Elk jaar ging ik naar een Waddeneiland en kocht ik bij het boekenwinkeltje in de dorpsstraat tien kilo aan glossy’s: hoe meer plaatjes, hoe beter. Van de geweldige ELLEgirl (die gemist wordt) tot de Starz (bestaat dit nog?) en, toen ik iets ouder was, bladen die geschreven werden voor vrouwen. Dagenlang deed ik niets anders dan op een kleedje voor de tent – of in de tent, we waren ten slotte in Nederland waar twee weken lang regen geen abnormaliteit is – glossy’s verslinden.
Ik ben een optimist en stiekeme liefhebber, zittend in mijn beginnende fase van haat jegens onvrouwvriendelijke vrouwentijdschriften. Ik ga deze challenge dan ook niet in met de gedachte dat ik domme tijdschriften de grond in ga boren, nee: ik wil analyseren wat er op emotioneel vlak precies fout gaat in de communicatie. Daarom koos ik er twee, de LINDA en de Grazia. In mijn ogen de fijnste (LINDA) en allergoorste Nederlandse glossy (Grazia). Mijn doel: dat ik na het lezen van deze twee glossy’s weet wáár het precies misgaat. En dat ik nog steeds mijzelf ben en niet opeens ’s nachts bestellingen ga doen bij online shopwalhalla’s.
LINDA
Normaliter vind ik de LINDA slim, vol sarcastische zelfspot en inclusief artikelen met karakter. Er is één irritatie die het blad sowieso élke keer bij mij opwekt en dat is de editorial door Linda de Mol zelf. Jezus, wat kan zij het vrouwbeeld in elkaar trappen. Het gaat in dat stuk altijd alleen maar over afvallen en ‘guilty pleasures’. Dit zal wel bedoeld zijn als een leuk stukje herkenning, maar ik herken mij zelf er totaal niet in en erger me dood. Dit keer, over Linda’s interview met George Clooney: “Zou Amal ook meekomen? O alsjeblieft niet, die vrouw kleedt bepaald niet af.” En over het ontmoeten van John Travolta: “Aardige man hoor op zich, maar hij gaf zo’n gay, slap handje.” Lekker roddelen, dat is wat vrouwen doen, toch?
Leuk: het publiceren van reacties op de vorige LINDA, óók de negatieve. Suggesties voor artikelen (oké, kopen, kopen, kopen) die oprecht leuk zijn, zoals dronken pennen en hippe lampen (die wel €1250 kosten, ben ik al gebrainwasht?). De column van Saskia Noort over de double standard in de datingwereld, en hoe zij helemaal niet met een veel oudere man wil daten. TWEE pagina’s aan boekentips en originele cultuur. Het artikel dat afrekent met seks-onzekerheden en dat aanprijst dat seks vooral leuk is als je ontspannen bent – wat ik op zich hiervoor ook al wist, maar er zijn vast vrouwen die het wél benadrukt willen. Hoofddoekenfashion. De fotoserie van Satoshi Fujiwara.
Niet leuk: Ik heb bij de LINDA altijd het gevoel alsof ik een nuchtere, Hollandse vrouw moet zijn die niet houdt van gekke dingen en het liefst doet wat ‘een normale vrouw op haar leeftijd’ doet. “Romantiek is een appje krijgen van je lief: ‘Vanavond zo en zo laat klaarstaan en trek dat ene mooie jurkje aan’.” Nou, dat verschilt dus echt per persoon, LINDA. Inspelen op de ‘vrouwen kunnen niet klussen’-kaart en het ‘vrouwen willen liever gewoon gezellig in pyjama op de bank hangen en niet al te crazy seks’-stereotype is zo voorgekauwd. Dit beeld van ‘de vrouw is van nature nét een man, maar koopt dingen om zichzelf wat op te krikken’ wordt op elke bladzij vastgehouden. In een interview met actrice Ellen Parren vertelt zij over de keer dat haar beste vriendin haar voor haar verjaardag geld gaf om kanten lingerie te kopen en al haar HEMA-ondergoed weg te doen, maar dat zij nog steeds soms ‘stiekem een katoenen onderbroek koopt’. The Shame! Verder geeft Ellen overigens wel toe ook een beetje bang te zijn van alles dat haar wordt opgedrongen door tijdschriften, haha. Nog meer dingen waar de LINDA dol op is: uit eten gaan, fruit, hoge hakken, parfum, chique tequila en make-up: kan het nog saaier? Ja, kleding waar we slank in lijken. Boeien. Plus: een hele editorial met Thekla Reuten, omdat zij met Clooney heeft gezoend. Over haar als individu lees ik geen woord. That’s why we’re worth it.
Stop: JEZELF WEG TE CIJFEREN LINDA! In het interview met George Clooney wil zij niet in een stoel zitten omdat ze dan ‘oncharmant zou wegzakken’ en vindt ze alle eigen prestaties die ze noemt (tv-show, acteren, tijdschrift) opschepperig. Ongeveer het hele interview is een ode aan hoe geweldig George is en hoe mooi zijn vrouw, en hoe belachelijk Linda zelf is, vóóral tegenover hem. Wat hebben lezers hieraan? Het is als het aanhoren van een vriend die constant onzekere opmerkingen maakt over zichzelf: heel erg vermoeiend. Als Clooney zegt veel meer te koken dan zijn echtgenoot, denkt Linda: “Dat verwondert me nou weer niet, gezien haar figuur.” Waar gáát dit over? Vertellend over zijn fijne (en nieuwe) huwelijk, onderbreekt Linda George: “Je ziet zoveel stellen die elkaar uiteindelijk alleen nog maar tolereren en amper drie keer per jaar seks hebben.” Wat een ontzettend raar, bitter interview, dit. Ik kan het niet aan.
