Share

Tweet

Share

Share

Email

Comments

In Kanttekeningen zetten Vileine vrouwen letterlijk vraagtekens bij allerlei culturele fenomenen en krijg je een toelichting aan de hand van verschillende media – van YouTube-filmpjes tot krantenkoppen. Deze week geeft onze inmiddels alt-right expert Mensje van Puffelen een bloemlezing over de rol van vrouwen in deze en andere racistische èn seksistische beweging. 

Wèl met Nazivlaggen marcheren en voor witte suprematie pleiten, maar niet als racistisch gezien willen worden. De alt-right beweging vindt Mensje fascinerend. 

 De alt-right  (een parapluterm voor een variatie aan extremistische ideologieën waaronder Europees Nieuw Rechts of Alternatief Rechts, Identitaire Beweging, Paleoconservatisme, en Nazisme) staat bekend om zijn wit suprematische ideologie en – zoals het VICE filmpje hieronder aantoont –  vrouwen kunnen over wit suprematische ideeën net zo enthousiast zijn. Maar de alt-right trekt voor het overgrote deel toch witte mannen aan. Niet gek per se want alt-right schuwt niet bepaald weg van misogynie. Ze omarmen seksisme. Toch zijn er wel degelijk alt-right vrouwen. Hoe is dit mogelijk terwijl misogynie, naast wit suprematisme, de andere onmisbare kern van de beweging is?

 

Golden Dawn Girls

Afgelopen IDFA was ik voor het grootste deel op vakantie en heb dus maar één film kunnen zien. Dat werd Golden Dawn Girls. Noorse filmmaker Håvard Bustnes onderneemt zijn project als het overgrote deel van de prominente leden van de Griekse extreemrechtse partij Golden Dawn vast zitten – ze worden verdacht van een samenzwering in de moord op anti-fascistische rapper Pavlos Fissas. De dochter van de leider, de vrouw van één van die prominenten, en de moeder van een andere zetten de missie voort en zijn als zodanig de subjecten in zijn film.

Één van interessantste dingen om te zien is hoezeer de vrouwen op hun woorden passen om de documentairemaker heen. Ondanks dat de alt-right uitspraken van antisemitisme, racisme, misogynie en andere haatdragende boodschappen in toenemende mate heeft genormaliseerd rust er dus wel degelijk nog een taboe op bepaalde facetten van de alt-right haatmachine. Het is fascinerend om te zien hoe deze vrouwen ongenaakbaar zijn in hun intolerante visie en toch het politieke imago van “niet-Nazi’s” hoog weten te houden. De film laat duidelijk zien dat door hun bijdrage de partij wint aan populariteit. En dat de vrouwen intelligent, strategisch handig en georganiseerd zijn.

Maar de vrouwen zijn hier vooralsnog een tijdelijke oplossing, ze hebben hun rol verkregen door noodzaak gezien de mannelijke kopstukken vastzitten. Wanneer, aan het einde van de documentaire, de mannen vrij worden gelaten verdwijnen de vrouwen direct weer netjes naar de achtergrond. Waarom de vrouwen hun rol als frontvrouwen niet behouden en wat de Golden Dawn Girls zelf vinden van vrouwen in zo’n rol wordt niet geheel duidelijk in de film. Zoals gezegd; vrouwen zijn niet minder racistisch dan mannelijke leden van soortgelijke bewegingen maar wat in de film niet wordt uitgewerkt, maar over het algemeen wel het geval is, is dat racisme en seksisme hand in hand gaan.

Racisme en seksisme

Één van de kernpunten van de alt-right, en nog wat andere extreemrechtse ideologieën, is dat de onafhankelijkheidsstrijd van vrouwen – feminisme dus – de Westerse civilisatie ondermijnt. Andrew Anglin bijvoorbeeld – hij runt de neo-Nazi website the Daily Stormer – bekritiseerde witte vrouwen door ze een verrader te noemen als ze kinderen baren van een gemengd ras. “It’s OUR WOMB, it belongs to the males in her society.” En Milo Yiannopoulos zei “Would you rather your child had feminism or cancer?” Deze uitspraken bevestigen de inherente relatie tussen misogynie, antisemitisme en racisme in de alt-right. In ditzelfde verband staat de slogan die wordt gebruikt om de beweging te verbinden over lands- en andere grenzen. Die slogan heet de “14 words” want… 14 woorden. “We must secure the existence of our people and a future for white children.” De implicatie van die slogan? Er zijn een hele hoop witte vrouwen nodig om de missie te volbrengen. En dat is nou net waar het plan complex wordt. Want waarom zouden vrouwen meehelpen aan hun eigen onderdrukking?

