REAL/FAKE

Glossy Gruwels: Mia trekt het niet

Een van de redactrices van Vileine probeert op het hoofdkwartier een stapel glossy’s te lezen, zonder daarbij permanente hersenschade op te lopen. Vandaag is de beurt aan Mia Fazecas!

Het heeft me 3 weken gekost om mij hierop voor te bereiden. Niet zozeer het werkelijke tikken van dit stuk, maar het bladeren door en, so help me baby Jesus, het kopen van glossy’s.
Ik lees ze nooit. Vogue is een uitzondering. Want dat is gewoon een goed blad. Al meer dan een eeuw. Maar Vogue geeft me de laatste jaren een minderwaardigheidscomplex, omdat ik Wintour’s stem in m’n achterhoofd hoor terwijl ik met m’n ASOS-uitverkoop-outfit door haar levenswerk blader. “You do have a good set of brains, but your appearance is a post-cold-war-disaster-boho-not-so-chic. Stick to your kind, walk away from the V and read a book instead.”

Ik ben geen Vogue-meisje. Ik heb nog nooit een manicure, laat staan een pedicure gehad – ik kan het prima zelf – en “ik houd van shoppen” is een zin waarvan ik lichtjes misselijk word. Toegegeven, mijn budget is ook een post-cold-war-disaster. Dat verklaart misschien mijn Vogue-angst.

Toen ik mezelf te oud vond worden voor de Donald Duck en de voorkeur gaf aan Jan Wolkers’ Turks Fruit, mocht ik van mijn ouders lid worden van Popfoto, wat later Fancy werd, wat later not so fancy werd…. Want toen er ingezonden brieven over zelfbevrediging met bevroren én afgebroken curryworsten werden gepubliceerd haakte ik af. Ik las toch liever de softcore van Wolkers of duistere, dystopische fictie. Mijn liefde bewoog zich daarna wel nog langs bladen als Blend, I-D, CODE, V Magazine, GUP, Frame en Cereal.

Toch bestaat er diep binnenin mij, op een vochtig, donker plekje, een psychotisch kronkelend wormpje dat mij, zodra ik langs de AKO-schappen loop, haast parasiterend gebiedt om een Linda of Grazia te grazen te nemen.
Soms lukt het me om deze microbe te negeren en de oppervlakkige nieuwsgierigheid te laten voor wat het is. Maar ik krijg een soort FOMO-gevoel als ik niet minstens één glimmend damesblaadje bevinger op mijn weg naar buiten.

Want: wat als ik nu onbenullig door het leven glijd, zonder te weten dat er zaken worden gedeeld en geheimen worden onthuld over hoe het allemaal veel makkelijker zou kunnen met dat vrouw-zijn? Dat als ik nu stellig een outsider blijf, ik misschien nooit zal begrijpen waarom ik structureel onder een modaal niveau blijf steken en als vrouw niet tot het gaatje serieus genomen word. Misschien moet ik openstaan voor de glinsterende weg die Sanoma en Hearst voor ons hebben geplaveid!

Et voilà. Mijn endocriene worm manifesteerde zich deze week op verzoek van Vileine en ik trek gulzig een glimmende Cosmo uit de schappen, in de hoop te worden overdonderd door levensveranderende inzichten.

Ik ben angstig en hoopvol tegelijk. Mijn koelkast ruikt naar scheetjes en ik moet de was nog doen, maar Jennifer Lopez verwelkomt mij met een million dollar smile en een donzig shirtje, waar mijn eigen borsten hoogstwaarschijnlijk zowel aan de boven- als aan de onderkant uit zouden denderen. Heck, mijn borsten hebben rustig twee JLo shirts nodig.
Om haar heen pronken de koppen al veelbelovend. ‘Menage à trois, do’s en don’ts’ en ik steek alvast een sigaret op. Verder lees ik ‘Dag saaie baan, slopende relaties’ en ‘F*ck die depressie.’ Mooi, lekker, we gaan dus dingen slopen. Zin in. Maar tegenstrijd doemt al op met de kop ‘25K op Instagram – de beste insidertips’. Ik houd m’n adem even in. Verder worden mij 37 pagina’s liefdeslessen en in 30 seconden een schone huid beloofd. (Precies op het moment dat ik dit tik krijg ik de Insta-alert dat @lorraine34k mijn foto leuk vindt. I kid you not. Is dit een teken? Dat 25K misschien ook niet meer voldoet?)

