Hallo mevrouw de Mol,
Het land was deze week in rep en roer nadat jij een reeks persoonlijke dieetvlogs aankondigde. 82 kilo was je startgewicht. De Telegraaf kopte met “Linda de Mol onthult haar gewicht” en zelfs de Volkskrant deed een duit in het zakje door eens na te gaan wat de wetenschap nu eigenlijk over je gewicht te melden had. Inmiddels staat vlog #2 online, waarin je zelf zegt geschrokken te zijn van alle commotie – een landelijke krant die het over jouw ciabatta heeft, die in de komende weken een buikbaguette moet worden. In diezelfde vlog vertel je hoe je in New York bij een helicoptervlucht ooit zes kilo van je gewicht afloog, zodat de Nederlandse toeristen achter je in de rij er niet achter zouden komen hoeveel je werkelijk woog. Dat die kilo’s genoteerd worden om de veiligheid van de passagiers te garanderen, was van ondergeschikt belang aan jouw imago.
Je plan om met alle vrouwen van Nederland samen te lijnen, is ergens best een nobel streven. We are stronger together, zei een bekende presidentskandidaat namelijk ooit. Waar alle andere lijnende vrouwen in Nederland namelijk nog anoniem drie zakken chips en vier rollen Oreo’s kunnen kopen, zit dat er voor jou niet in. Jij bent het boegbeeld van deze landelijke lijnactie en het zijn jóuw kilo’s die in de kranten verschijnen. Maar bij het bekijken van je vlogs denk ik maar één ding: waarom?
Niks is er leuk aan jouw dieetregime. Het sporten niet, de 1500 calorieën per dag niet en de weegschaal al helemaal niet. Helaas zit de schoonheidsindustrie zo in elkaar dat we allemaal de slankste, de slimste en de mooiste willen zijn. Wij vrouwen hebben het gevoel telkens aan een afvalrace – no pun intended – mee te doen waarin alleen de slankste en knapste wint. Die race maakt dat jij niet het postuur van Wendy en Chantal samen wil hebben. Die onzekerheid is er bij ons vrouwen met de paplepel ingegoten, en daar verdienen designers, cosmeticabedrijven, plastisch chirurgen en magazines ontzettend veel geld mee. Maar Linda, jij hebt meer in je mars dan jezelf tot slaaf te maken van diezelfde industrie.
Toen je twaalf was, begon je met presenteren voor de publieke omroep. Eenmaal volwassen studeerde je drie jaar rechten, maar je maakte deze studie niet af om je televisiecarrière voort te zetten. Als één van de eerste bekende Nederlanders vertrok je vervolgens naar Duitsland om daar in vloeiend Duits een goedbekeken spelshow te presenteren. En dan hebben we het over al je televisieprogramma’s en modeblad nog niet eens gehad. Beste Linda, hoewel bedrijven je graag anders doen laten geloven ben jij meer dan je maat 42, ciabatta of niet. Net zoals al die andere vrouwen in Nederland die zichzelf maar wat graag in dat maatje 36 zouden hijsen. Al die verloren kilo’s maken je niet tot een getalenteerder of waardevoller mens. Maar als jij dat al niet meer gelooft – als vrouw die met haar eigen series en filmreeks miljoenen wist te verdienen – wat moeten alle andere vrouwen dan denken?
Daarom nu, Linda, het verzoek om met die afslankvlogs te stoppen en wel per direct. Weg met die camera en droge crackers. Leg een kettingslot om de deur van je gym op zolder en maak in plaats daarvan een reeks video’s over waarom jij, met al je successen, toch nog gelooft dat jouw maat 42 niet goed genoeg is. Dáár verleen je alle vrouwen van Nederland nou eens een gunst mee.
Liefs,
Maartje
Pingback: Minifesto: nee Linda, dik zijn is geen ziekte – Vileine.com