Mannen praten zelden over hun alledaagse problemen. Dat wil niet zeggen dat ze er nooit mee zitten. Daarom in deze rubriek elke week zo’n alledaags (mannen)probleem, op het vlak van liefde, relaties, werk, voeding en uiterlijk. Net als in zijn gelijknamige boek gaat De Karakterman niet voor de weg van de minste weerstand en adviseert hij niet wat wordt verwacht, maar wat werkt.
Beste Karakterman,
Vorige maand ben ik vader geworden. Ik had me voorgenomen me vol op mijn vaderschap te storten. Mijn vrouw zag het ook helemaal zitten. Ik nam een aantal dagen extra verlof op na de geboorte van onze dochter en deed mijn uiterste best bij de instructies van de kraamhulp. Je weet wel: luiers verschonen, de fles geven, aan- en uitkleden, wassen, dat soort dingen. De eerste week verdeelden we die taken gelijk, maar sinds ik weer aan het werk ben, merk ik dat mijn vrouw me steeds meer weghoudt van onze dochter. Ze doet alsof ik het niet kan, niet aanvoel en maar gewoon moet bijspringen wanneer zij daar om vraagt. Ik baal ervan, want het voelt alsof ik op de reservebank zit. Zo had ik me het vaderschap in elk geval niet voorgesteld. Wat moet ik doen?
Vaderwens
Beste Vaderwens,
Je bent niet de enige die dit overkomt. Het is een algemeen bekend gegeven dat kersverse vaders met goede bedoelingen aanlopen tegen een door hun partner opgeworpen muur. De ‘poortwachter’, noemen wetenschappers het. Voor een deel is deze rol gebaseerd op het misverstand dat moeders nu eenmaal beter kunnen zorgen dan vaders en voor een deel op de achterstand die mannen door hun absurd korte vaderschapsverlof oplopen.
Terwijl jij zit te vergaderen over dat nieuwe megaproject waar je baas een erectie van krijgt, heeft zij alle tijd om de kneepjes van het vak te leren en de wensen en grillen van haar kind aan te voelen. Het hardnekkige idee dat moeders beter zijn met baby’s, wordt zo een self fulfilling prophecy. Ze bedoelt het goed hoor. Juist omdat ze het beste voor haar kind wil, kan ze niet aanzien dat jij nog wat klungelig doet bij het aantrekken van haar rompertje of het opwarmen van de melk. Te snel grijpt ze dan in en ‘doet het zelf wel’.
Dat is niet alleen haar schuld, maar ook die van jou: als jij in al je onwennigheid al snel je kind uit handen geeft of te laat opstaat als ze huilt, beland je wel heel snel op het tweede plan. Die situatie is voor niemand goed, want áls je hulp dan een keer echt nodig is, weet je je ook geen raad en sta je in alle stress de luier binnenstebuiten om te doen.
Eis die volwaardige vaderrol op. Benoem je frustratie en vraag je vrouw om geduld en ruimte, zodat ook jij steeds vertrouwder kan raken met je dochter. Benadruk ook dat iedere ouder de dingen op een eigen manier doet en dat geen daarvan heilig is. Wees niet bang om je eigen stijl te ontwikkelen; uit onderzoek is zelfs gebleken dat wanneer de vader en moeder anders met hun kind(eren) omgaan, dit juist goed is voor hun ontwikkeling. En hoe sneller je volop betrokken raakt, hoe groter de kans dat je dat weet vast te houden. Laat jezelf in dat eerste jaar niet op een achterstand zetten die je alleen met de grootste moeite kunt inhalen.
Hou dat beeld voor je. Jij, over een paar jaar met je dochter, en wie weet straks je andere kind of kinderen. Niet die man die het vlees komt snijden, maar de volwaardige vader, waar ze tegenop kijken en die naast hen staat. Hun eigen karakterpapa.