Ik open JLo en blader vingervlug langs Sylvie in haar Hunkemöller sport-BH en de Nutri-Gloss Luminizer (!!!) shampoos. Tussen de 17 dingen die je deze maand MOET doen, een highlight: organiseer je Insta-Feed. En dan: FITNESS SELFIES! Hoe tof die zijn en hoe motiverend en goed voor je zelfvertrouwen, want bevestigend. Het beste wat IK je kan laten zien over fitness selfies is dit en verder wil ik alleen een klein beetje kotsen in mijn mond.

Ik blader snel voorbij beauty, beauty, beauty, ergste dates ooit, beauty en wat interviews, om weer een tegenstrijdigheid voor m’n kiezen te krijgen. “Lief zijn voor jezelf” kopt een spread die gaat over social influencer en winnaar van de ELLE Style Influencer Award Rosanne en haar vriendje Milan. Ze zien er kuis, gelikt, goed gestyled en glibberig happy uit. Ik ben niet jaloers, maar betrap mezelf erop dat ik denk: “Hoe kan het ook anders?! Je verdient nog meer dan ik ooit heb verdiend met je lifestyleblog!” Ok, fuck it, ik ben jaloers.

Net als Louis CK eens zei: “There’s ‘of course’ and ‘ but maybe…’” “ I have like, the thing, I believe the good thing, that’s the thing I believe and then there is this thing. And I don’t believe it, but it is there.

Natuurlijk is het goed dat dit meisje gelukkig is en dat ze andere meisjes gelukkig maakt en inspireert met haar blog – dat zouden meer mensen moeten doen! Maar er zijn al zo focking veel professionele fashionbloggers die knettertjerijk zijn door foto’s van hun perfect gearrangeerde accessoires, er kunnen best wel een paar honderd dood.
Ik word een tikkie bitter dus ik herpak mezelf. Natuurlijk staan er ook zinnige dingen in deze Cosmopolitan! Ik lees een stuk over investeren in jezelf als twintiger. Ook over hoe sociaal sociale media eigenlijk wel niet zijn. Over hoe het is als je broer in de gevangenis zit. En: een artikel over depressie, precies in de centerfold van het blad. Het voelt bijna alsof ik toch een beetje vervuld raak van warmte en compassie, als ik ook nog een mooi katern ontdek over leven met gescheiden ouders. Well done Cosmo, you got me. Een warm bad, en alles.

Ik geef ook ‘Evolutie van het trio’ mijn voordeel van de twijfel, met alle beginnersfouten en bijbehorende ervaringen uit de praktijk. Ik sta bijna tot aan m’n dijen in het warme water van dit wonderlijk stukje lectuur totdat ik de pagina omsla en me wordt gevraagd of ik een ‘Insta-prof ben’ met Instapreneurs @lizzyvdligt en @negin_mirsalehi en hun maatje 34 als voorbeelden. Of course! But maybe…

Ik voel me verraden en neig terug naar het midden van het blad, op zoek naar troost. Maar ik zet door, want er is me iets beloofd: ik krijg te weten hoe ik opslag krijg. Ik tik alle werkgerelateerde tips positief af: blijkbaar doe ik dit al allemaal. “Stop met jongleren, gebruik de 80/20-regel, transformeer je angst en…voel de liefde”. Ik slik. En nu?
Ik haal diep adem en hoop na het omslaan van de volgende pagina iets te lezen wat ik nog niet weet. Maar daar vind ik slechts de Cosmo abonnementaanbieding en de introductie van een androgyne lookbook.

Leegte overmant mij en ik dwaal langs het zwart-wit, minimalistische, mannelijke en zucht diep.
Dan nog wat fashion, fashion, fashion, Ruby Rose, gezichtsreiniging, JLo en dan als een klap in het gezicht een prachtig meisje dat kanker heeft overleefd. Cosmo… wat doe je me aan?! Met een bewolkte geest schiet ik langs de laatste smoothies, kalkoenpilaf en fitnesstests en eindig met uitgedroogde ogen bij de horoscoop. “Door overgevoeligheid wisselen je stemmingen en handel je indirect.” Ok, that does it.

Ik herinner me dat mijn koelkast naar scheetjes ruikt en besluit daar iets aan te doen. Misschien is dat alvast een stap in de richting van 25K. Oh, en @lorraine34k blijkt een fake spamaccount te zijn.

1 Comment

1 Comment

  1. Pingback: 365 dagen Vileine: leven, liefde en lessen! – Vileine.com

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

VERS

We do not believe in the world empowering women.

We believe in women empowering the world!

Journalist, activist, game-changing artist, mind-body scientist, international solidarist?

Join the tribe

Copyright © 2020 Vileine

To Top