Wie is onze heldin?
Tess McGill is net dertig geworden en zoals altijd neemt ze de veerpont van Staten Island naar Manhattan om te gaan werken als secretaresse. Ondanks al haar dromen en cursussen lukt het echter maar niet om hogerop te komen. Melanie Griffith met haar kinderstemmetje en enorme haar (want jaren ’80) speelt hier de rol van haar leven. Ze zet Tess neer als een timide vrouw neer, die door haar mooie uiterlijk niet serieus wordt genomen.
Haar doel
Verder komen in het bedrijfsleven, zodat ze niet haar hele leven secretaresse hoeft te zijn.
Wat voor obstakels moet ze overwinnen?
Een cultuur die aan elkaar samenhangt van seksisme. Zo maakt de eerste baas een afspraak voor haar met iemand, onder het voorwendsel dat diegene op zoek is naar een nieuwe assistent. Eenmaal met deze persoon (een kleine rol van Kevin Spacey) in de auto, blijkt dit echter compleet niet het geval te zijn en wil hij alleen seks met haar. Als ze vervolgens en plein public haar baas uitmaakt voor pooier, wordt ze ontslagen.
Haar baas
Door het uitzendbureau wordt Tess als secretaresse uitgezonden naar een nieuw bedrijf. Daar komt ze te werken voor een stijlvolle powervrouw met schoudervullingen, Katharine Parker, met verve gespeeld door Sigourney Weaver. Tess is overrompeld, want ze heeft nog nooit gewerkt voor een vrouw. Daarbij is Katherine mooi, slim en ze barst van het zelfvertrouwen. Ze doet het aan Tess voorkomen dat zij haar onder haar hoede zal nemen – maar als Katherine op skivakantie haar been breekt en Tess op haar huis moet passen, komt ze erachter dat Katherine een idee van haar gestolen heeft en eigenlijk een kreng is.
Haar love interest
Tess’ vriend Mick (Alec Baldwin) is een enorme droplul. Mick heeft weinig interesse in wat Tess te melden heeft en op een avond vindt ze hem in bed met een ander. Als ze elkaar op een feestje tegenkomen, besluit hij haar na één dansje ten huwelijk te vragen, ten overstaan van iedereen. Hij is vervolgens heel gepikeerd dat ze “misschien” zegt in plaats van een duidelijk ja of nee.
Gelukkig is er Jack Trainor (een jonge Harrison Ford). Hij is de zakenrelatie van Katherine, en Tess besluit de deal met hem in elkaar te draaien. Ze ontmoet hem al eerder tijdens een borrel en er is direct chemie, ondanks dat ze door een mix van medicatie en alcohol haar bewustzijn verliest. Jack is echter een heer en legt Tess keurig in bed. Tess besluit vervolgens om nog even het hoofd koel te houden en pas als de deal rond is met hem tussen de lakens te duiken. Ondertussen komt ze erachter dat Katherine had gehoopt dat Jack haar ten huwelijk zou vragen tijdens de skivakantie, terwijl Jack vertelt dat hij het nog uit moet maken… alleen is hij daar nog niet aan toegekomen.
De beste vriendin
Als je denkt dat Tess enorm haar heeft, dan heb je van haar beste vriendin Cyn (Joan Cusack) nog niet gezien. Menig leeuw zou jaloers zijn op haar manen en het haar van Hans Klok is sneu in vergelijking. Daarnaast hanteert ze qua oogschaduw het kleurenpalet van een papegaai. Cyn heeft echter een hart van goud en springt voor Tess in de bres als ze omhoog zit. Toch waarschuwt Cyn Tess niet te ver naast haar schoenen te gaan lopen.
De befaamde oneliner
“I have a mind for business and a body for sin.”
Deze zin zegt Tess tegen Jack als ze hem de eerste keer ontmoet. Ik geef toe dat er veel op af te dingen valt, zoals de implicatie dat seks zondig zou zijn. Maar wat ze eigenlijk zegt, is dat je zowel zakelijk als sexy kan zijn.
Powermomenten
- Een jurk uit de kast van je baas trekken voor een feestje, die dan 6000 dollar blijkt te kosten.
- Een huwelijk crashen (ja, ver voor de film Wedding Crashers) om bij de vader van de bruid je idee te pitchen over een deal.
- Als Mick boos is dat ze gewoon niet gewoon “ja” heeft gezegd op zijn huwelijksaanzoek, zegt Tess: “I am not steak. You can’t just order me.”
- Als Tess haar baan verlaat bij Katherine en dan in de lift de gelegenheid krijgt om de baas haar idee uit te leggen (elevator pitch). Katherine kan vervolgens niet uitleggen waar ze het idee vandaan heeft, waarop Tess zegt: “Now get your boney ass outta my sight!”
- Als Tess aangenomen wordt bij Trask en ze haar eigen kantoorkamer en assistent blijkt te hebben.
De moraal van het verhaal
Fake it until you make it.
Ok, dat lijkt niet helemaal ethisch verantwoord – we worden namelijk vooral met het mantra “wees jezelf” opgevoed. Maar veel vrouwen hebben last van impostersyndroom, dus het is helemaal geen vreemd idee om dan maar zelfvertrouwen te faken. Amy Cuddy geeft in deze TedTalk een makkelijke tip om, zoals ze zelf zegt: “to fake it until you become it.”
Maar ehm… is deze film eigenlijk feministisch?
Ja, Working Girl is dé klassieke film over de carrièrevrouw. Als een minister aan het wauwelen is over carrièrevrouwen, vrouwenemancipatie en het glazen plafond, dan denkt ze eigenlijk aan Tess McGill and Katherine Parker. En boeken als Lean In van Sheryl Sandberg hebben in wezen dezelfde insteek als Working Girl.
Toch vallen er een paar dingen op de film af te dingen als het om feminisme gaat:
- Ten eerste neemt Tess het niet op tegen mannen of de bedrijfscultuur, maar tegen Katherine. Hallo, catfight!
- Ok, Tess komt van de verkeerde kant van de rivier, maar in wezen gaat dit verhaal over geprivilegieerde witte Amerikanen.
- De vraag is of je onderdeel van een bedrijfscultuur wil zijn waar je je moet invechten en gemene spelletjes moet spelen om mee te kunnen doen.
Toch is het één van de meest komische feel good-films uit de jaren ’80. Working Girl is helemaal de moeite waard om terug te zien – al was het alleen maar voor de enorme schoudervullingen, grote poefjurken met strikken en de kuiven die stijf staan van de haarlak.
