persoonlijk nemen en in de verdediging schieten. Aan de andere kant: wie ben ik om te zeggen dat mensen die hun hele leven systematisch achtergesteld en gedenigreerd worden, altijd lief moeten lachen en heel begripvol en aardig die problemen aan moeten kaarten? Daar gaan emoties mee gepaard. Helemaal omdat lief en onderdanig glimlachen terwijl de machthebbers eens even gaan vertellen hoe het zit, precies datgene is waar je tegenin probeert te gaan.

Waarschijnlijk heeft u gelijk als u zegt dat dit geen constructieve en opbouwende manier is om het debat aan te gaan. Maar dat is ook niet iets wat u redelijkerwijs kunt verwachten, helemaal niet omdat u zelf reageert vanuit een defensieve slachtofferrol. En daarnaast, opbouwend voor wie? Misschien is het voor de zwarte gemeenschap wel ontzettend constructief om woede en opgekropte frustratie te kunnen uiten. Daarnaast zie ik geen lange traditie waarin gelijkheid tot stand komt omdat er netjes en beleefd om wordt gevraagd. Respect moet in sommige gevallen worden opgeëist en dat kan niet altijd op een vriendelijke, confrontatiemijdende manier.

Ik zocht u op Twitter op om te zien wat u verder te vertellen had. Wat me dan verbaast, na uw hele betoog voor rationele, constructieve argumenten, is dat u bovenaan uw tijdlijn het volgende filmpje heeft gepind:

Een filmpje dat eindigt met de uitspraak: “Feminism is cancer.” Een filmpje dat zo hatelijk en naar is, dat ik niet snap hoe u dat nou kunt zien als voorbeeld van het soort redelijke dialoog dat u wel verwacht van anderen, als ze met u in gesprek gaan.

Het zou u goed doen om zelf eens de introspectie op te zoeken waar u tot oproept.

3 Comments

3 Comments

  1. Han van der Horst

    2 juli 2016 at 22:47

    De geschiedenis leert ons dat je nooit maar dan ook nooit en om geen enkele reden ooit mee moet gaan in een frame, waarin jouw huidskleur in verband wordt gebracht met onaangename eigenschappen en/of onderdrukkende structuren. Daar moet je onmiddellijk radicaal tegen in het geweer komen. Ik kan me overigens best voorstellen dat de raciale pseudowetenschap, die zo lang is ingezet om de superioriteit van het blanke ras te bewijzen, nu met enkele omkeringen en aanpassingen aan het instrumentarium ingezet wordt om wit en slecht met elkaar in verband te brengen. Extreem rechts is niet het monopolie van mensen met een blanke huidskleur. Heel begrijpelijk maar als oudere blanke heer kan ik daar vanzelfsprekend niet in meegaan. Je moet nooit stilzitten als je geslagen wordt maar terugvechten.

  2. Willem

    6 juli 2016 at 11:31

    Opmerkelijke keuze om de mede auteur, de heer Saddiki, niet te noemen en vervolgens Klei aan te spreken op diens blanke huidskleur door hem te beschuldigen van het innemen van een defensieve slachtofferrol.

    • Robbe3

      19 augustus 2017 at 12:37

      Alleen vrouwen en niet-blanken mogen in de slachtofferrol gaan zitten en zichzelf een calimerocomplex aanpraten. Quincy Gario is zelf een racist hij organiseert dating avonden voor niet blanke alleenstaanden. Radicale feministen zijn vooral bezig met mannen in een keurslijf te dwingen. Liefst blanke mannen. Het keurslijf ook nog eens waar ze zelf helemaal niet in willen zitten. Natuurlijk zijn vrouwen ook seksistisch. Vooral in de manier waarop ze de zorg voor de kinderen tijdens en vooral ook na een huwelijk voor zichzelf claimen. Vaders mogen ook soms mee zorgen (op de momenten dat het haar uitkomt) Een vader is niet iets dat je uit een laatje trekt op het moment dat het je goed uitkomt. In de zorg, huishouding en het onderwijs hebben vrouwen nu eenmaal de neiging om de boel te gaan regisseren op die manier zoals ze zelf het prettigst vinden. Vervolgens schoppen ze tegen blanke mannen aan die de boel regisseren in het bedrijfsleven. Emancipatie bestaat er niet alleen uit om het bedrijfsleven te feminiseren maar bestaat er ook tegelijkertijd ook uit om mannen op hun eigen manier te laten opvoeden en te laten huishouden.

Leave a Reply

Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

VERS

We do not believe in the world empowering women.

We believe in women empowering the world!

Journalist, activist, game-changing artist, mind-body scientist, international solidarist?

Join the tribe

Copyright © 2020 Vileine

To Top