En toch zijn er vrouwen, veel vrouwen, die deel uitmaken van en soms leiding geven aan haatgroepen. Het is de vraag hoe deze vrouwen zich verhouden tot de misogynie die zo kernachtig is aan de ideologieën van de alt-right, en wat ze zelf precies geloven; met name de kopstukken, woordvoerders en andere vrouwen op de voorgrond. Daarom bij deze een bloemlezing van een aantal bekende en iets minder bekende dames die een belangrijke rol vervullen in de alt-right.

Historische rol van vrouwen

Allereerst wat geschiedenis. Vrouwen zijn altijd een cruciaal onderdeel geweest van wit suprematische haatgroepen. Elizabeth Tyler verzorgde bijvoorbeeld de grootste groei ooit voor de KKK. En journalist Ida B Wells schreef het boek A Red Record over de grote rol van witte vrouwen in het lynchen van zwarte mannen. De KKK en hun lynchpartijen lijken lang geleden maar haatgroepen, met name white supremacist groepen in Amerika, zijn nooit echt weg geweest. Ondanks dat we – vóór de dramatische ontwikkelingen van 2016 – allemaal wilden geloven in het sprookje “Amerika heeft een zwarte president! Racisme is voorbij! ”, bleek er juist een gestage groei van haatgroepen. Erger nog, het heeft misschien zelfs bijgedragen aan het oplaaien van wit suprematische bewegingen. Het was, zoals Van Jones het noemde, een “whitelash.”

 

 

 

 

 

 

 

 

De moderne leden van wit suprematische groepen golfden mee en veroorzaakten die whitelash. Geholpen doordat ze, net als de rest van de mensheid, op een bepaald moment internet ontdekten. Één van de grootste problemen van neo-nazi’s – dat ze in principe geen zieltjes winnen met simpelweg zeggen dat ze neo-nazi’s zijn – wordt daarmee omzeild. “Hoi, ik ben deel van een haatgroep die is gebaseerd op een ideologie onder wiens vlag geïndustrialiseerde genocide plaatsvond. Zin om mee te doen?” Ja, dat gaat hem niet worden. Nazisme staat (pop)cultureel namelijk gelijk aan het ultieme Kwaad. Zelfs de Duivel haalt het niet in een wedstrijdje representaties van pure slechtheid – denk aan de Duivel in Lucifer vergeleken met Nazi’s in Inglorious Bastards. Het internet loste het probleem dat neo-nazi’s zichzelf niet neo-nazi’s kunnen noemen grotendeels op. Gelijkgestemden over de hele wereld konden zich anoniem verzamelen onder de vlag van Nazisme zonder dat hun buren kennis namen. Terwijl 4Chan steeds minder ironische haattaal bezigde en de oudste haatwebsite – Stormfront – uitgroeide van een Amerikaanse naar een wereldwijde gemeenschap van neo-nazi’s broeide er ook iets in een andere hoek van het internet.

#Gamergate

In 2012 ontstond de backlash tegen de crowdfunding campagne van feministische media criticus Anita Sarkeesian. Het in eerste instantie nog enigszins onschuldige debat over het al dan niet bestaan van seksisme in Game-tropes en de gaming industrie liep uit op een reeks stelselmatige bedreigingen door anonieme gamergaters aan het adres van vrouwelijke ontwikkelaars. In 2014 mondde de online intimidatie van boze trollen uit in offline intimidaties waardoor sommige slachtoffers moesten onderduiken. Deze haatcampagne vond plaats onder de hashtag Gamergate. #Gamergate trok niet alleen virulente vrouwenhaters aan. Opgehitst door alt-right boegbeeld Milo Yiannopoulos kwamen uit alle kieren en scheuren van het internet deplorables van elke soort om de campagne aan te drijven.

#Gamergate – en vroegere versies van online misogynie zoals de RedPill subreddit – hadden, als ze serieus waren genomen, een waarschuwing kunnen vormen voor wat in 2016 de grootste schok werd: Trumpisme. Zonder #Gamergate hadden neonazi’s zich niet verzameld onder de parapluterm alt-right en had Trumpisme, in ieder geval in zijn huidige vorm, niet tot wasdom kunnen groeien.

Kopstuk nummer 1: Helen Andelin

Het boek Fascinating Womanhood van Helen Andelin werd in hetzelfde jaar gepubliceerd als Betty Friedan’s Feminine Mystique en vormde zijn antoniem. In haar boek pleit Andelin voor een strikte navolging van conservatieve gender rollen. “Let him be the guide, protector, and provider.” Dit onder een theatraal huiselijk optreden: “Admire his manliness.…his large build, strong muscles, deep pitched voice … Be specific: when expressing admiration don’t talk in generalities. Don’t say, for example, ‘You are such a manly sort of man.’”

Het in 1963 gepubliceerde boek wordt heden ten dage ook wel de “tradwife-bible” genoemd. Tradwife is kort voor traditional wife, een term dat wordt gebruikt in alt-right kringen om de ideale vrouw te beschrijven. Deze vrouwen belichamen de traditioneel vrouwelijke en huislijke eigenschappen zoals onderdanigheid, maagdelijkheid, ze doen graag het huishouden enzovoorts.

