Vijf jaar lang kwam haar buurjongen elke zaterdagavond ‘oppassen’. Een oude vriendin sprak haar aan over het onderwerp #Speakout. Naar aanleiding van deze rubriek, wil ze haar heftige verhaal vertellen aan andere mensen.
*TRIGGER-WAARSCHUWING*
Anoniem, 21 jaar
“Mijn ouders gingen elke zaterdagavond naar dansles, waardoor onze buurjongen kwam oppassen. De buurjongen is de zoon van vrienden van mijn ouders. Als ik het me goed herinner zette mijn moeder altijd wat lekkers klaar op tafel, wat wij die avond mochten eten. Samen met mijn broer en oppas keken we vaak televisie of speelden we verstoppertje. Bij het verstoppertje spelen, wilde mijn oppas altijd dichtbij mij in de beurt zijn. Mijn oppas wilde zich met mij gaan verstoppen in de kast. Ik als kind van vijf vond dit heel normaal.
Een andere keer bleef mijn broer boven. Mijn oppas en ik gingen naar beneden televisie kijken. Ik moest op de bank gaan liggen en rustig televisie gaan kijken. Er werd onderling wel wat gezegd, maar dat kan ik mij niet goed meer herinneren. Mijn broek werd uitgedaan door mijn oppas. Ik bleef braaf liggen, want dat werd mij gevraagd. Mijn oppas begon mijn billen te masseren, niet veel later ging hij met zijn tong over mijn billen en zelfs tussen mijn billen. Toen kwam mijn broer naar beneden en legde mijn oppas snel een dekentje over mijn billen en deed mijn kleren onder de bank. Toen mijn broer weer naar boven ging, ging mijn oppas weer verder met mijn billen masseren. Na een poosje deed hij zijn broek ook naar beneden en ging zachtjes met zijn penis op mijn billen slaan. Na een tijdje kwam er gek wit spul uit zijn penis. Nu weet je wat dat is, maar als je een kind van vijf tot tien jaar oud ben, dan weet je dat niet. Elke zaterdag kwam mijn oppas weer en gebeurde hetzelfde weer van vooraf aan.
Wat ik mij verder nog kan herinneren is dat mijn oppas en ik boven waren en dat we het over spelweek hadden. Een spelweek is een week in de zomervakantie waar kinderen hutten bouwen. Daar hielp mijn oppas ook. We lagen op mijn bed en mijn broek was uit. Hij zei draai je eens om. Hij begon weer mijn billen te masseren tot dat er weer wit spul uit zijn penis kwam. Als dit gebeurde, liep mijn oppas altijd naar de wc. Op die avond liep ik achter hem aan en vroeg aan hem: ‘Waarom komt dat er eigenlijk uit?’. Hij antwoordde: ‘Dit gebeurt nou eenmaal bij jongens.’ Ik nam genoegen met dit antwoord.
Mijn oppas zei altijd tegen mij: ‘Je mag niet aan je ouders vertellen wat ik bij je doe!’ Als kind deed ik dit braaf. Nu weet ik mij te herinneren dat ik op een zaterdagavond tegen mijn moeder zei dat ik het niet leuk vond dat mijn oppas kwam. Ik zei: ‘Maar hij doet gekke dingen bij mij.’ Mijn moeder vroeg hier niet verder op door. Als mijn moeder misschien daar op had door gevraagd was het hele oppasfeest voor hem niet meer door gegaan.
Een kind van vijf tot met tien jaar oud weet niet wat seks is. Ik ging er vanuit dat dit er gewoon bij hoorde bij het oppassen. Toen ik ouder werd kwam ik erachter dat dit natuurlijk niet normaal was. Ik was ongeveer dertien jaar oud, toen ik het als eerst aan mijn beste vriendin vertelde. Ik was blij dat ik het eindelijk met iemand kon delen. Maanden daarna sliep ik slecht. Ik had last van hartkloppingen, benauwdheid en druk op de borst. Omdat ik zo slecht sliep vroeg mijn vader of er iets was wat ik moest vertellen. De eerste weken ontkende ik dat. Op een avond lag ik op een matras bij mijn ouders op de kamer waar ik al weken op sliep. Mijn vader vroeg weer: ‘Is er iets wat je moet vertellen?’