Eindoordeel: Het beeld dat de LINDA wil neerzetten wordt nogal verpest door de stukken die Linda zelf schrijft. Op de laatste pagina het levensmotto van de glossy: ‘ALLES MOET MAAR KUNNEN’ – daar houden de LINDA-vrouwen niet zo van. Gelukkig wil ik nog niets kopen. Ik ben niet de doelgroep, geloof ik.
Grazia
Oké, waarom begon ik niet met het ergste tijdschrift? Help. Ik weet wat mij te wachten staat: eindeloos seksisme, genadeloze oordelen en héél veel consumeren. Bladen zoals Grazia, vrees ik, verspreiden het kapitalistisch ideaal. Wauw, wat voel ik me nu een vervelend, politiek mens. Komt omdat ik net de LINDA uit heb, en effe op z’n Hollands normaal moet doen, dan doe ik gek genoeg.
Leuk: Een artikel dat depressie bespreekbaar probeert te maken, ook al moet dat op deze manier: “Zelfs de mooiste mensen op aarde krijgen levensgeluk niet voor niets.” Er staat zelfs een klein kadertje naast met info over depressie in Nederland. Duurzame Dames, over Nederlandse vrouwen die een duurzaam bedrijf hebben opgericht, is heel fijn om te lezen. Met een achtergrond in modellenwerk kan ik de mode-editorials altijd wel waarderen, ook al weet ik dat dat hypocriet is: de beelden laten een fantasiewereld zien die niet goed is voor het zelfbeeld. Als je er vanuit gaat dat alles gefotoshopt en gestileerd is (wat zo is), en je de geshowde haute couture nooit van je leven zal kunnen betalen, is het beter te behappen. Plaatjes kijken. Ook leuk: het food-artikel over Australische chef Sean Wainer en zijn zaakje in de Jordaan. Goede recepten!
Niet leuk: Musthaves: een culotte van €3222. Redelijk normaal budget voor een broekrok, lijkt mij. De pagina’s met celebrities zijn steevast verschrikkelijk geschreven. Een foto van Sylvie Meis, ooit columnist bij de Grazia, die op haar nieuwe baan als commentaar krijgt: “En wij maar denken dat Miss Meis alleen maar een stijl-kameleon was…” Is dat bedoeld als compliment? Verder: talloze artikelen puur gebaseerd op speculatie, zoals ‘Allemaal jaloers op Gigi’, ‘Zes redenen waarom Ben & Charlize bij elkaar passen’ en ‘Doutzens nieuwe vette klus’, een artikel geschreven na een ‘onderzoek op Instagram’. ‘Modejury’ is irritant want natuurlijk ziet iedereen er fabulous uit en daar hebben jullie zeikende Zalando-PR’s helemaal niets over te zeggen. Eindeloze shoppingpagina’s die mij al bijna naar een online winkel dreven. Ik heb geeneens een baan.
Stop: EEN HEEL ARTIKEL OVER BOXER BRAIDS. Het zou zo genoemd worden omdat boksers hun haar soms zo dragen. Er is zelfs een kadertje dat heet ‘Boxer Braids vs Cornrows’, waarin uitgelegd wordt wie de grondlegger is van de vlechten. Ik ben heel even enthousiast, tot: “Het valt niet te ontkennen dat Kim K. de boxer braids en in de slipstream daarvan ook de cornrows weer op de kaart heeft gezet.” … Kunnen wij allemaal even de redactie van Grazia bombarderen met Christelle’s artikel?
Eindoordeel: Wat ik erg vind is dat er in dit soort bladen erg serieuze artikelen staan over depressie, ziektes en duurzaamheid, die casually worden afgewisseld met artikelen als ‘Eet Vet en Val Af’ en ‘Modejury’. Op de ene pagina Cara Delevingne aan het woord laten over depressie in de modellenwereld en daarna gelijk overgaan op een artikel over snel afvallen: hóe dan. Lisa Konno vertelt in Duurzame Dames over de overproductie in de mode, en daarna krijg ik pagina’s voorgeschoteld aan merktassen van €695 die ik moet aanschaffen. Dat is geen balans, dat is pure ironie. Ik zou mij als geïnterviewde niet erg serieus genomen voelen in dit blad.
Wat ik leerde
Ik ben geloof ik nog steeds mijzelf: omdat ik op voorhand glossy’s al heb afgeschreven als de anti-waarheid kan ik er redelijk rustig doorheen bladeren. Neemt niet aan dat ze niet hun best doen om je te bekeren tot hun leger van consumeren en ‘jezelf zijn’. Waar LINDA mij probeert te karakteriseren als ‘gewone, Hollandse vrouw’ die lekker roddelt over de gekke buren, wil Grazia vooral dat ik een soort van mega business woman word die pakken draagt van €1200, alle trends volgt, no matter what, en alleen maar dure, ingewikkelde superfoods eet zonder depressief te worden. De glossy’s zijn een soort tegenovergestelden van elkaar, maar in beide gevallen word ik geacht veel te kopen om in hun persoonlijke ideaalbeeld te veranderen. En dat gaan we dus mooi niet doen. Doei.
In de volgende editie gaat onze eigen Esra Seval de uitdaging aan!
