Heb je wel eens van Manon Ossevoort gehoord? Deze vrouw besloot als twintiger met haar traktor – die nog geen 20 kilometer per uur haalt- van Oerol naar de Zuidpool te rijden. Ze reed door hongergebieden, burgeroorlogen, en organiseerde zonder geld een Antartica-proof expeditie van het puntje van Zuid-Afrika naar het hartje van de Zuidpool. In haar eentje. Nederlandse media versleten haar voor gek. Totdat de BBC ze moest laten begrijpen dat het wereldnieuws was.
Toch staat Manon niet bekend als heldin. Het doet denken aan Wim Hof die hoogstens bekend is als “die maffe Iceman” – terwijl hij wereldveranderende wetenschappelijke prestaties heeft neergezet. Of de vrouwelijke voetballers van Ajax: nu ze kampioen zijn, staan ze eindelijk op de cover van Voetbal International. Maar een rondje over de grachten of een publieke huldiging met bloemen op het bordes? Nee hoor. Quinsy Gario, de man die als Don Quichot hemel en aarde bewoog om de vastgeroeste ketenen van zwarte piet los te wrikken; steeds weer eren we die helden die in hun eentje ons hele land verbeteren altijd te laat, en altijd te weinig.
Vileine vraagt jou: waarom?
De vraag is, waarom? Welke culturele aspecten dragen hieraan bij en hoe kunnen we het oude, witte, mannelijke beeld van de neoliberale held veranderen zodat er ruimte komt voor echte helden? Vileine is op zoek naar jouw expertise en mening!
Meer Vileine scherpte? We maken samen met Blendle elke week een themabrief, abonneer je hier op onze weekcyclus!