Ik zei dat mijn oppas aan mijn billen heeft gezetten met zijn handen en zijn penis. Het antwoord van mij ouders was: ‘Oh oh. Meer niet!’ Ik was hard aan het huilen en zat al weken met lichamelijke klachten, maar mijn ouders kwamen mij niet troosten. Dit deed mij op dat moment zoveel pijn. Dat was echt een teleurstelling. Ik dacht als ik het vertel begrijpen ze mij en gaan ze mij helpen, maar dat gebeurde helaas niet. Nadat ik het verteld had kwam mijn nachtrust gelukkig wel weer terug en voelde ik me stukken beter.
Op een zondagavond kreeg ik een e-mail van mijn oppas. Daar stond in of ik nog wist wat hij bij mij had gedaan. Op die e-mail heb ik heel boos en bot gereageerd. Ik reageerde met; ‘TUURLIJK WEET IK DAT NOG, HOE KAN IK DAT ZIJN VERGETEN!!!’. Ik had in die tijd mijn oppas op msn messenger. Ik heb gesprekken met hem gevoerd over wat er was gebeurd en hoeveel spijt hij er wel niet van had. Ik heb totaal geen medelijden met hem.
Intussen had ik op school contact met een maatschappelijk werkster. Daar heb ik vijf gesprekken mee gevoerd. Deze gesprekken hebben mij de juiste kant op geholpen. Ze vertelde wat ik het beste kon doen. Vroeger ging ik doordeweeks niet naar een kinderdagverblijf, maar altijd naar mijn tante. De band die mijn tante en ik hadden was heel erg hecht hierdoor. Op een woensdagmiddag vroeg mijn maatschappelijk werkster of ik het al aan mijn tante had verteld, dit had ik op dat moment inderdaad nog niet gedaan. Die avond ging ik naar mijn tante toe en vertelde wat mijn oppas bij mij had gedaan. Ik moest natuurlijk huilen, maar mijn tante gaf mij wat ik nodig had: een luisterend oor. Er was eindelijk iemand die mij troostte en begreep en mijn verhaal liet doen. Ik was zo opgelucht dat ik het haar had verteld. Sindsdien is de band tussen mijn tante en mij alleen maar hechter geworden.
Uiteindelijk heb ik aangifte gedaan tegen mijn oppas. Het was geen makkelijke stap om die te maken. Mijn ouders stonden niet achter mij voor mijn gevoel en dit gevoel werd alleen maar sterker, omdat mijn moeder voor mijn oppas een advocaat geregeld had. Mijn oppas had mij e-mails gestuurd om geen aangifte te doen, want zijn hele leven zou dan veranderen. Ik heb gewoon aangifte gedaan, omdat ik wilde dat dit andere meisjes niet overkomt. En ik heb er mijn hele leven mee te dealen en hij dan dus ook.
Mijn oppas werd aangeklaagd voor binnendringen bij kinderen onder de twaalf jaar. Mijn oppas kon geen kant op, omdat ik alle msn messenger gesprekken en e-mails had uitgeprint en aan de politie heb gegeven. Hij bekende gelijk dat hij dit op zijn geweten had. Terwijl dit proces bezig was, werd mijn tante ziek en is uiteindelijk overleden. Dit was een grote klap voor mij. De persoon waar ik dit mee kon delen en mijn verhaal kwijt kon viel opeens weg. Doordat ze weg viel werd ik in één klap volwassen. Ik dacht: nu moet ik het alleen gaan doen. Uiteindelijke heeft mijn oppas een taakstraf gekregen. Voor mij was deze straf niet zwaar genoeg.
Deze gebeurtenis heeft zeker invloed gehad op mijn jeugd. Als dit niet was gebeurd was ik misschien wel een andere meid geweest. Naar een discotheek gaan, vind ik niet leuk. Ik moet steeds alle jongens in de gaten houden en wil weten wat ze aan het doen zijn. Dronken zijn kan ik ook niet; ik wil niet de controle verliezen over mijn lichaam. Ik heb nu wel de controle, die ik destijds niet over mijn lichaam had. Ik ben open over wat mij oppas mij heeft aangedaan. Het is gebeurd en ik kon er niks aan doen. Het heeft natuurlijk wel wat jaren geduurd, voordat ik hier open over kon praten.”
