Share

Tweet

Share

Share

Email

Comments

Een wekelijkse column over hoe een “machoman”, die uitsmijter, anti-fascist en vechtsportinstructeur is, ook een feminist kan zijn. Aan de hand van voorbeelden uit het leven aan de deur van een club, op de mat van een dojo en het leven op de barricades probeert hij te laten zien dat je als “machoman” constant geconfronteerd wordt met seksisme en dat het nogal wat voeten in aarde heeft wanneer je jezelf openlijk neerzet als feminist.

Er is een moment in het jaar waar ik ontzettend naar uitkijk. Als professional, bedoel ik. En dat is het Amsterdam Dance Event. Vijf nachten lang beukend lekkere muziek, duizenden bezoekers, tientallen incidenten, slaaptekort en na die vijf nachten een kater zonder gedronken te hebben. ADE is een wervelstorm in een stroomversnelling met een vleugje supernova eroverheen. Heerlijk!

De meeste dj’s hebben piemels

Als portier en als mens geniet ik enorm van de duizenden liefhebbers van elektronische muziek die langs me komen. Mensen van heinde en verre die al tijden geleden een kaartje hebben gekocht om hun favoriete dj te zien. En net als op normale avonden is het publiek ontzettend gemengd. Hollanders, Italianen, Engelsen, Amerikanen, mannen, vrouwen en alles daar tussenin. Maar soms moet ik ook stilstaan bij de wat jammere kanten van ADE en de clubscene in het algemeen. Naast het treurige feit dat ADE een boost is voor de ondergrondse economie in Brabant en Colombia, valt het me ieder jaar weer op dat van de 220+ dj’s het merendeel een piemel heeft. Vaak in combinatie met een tekort aan zonlicht. Dit terwijl zeker de helft van de bezoekers van de feestjes waar ik werk toch echt worstloos is. Ik vind het jammer dat de aanjager van de avond vaak niet representatief is voor een overgroot deel van de bezoekers.

Nou weet ik dat het in andere muziekscenes nog veel erger kan zijn. Of je het nou hebt over de metalscene of kijkt naar de line-up van Lowlands, mannen op het podium zijn oververtegenwoordigd. Dit komt natuurlijk voornamelijk doordat in onze samenleving van jongs af aan vooral jongetjes worden gestimuleerd om zich te gaan uiten voor een publiek op een muzikale manier, maar ik had zo gehoopt dat we die fase al doorbroken hadden. Ik vraag me altijd af of bezoekende vrouwen geen moeite hebben met alleen maar kerels achter de draaitafel, maar heb nog geen enquête gehouden helaas. Wellicht een idee voor een volgend ADE?

Het is overigens niet zo dat er geen verbetering is in het aanbod van vrouwelijke dj’s. Het valt me op dat ik de laatste twee jaar steeds vaker een vrouwelijke artiest begeleid naar het podium. Of het nou gaat om uitgesproken feministen als The Black Madonna, positieve sfeercreators als Miss Melera of beukers als Helena Hauff, het is eindelijk een keer een ander beeld daar op het podium. En dat heeft een positief effect. De tijden dat 100% Isis de enige vrouwelijke dj was die iedereen kent zijn wel voorbij.

Als er een vrouwelijke dj achter de draaitafel staat, geeft dat niet alleen de vrouwelijke bezoekers een boost in gelijkheidsgevoel, maar ik zie dat de mannelijke bezoekers leren hun gedachtestructuren te doorbreken. Jongere bezoekers hoor ik er niet zo over, maar sommige mannen van boven de dertig geven openlijk toe dat ze eerst sceptisch stonden tegenover een vrouwelijke dj, maar nu niet meer zo kortzichtig zullen zijn. En wie weet verandert hierdoor hun perceptie over de wereld in het algemeen.

