Anoniem, 23
“Mijn ex had een fetisj die ik niet zo goed begreep. Sterker nog, ik vond het nogal vies en daarmee hem ook, onbewust. Alles met voeten leek hij geil te vinden, waar mijn redenatie juist was: ‘gatverdamme, daar loop je toch de hele dag stof mee te vangen’. Bovendien vond ik mijn voeten niet de mooiste en over het algemeen zelfs een beetje stinken, wat maakte dat ik er zelf nooit op was gekomen dat mijn ‘poten’ voor een ander wél aantrekkelijk zouden zijn.
Mijn voet bleek in bepaalde periodes een gemakkelijk slachtoffer. Met mijn benen opgetrokken op de bank probeerde hij het regelmatig uit. Dan pakte hij ze op en begon hij er aan te lurken. Dit deed hij slinks; het begon met een voetmassage, of het zogenaamd spelen met mijn rare teentjes. Op het moment dat hij zijn mond in de buurt bracht, zei ik ‘wat doe je’ en verstijfde ik.
Ik zei telkens weer ‘nee, niet doen’, maar die boodschap kwam niet aan. Sterker nog, hij leek er wel door te worden getriggerd. Ik schudde met mijn voeten, maar dat zorgde ervoor dat hij ze steviger vasthield. Zijn ogen waren wazig; hij leek wel stoned. Hij verschoof zijn lichaam naar me toe over de bank en duwde zijn kruis tegen mijn voet aan. “Voel je dat”, vroeg hij, terwijl zijn piemel zich stijf pulseerde. “Zo lekker vind ik je dus.” Ik begon te kokhalzen, duwde hem van me af en wrikte met mijn benen en voeten – harder dit keer. Ik noemde hem een ranzige eikel en liep weg. In reactie daarop noemde hij me een walgelijk arrogante kuthoer, die zich niet zo moest aanstellen.
Het gebeurde allemaal op zo’n snel tempo, dat het voorbij was voor ik er erg aan had. Toch voelde ik me vies, gebruikt en niet gerespecteerd. Want hoe harder ik nee zei, hoe harder hij doorzette. Hij wist het voor zichzelf weer recht te praten: “Je moet blij zijn dat ik het überhaupt probeer.” Even leek mijn hele wezen gereduceerd tot een lustobject, dat zich vereerd moest voelen dat het de erkenning kreeg die het verdiende. Dat, terwijl ik er nooit om gevraagd had om mijn lichaam te laten gebruiken.”
