Wie is onze heldin?
Andy Sachs, gespeeld door Anne Hathaway, is net afgestudeerd. Ze is aardig, slim en een tikkeltje naïef. Verder is iedereen in de film het er unaniem over eens dat Andy geen gevoel voor mode heeft. Ik vind het zelf wel meevallen, maar ik ben dan ook geen fashonista.
Haar doel
Een journalist worden in New York. Je weet wel, zo eentje die over belangrijke dingen schrijft voor de krant.
Welke obstakels moet ze overwinnen?
Na haar cv te hebben gestuurd naar alle kranten in New York en geen reactie te hebben gekregen, heeft Andy besloten om te reageren op de vacature voor assistent #2 van hoofdredacteur Miranda Priestly (lees: Anna Wintour) van het prestigieuze modetijdschrift Runway (lees: Vogue). En warempel, ze wordt aangenomen met de belofte dat als ze het een jaar volhoudt om koffie te halen en andere pietluttige klusjes te doen, ze bij elk tijdschrift kan gaan werken. Eventjes om iedereen uit de droom te helpen: zo werkt het dus meestal niet.
Haar baas
Miranda Priestly, met verve gespeeld door Meryl Streep, is de ijskoningin van de mode-industrie. Koelbloedig zwaait ze haar scepter. Met een licht knikje of een frons kan ze een hele kledinglijn maken of breken. Haar assistenten overlaadt ze bij binnenkomst met waslijsten cryptische opdrachten zonder ze een blik waardig te keuren. Er is geen mogelijkheid om naar verduidelijking te vragen. Terwijl Andy panisch opdrachten probeert uit te voeren, rolt mevrouw Priestly met haar ogen, terwijl mooie sarcastische opmerkingen je om de oren vliegen. “By all means move at a glacial pace. You know how that thrills me.”
De rivale
Emily is assistent #1. Ze is een complete modeverslaafde, die haar werk als assistent van Miranda Priestly heel erg serieus neemt. Emily is daarom constant gefrustreerd en gestrest. En ook Emily is gezegend met een dosis sarcasme, waar de meest cynische middelbare scholier een puntje aan kan zuigen. “I’m sorry, do you have some prior commitment? Some hideous skirt convention you have to go to?” Hoewel Andy pogingen doet om via kletspraat een collegiale band op te bouwen, wijst Emily die resoluut af. Ze heeft maar één doel: met Miranda mee naar de Paris fashion week, en Andy gaat dat niet verknoeien met haar lompe onwetendheid over mode.
Haar love interest
Andy heeft een vriendje: Nate. Hij is een professionele kok, maar maakt ook met liefde heerlijke tosti’s klaar als Andy van haar werk komt. En hij is ook nog superknap, hij is namelijk Adrian Grenier van Entourage. Alleen komt ze steeds later thuis door Miranda, tot groot ongenoegen van Nate. In plaats van met een goed gesprek vrolijkt Andy hem op met een mooi lingeriesetje. En dan loopt Andy ook nog Christian Thompson, haar favoriete essayist bij de New Yorker, tegen het lijf bij een hippe borrel. Ze begint een affaire met hem, terwijl ze ook had kunnen proberen om via hem voet aan wal te krijgen bij de New Yorker.
De beste vriendin
Dat is zonder meer Nigel, redacteur bij Runway. Hij stopt Andy een paar muiltjes toe, zodat ze niet op haar klompen voor Miranda hoeft te verschijnen. En hij voorziet haar natuurlijk van een make-over, want hoe moet je jezelf anders verbeteren?
Maar Nigel is ook voorzien van genoeg valse opmerkingen, zeker als het over Andy’s maat gaat – in de modewereld is maatje 36 blijkbaar een grote faux pas.
En wie is de backstabber?
Het is moeilijk te zeggen, want deze film is één grote catfight. Toch was Emily’s achterdocht over Andy niet geheel misplaatst. Als Miranda besluit dat Andy beter is dan Emily, en dus mee moet naar fashion week in Parijs, mag Andy haar zelf dit heugelijke nieuws meedelen, terwijl ze weet hoe Emily zich al weken aan het uithongeren is voor alle mooie jurken die ze in Parijs gaat krijgen. Andy realiseert zich echter pas dat ze een backstabber is als Miranda haar erop wijst, nadat ze zelf Nigel een loer gedraaid heeft.
De befaamde oneliner
Elke keer als Miranda Andy een onmogelijke opdracht geeft, zoals het ongepubliceerde Harry Potter-manuscript binnen een paar uur regelen voor haar kinderen, sluit ze luchtig af met: “That’s all.” Waarmee ze het volgende wil zeggen: wil je nu onmiddellijk uit mijn gezichtsveld verdwijnen.
Powermomenten
Eigenlijk zijn deze er niet. Als Miranda aan Andy vertelt over haar aankomende scheiding – in haar kamerjas, zonder make-up en geföhnd haar – lijkt er even een moment te zijn dat de baas en haar werknemer nader tot elkaar komen. Dit verdwijnt echter als sneeuw voor de zon als Miranda weer haar hautaine air aanneemt. Het is daarom ook een grote opluchting als Andy besluit niet meer voor Miranda te willen werken, uit angst om net als zij te worden. Als ze haar pieper in de dichtstbijzijnde fontein in Parijs gooit, is dat het eerste moment in de film dat ze controle neemt over haar leven.
De moraal van het verhaal
Zet je integriteit niet aan de kant voor wat mooie schoenen, tassen en jurkjes.
Maar ehm…is deze film eigenlijk wel feministisch?
Nou, een heel naar hyperindividualistisch materialistisch feminisme, dat compleet geënt is op persoonlijk succes en consumptie. Zo is Miranda Priestly een verrukkelijk personage om naar te kijken, maar je zou voor geen goud in het echt voor haar willen werken. Een burn-out ligt zo op de loer. Priestly voert een schrikbewind en onder haar regime worden zelfs de aardigste werknemers valse krengen. Nog een mankement is dat we niet goed te weten komen waarom Andy nou journalist wil worden; we zien haar enkel verleid worden door de pracht en praal van de mode-industrie, waardoor ze een oppervlakkig personage blijft. Het is dezelfde glamour waarmee de kijker wordt verleid: met een Marc Jacobs-tasje hier en een Calvin Klein-rokje daar. Er komen zoveel merken in deze film voor, dat het één grote sluikreclame is. In die zin is deze film, die twee jaar voor de financiële crisis van 2008 uitgebracht is, een mooi tijdsdocument dat de gulzigheid van deze periode laat zien.