Representatie is belangrijk

Representatie is belangrijk en dat merk ik ook achter de coulissen. Tien jaar geleden was het opzetten van een dancefeest een mannending. Stagemanagers, productiemedewerkers en nachtmanagers waren allemaal mannen. Slechts stagiaires waren vaak vrouwen en die zag je na hun stageperiode niet meer terug. Natuurlijk waren er uitzonderingen op de regel en waren er toen ook al een aantal vrouwen keihard aan het werk als ontwikkelaars en baasjes, maar het lijkt er op dat pas recent vrouwen soms in de meerderheid zijn tijdens een productie. En ik merk dat het een domino-effect heeft op andere vrouwen. Stagiaires worden medewerkers in plaats van dat ze verdwijnen in de obscuriteit, biertappers worden barhoofden en vervolgens barmanagers, gastvrouwen worden stagemanagers en kassavrouwen worden financieel manager.

Maar het mag nog veel meer veranderen, vind ik. Want op het moment dat dan zoiets groots als ADE zich aandient, vliegen de piemels je weer om de oren. Eigenaren van clubs en bedenkers van feesten, bookers en allerhande belangrijke bobo’s (waarvan niemand weet wat ze toevoegen, maar die duidelijk wel geld hebben) zijn nog altijd voornamelijk mannen. Wat zou het vet zijn om te zien dat de main headliner op een A-locatie, op een zaterdagavond tijdens ADE een vrouw was? Op een feest waarvan een vrouw de bedenker is en de club eigendom is van een vrouw. Te veel gevraagd? Andersom vinden we het niet zo raar.

Ha! En ook wij, als beveiligers, mogen werken aan onze diversiteit. Natuurlijk hebben wij vrouwen als collega’s, maar vaak worden ze ingezet als fouilleervolk dat de hele avond niet van hun plek komt. Ik ben voor veel meer vrouwelijke portiers die rondlopen of voor de deur staan als eerste gezicht van een beveiligingsteam. Nog te vaak zie ik mannelijke collega’s een moeilijke situatie snel overnemen van een vrouw, of zie ik dat bezoekers heel hard roepen: “Bedankt mannen voor een veilige avond!”, waarop ze iedereen, behalve de vrouw, een hand geven. Het zit er nog niet in bij de mensen dat vrouwen ook portiers kunnen zijn. Maar dat gebeurt helaas ook bij de vrouwelijke stagemanagers of productieleiders. Het is redelijk normaal dat een technicus of podiumbouwer even drie keer moet knipperen voordat hij doorheeft dat de vrouw die voor hem staat inderdaad het baasje is. Soms zie je ze moeilijk over haar schouders heen kijken naar waar de ‘echte’ baas nou is?

Gewenning, acceptatie en normalisering. Juist in een vooruitstrevende scene als de elektronische dansmuziekscene, waar bijvoorbeeld de acceptatie van homoseksualiteit als eerste werd gerealiseerd in de muziekwereld, zouden we veel meer aandacht mogen hebben voor talentvolle vrouwen en hen een podium mogen bieden.

Het meest interessante van de verandering die ik heb gezien door de jaren heen, is dat de muziek eigenlijk niet veranderd is. Het is door de toevoeging van vrouwen er niet ‘vrouwelijker’ op geworden. Waar ik tien jaar geleden nog mannen hoorde klagen over vrouwelijke dj’s, dat ze dan vast een softe avond tegemoet zouden gaan, merk ik dat er nu geen verschil te horen is.

Pikkenstrijd aangaan met een vrouw

Bij mij aan de deur bij de club is het ondertussen wel te merken, die verandering. Als er een vrouwelijke portier staat hebben we veel minder agressie. Machomannetjes hebben het er toch maar moeilijk mee om een pikkenstrijd aan te gaan met een vrouw. En uit een misplaatst seksisme vinden kerels het moeilijk om vrouwen te slaan, waardoor ze maar liever afdruipen dan glorieus ten onder gaan in een laatste strijd om het gelijk van de avond.

Het verandert overigens niets aan de stoerheid van die vrouwelijke collega’s als zij oog in oog staan met een doorgesnoven eikel die niet wil luisteren naar aanwijzingen. Het niet hebben van ballen betekent overduidelijk niet dat je geen ballen hebt. Of misschien moeten we die uitdrukking ook maar eens veranderen.