Paula, 26
“Ik stond te huilen in zijn woonkamer, na een telefoontje waarin me verteld werd dat mijn grootvader overleden was. Hij troostte me, bracht me naar de douche en zei dat dat zou helpen. Hij kwam bij me staan en kleedde zich uit.
Wat begon als troosten, veranderde in iemand die mijn lichaam niet alleen meer vasthield, maar nu ook voorzichtig stuurde. Ik voelde me intens verdrietig en nam zijn handreiking aan. Ik vertrouwde hem, dacht dat hij me zou knuffelen en helpen, maar wat hij onder troosten verstond, was iets anders dan ik had verwacht.
Ik huilde, nog even hard als daarvoor – en duwde hem zwakjes van me af. Hij zag mijn tranen niet; dat, of hij deed alsof hij niets door had. Hij greep me vast en tijdens deze afgedwongen knuffel fluisterde hij dat hij me zou troosten.
Hij zette me tegen de muur. Ineens was ik waar ik niet wilde zijn; dat was vrij snel gegaan. Herhaaldelijk leunde hij naar me toe; nu had het geen zin meer. Ik schrok, maar was te verdrietig om iets te doen. Hij hield me vast – en ik gaf op. Als ik me maar zo stil mogelijk houd, dan gaat het zo snel mogelijk voorbij, dacht ik. Ik voelde me verdoofd.
Ik had ooit besloten, dat ik pas seks zou hebben op het moment dat er sprake was van wederzijdse liefde. Ik wilde me niet zomaar weggeven. Ik had dat gevoel zo sterk, dat ik het minder erg vond om een blauwtje te lopen, dan mijn maagdelijkheid op te geven voor valse hoop.
En dus schaamde ik me kapot – en stiekem schaam ik me nog steeds, voor het feit dat dit mijn allereerste keer was. Ik ging voor liefde – en verdorie, dit was alles behalve dat. Om de teleurstelling, het verdriet en de pijn niet onder ogen te hoeven zien, liet ik mezelf geloven dat dit wél liefde was. Ik had geen zin in een strijd, laat staan met mezelf, ik was al diepverdrietig. Het verdriet van het verlies van mijn opa woog op dat moment zwaarder dan mijn eigen ego. Ik liet hem zijn gang gaan – onbewust liet ik het misbruik zo toe.
Dit was helaas niet de laatste keer dat hij zich aan me opdrong. Later ben ik me wel gaan verzetten, maar dat riep alleen maar agressie op: scheldpartijen en zelfs fysiek geweld. Als ik nee zei, leek hij zelfs opgewondener dan voorheen. Pas na jaren durf ik toe te geven dat het niet helemaal normaal was hoe het ging – helemaal niet, zelfs.
Wat ik nog steeds moeilijk vind, is het loslaten van het oordeel naar mezelf toe. Ik geloof over het algemeen dat er altijd twee kanten aan een verhaal zijn. Dat maakt het ook wel lastig om dit verhaal te vertellen. Ik kan me namelijk écht niet voorstellen dat iemand, willens en wetens, een ander iets aan wil doen. Beter gezegd, kan ik me niet inleven in een mens dat een ander voor zichzelf ‘gebruikt’ – en dus heb ik het ‘vast allemaal zelf’ in de hand gewerkt.
Door mijn – noem het naïeve – levenshouding heb ik de neiging om mezelf de schuld te geven van de hele situatie. Als ik dit teruglees, denk ik zelfs: ‘Jezus, wat een zwakkeling was ik toch ook. Had ik me niet meer kunnen verzetten? Waarom ben ik niet gaan schreeuwen, of om mee heen gaan trappen? Had ik dan echt tien keer nee moeten zeggen?’, terwijl een betere vraag allicht is ‘waarom vond ik dit zo lang normaal en waarom zag ik niet meteen in dat dit niet is hoe het hoort? Waarom wilde ik zo graag geloven dat dit liefde was?’ Ik heb jarenlang mijn eigen grenzen vervaagd en begin ze nu langzamerhand opnieuw te ontdekken.”
Monique Willems
11 maart 2016 at 14:21
Hallo Paula,
Je bent 26. En met 25 jaar is je neo-cortex, oftewel je brein af die lange termijn effecten, – schade overziet. Ik wist het niet bij mijn vergissingen vroeger, wie wel?
Zoals je schrijft was je overvallen door verschillende gevoelens, en de daaronder liggende behoeften waren ook divers. Ik kan niet voor je spreken, maar ik voeg een hyperlink bij waarmee je het kunt uitzoeken.
De genoemde man is ook één met behoeften, en helaas zal een wat primitieve keuze, vanuit het oudste hersendeel, het reptielbrein, de overhand hebben genomen. Terwijl jij zorg, vanuit het zoogdierbrein nodig had.
Die behoeften die moeten of kunnen leiden naar prettige gevoelens zijn behoorlijk in kaart gebracht, net zoals de gevoelens die je hebt als ze niet bevredigd worden. En er zijn situaties dat gevoelens dwars door elkaar spelen en ambivalent zijn.
http://vinecoaching.nl/wp-content/uploads/2015/11/Lijst-gevoelens-behoeften.pdf
Kompassie met jezelf, en je kracht en kwetsbaarheid brengen je verder. En een kracht is je intelligentie. Als je inzicht krijgt in hoe e.e.a. functioneert, dan kun je beter anticiperen en manieren vinden voor vervulling van behoefte en deze uiten. Ook voorkom je apen en beren op de weg te leggen. Schaamte hoef je niet meer te voelen. Ik hoop dat je jezelf kunt troosten, want jij bent degene die je dat ook kan bieden, net als moed inspreken om nieuwe dingen aan te gaan.
Ik hoop dat je je dochters laat leren van je situaties die jij verschrikkelijk vond m.b.v. de nieuwste kennis van ……
Ik vond oordelen ook altijd erg moeilijk. Tot ik Kant las, en eerst het verschil tussen ethiek en esthetiek leerde. Ethiek is goed en kwaad. Dus oordelen. De rest is esthetiek en meningsverschil over smaak. Maar ik wist niet welke waarden ik moest hanteren waarlangs ik oordeelde. Te veel en te veel achterhaalds en onbegrijpelijks is erover geschreven. Tot ik als Arbo-coördinator ging werken in een groot bedrijf en me erg moest verdiepen in dit beleid, hoe het gestalte krijgt in bedrijven etc. Maar dat het universele ethische waarden bezat, drong langzaam tot me door. Mijn checkpoints voor mezelf en mijn kinderen, en anderen zijn Veiligheid, Gezondheid en Welzijn. Wordt hieraan bijgedragen of wordt dit beschadigd? Daarover oordeel ik in de goed-fout kwestie. Dit is niet voor niets, want het heeft te maken met voorkomen is beter dan genezen; preventief beleid. Voorkomen van leed dus.