SEX+SPIRIT

Undercovergirl: overgave en vliegen bij acroyoga

Sara Combs

Als moderne heks schrijft Froukje van der Velde over feminisme, planten, alternatieve contraceptie en medicijnen, machtssystemen, seks, taboes, rituelen en mystiek, en verkent zo de verborgen wereld van het spirituele.

De zon schijnt, ik doe mijn schoenen uit en stap de yurt (mongoolse tent) binnen. Binnen liggen yogamatjes, waar mensen in paren van twee opzitten. Ik sta op het punt om een acroyoga-workshop te doen. “Moest je met partner komen?” vraag ik lichtelijk in paniek, wanneer ik stelletjes liefdevol tussen elkaars benen zie zitten. Ik word gerustgesteld – er komt nog wel iemand alleen. Een man komt binnen en ik hoop dat ik niet boven hem moet hangen en mezelf opvouwen als origami. Dan loopt er een jonge vrouw de yurt in, met een zachte uitstraling en godzijdank zelfs kleiner dan ik. We snellen naar elkaar toe en gaan zitten op een yogamatje. De ronde vorm van de tent geeft een zacht licht en de sfeer is heel knus. De cirkel wordt geopend met een ademhalingsoefening. “Voel je zitbotten op de grond, hoe Moeder Aarde je draagt,” zegt een van de twee vrouwen die de workshop leidt. Wanneer ik zo’n soort term op 3-hoog achter in een yogastudio hoor, kan ik me er maar moeilijk iets bij voorstellen, laat staan voelen. Ik denk dan aan alle waterleidingen en mensen onder me, voordat ik überhaupt bij een stukje aarde kom met mijn zitbotten. Maar hier in de yurt voel ik de koude grond door het zeil heen, hoor ik de vogeltjes fluiten en zo is het een stuk beter voor te stellen.

Elkaar in balans houden

De eerste oefening is simpelweg elkaars polsen vasthouden en naar achter leunen, je gewicht laten hangen zodat je elkaar in balans houdt. Mijn partner is kleiner en lichter dan ik, dus ik hang niet volledig naar achter, uit angst dat ik haar omvertrek. Maar het tegenovergestelde is waar: we raken uit balans omdat ik niet genoeg gewicht geef en ik moet mezelf forceren om naar achter te leunen en te vertrouwen dat we overeind blijven. Bij de volgende oefeningen moeten we meer bewegen, door de knieën gaan en onze armen als molens wuiven, zonder te vallen. Eén van de belangrijkste dingen is “Elkaar in de ogen aankijken, blijf contact houden,” aldus de leraar. Ik vind het ongemakkelijk om een vreemde langer dan drie seconden aan te kijken. Mijn partner houdt mijn blik echter vast en kijkt me lief en geconcentreerd aan, terwijl onze handen elkaar vasthouden, we door onze knieën gaan en tegelijkertijd in- en uitademen. Soms raken we uit balans en giechelen we. Ik word een beetje verliefd op haar.

De volgende uitdaging is bovenop de ander zweven. ‘De Vogel’, het lijkt een beetje op het helikoptertje wat je vroeger als kind deed.
Ik ga als eerste op de grond liggen, om als basis te fungeren en niet meteen te moeten ‘vliegen’ en met mijn hoofd door de yurt te knallen. Mijn voeten komen op haar heupbotten, onze handen in elkaar en ze springt licht de lucht in, boven me. Mijn benen trillen. Ik hoop dat ik haar niet laat vallen.

Sterk partnerschap

Acroyoga werkt op de principes van vertrouwen en wederzijdse afhankelijkheid. Beide mensen in de pose moeten zich comfortabel en veilig  voelen. Daardoor is het dé workout om een sterk partnerschap te creëren. Ook het geven en ontvangen worden uitgebalanceerd; wanneer je als basis hebt gelegen en iemand hebt ‘laten vliegen’, worden daarna je voeten licht gemasseerd en word je overeind geholpen om van positie te verwisselen. Ik merk dat ik dat gedeelte moeilijk vind, maar het werkt alleen als je geeft en loslaat; als ik niet mijn volledige gewicht laat hangen, vallen Louelle en ik beiden op de grond. Geven en ontvangen moeten in balans zijn. Los van grootte of gewicht, los van of je man of vrouw bent.

Dan is het met mijn beurt om te vliegen. Louelle plaatst haar voeten in mijn liezen en pakt mijn handen. Tegelijkertijd gaat er een hond bij haar hoofd liggen. Wanneer ik omhoog ga kan ik me moeilijk concentreren op haar ogen, want de hond kijkt me ook doordringend aan. Toch kan ik me uiteindelijk ontspannen en ik laat me hangen, in de ‘folded leaf’. Ik moet me volledig overgeven, geen enkel puntje hebben waar ik zelf nog controle hou, niet stiekem op mijn armen leunen. Het is heerlijk; mijn ruggengraat strekt zich op manieren die ik nog nooit heb gevoeld. Ik ben net een bungelende baby.

Iemand die je draagt

Het gevoel te hebben dat iemand je draagt, en daarop te kunnen vertrouwen, is zo bevrijdend in een cultuur waar we constant alert moeten zijn en onze grenzen moeten bewaken. Tijdens de les werd me meteen duidelijk waar mijn valkuilen zitten, wat mijn patronen zijn in relatie tot anderen. Dat ik liever beweeg dan me laat bewegen en ik graag controle houd, een beetje terughoudend en bang ben om alles te geven en iemand te overrompelen. Dat ik meer de tijd kan nemen om te laten gaan, te ontspannen en te ontvangen. Wat zo bijzonder was is dat dit niet uit mijn hoofd kwam, maar dat ik het in mijn lichaam voelde. Zonder gecompliceerde analyses en twijfels, maar juist heel speels en duidelijk. Nogal een contrast met onze reguliere bewegingsloze therapieën.

We leven in een maatschappij waar we elkaar nauwelijks aanraken, zelfs geen mensen waarmee we jarenlang samenwerken, laat staan vreemden – terwijl het zo ontzettend veel voordelen heeft. Aanraking en knuffelen maken oxytocine vrij, verminderen stress en zorgen voor ontspanning. Een aanraking verbrokkelt de barrière tussen jou en de ander. Het laat je dichterbij voelen, zelfs bij wildvreemden. Zo wordt duidelijk dat alles een samenspel is, tussen jou en de ander, tussen geven en ontvangen. En pas wanneer er balans is kunnen beiden overeind blijven en kun je als een organisme springen, opstijgen en vliegen.

Click to comment

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

VERS

We do not believe in the world empowering women.

We believe in women empowering the world!

Journalist, activist, game-changing artist, mind-body scientist, international solidarist?

Join the tribe

Copyright © 2020 Vileine

To Top