Alt-right koningin Lana Lokteff

De ongekroonde koningin der vrouwelijke kopstukken van de alt-right is de Amerikaanse Lana Lokteff. Ze verdeelt haar tijd tussen Amerika en Zweden gezien haar man Zweeds is. Een maand na de inauguratie van Donald Trump gaf Lokteff een speech waarin ze vrouwen opriep zich te voegen in de beweging. “When women get involved, a movement becomes a serious threat.” Want “what really drives men is women and, let’s be honest, sex with women.”

Wat betreft Lokteff is de plek die vrouwen hebben in het racistische en conservatieve alt-right wereldbeeld helder. Vrouwen moeten, zo zegt ze, accepteren dat ze minder zijn dan mannen en vooral omarmen dat je als vrouw ‘mooi’ en ‘moeder’ hoort te zijn.

Onvrede van alt-right vrouwen

In een geheel onverwachte twist zijn de vrouwen van de alt-right nu ontevreden over de misogynie in de alt-right. Het is ook schokkend dat een haatbeweging zich niet beperkt tot haat voor een ras (not).

Alt-right onderzoeker Angela Nagle, schreef in februari al dat “the philosophical irreconcilability between its paleo-conservatism, which aims for a return to traditional marriage while disapproving of porn and promiscuity, and the amoral libertine Internet culture from which all the real energy has emerged, will soon begin to show.”

Een aantal frontvrouwen verzet zich nu tegen het virulente seksisme dat hen beschaamt omdat ze leiderschap tonen. Tara McCarthy geeft af op de “low status anonymous trolls” die trachten haar en haar collega’s op de alt-right frontlinie op hun plek te zetten.

Lauren Southern zei in een recente video  “I’m not going to get married at 22 years old just so that I won’t be called a degenerate on the internet.”

Southern heeft geen enkel probleem met het racisme in de alt-right. Ze is een ethno-nationalist, en vindt dat alle rassen een eigen pure staat dienen te hebben. Maar het seksisme, dat is een brug te ver. Ze noemt zichzelf daarentegen geen feminist.

Nederlandse extreemrechtse vrouwen

Welke vrouwelijke kopstukken hebben de Nederlandse alt-right? PVV lijkt grotendeels “uit” te zijn onder witte supremisten. En “in” is Forum voor Democratie. Mocht er nog twijfel bestaan over het al dan niet alt-right zijn van Baudet, op het blog Ikje Ergens staat een overzicht van acties en uitspraken die wel heel nauw verband houden met extreem rechts. En als laatste overtuigingspoging: hieronder een pracht van een selfie met alt-right fenomeen Milo Yiannopoulos.

Laat er overigens ook geen twijfel bestaan over de misogynie van FvD frontman Thierry Baudet. Kijk hier nog eens terug hoe hij Pick Up Artist (lees: aanrander) Julien Blanc verdedigde.

Sietske Bergsma en Machteld Zee maken deel uit van de FvD achterban en hebben hier en daar wat extreem rechtse en anti-feministische uitingen gedaan. Zoals Bergsma’s misrepresentatie van white privilege als “blanke zelfhaat” (in de lijn van Cliteurs Oikofobie en cultureel marxisme-nonsens) en Zees overtuiging dat Islamisering niet alleen een echt ding is maar dat het ook nog eens voortkomt uit een strategie, een welbewust plan. Want taqiyya. En dus: – met een gigantische hersengymnastische driedubbele salto sprong – sinister islamitisch complot.  Ow ja, en linkse feministen zijn verraders want hullie die moslims willen ‘ons’ van onze rechten ontdoen en linkse feministen ontkennen deze werkelijkheid.

Maar de meest spraakmakende dame die zich verbindt met FvD is Annabel Nanninga. Nanninga vindt dat het patriarchaat niet meer bestaat, het huidige feminisme is volgens haar cultuurrelativistische lafheid en er moet tegen moslimfundamentalisten worden geschopt in plaats van tegen de “volledig gedomesticeerde witte man.”

Nanninga is bekend – berucht – om haar strijd tegen politieke correctheid. Grofgebekt en kwetsend raust Nanninga zich door wat ze zelf “heilige huisjes” noemt. Vluchtelingen noemt Nanninga bijvoorbeeld dobbernegers. En iedereen die dat kwetsend vindt snapt niet dat provocatie een doel dient en je niet zo “Policor” moet doen. Mensen gebruiken de term politiek correct volgens mij om het gebruik van onderdrukkende taal die de status quo bevestigt aan te kleden alsof ze rebels zijn. Of zoals Tommy Wieringa het uitlegt “Haat is liefde. Racisme is compassie. Scheldwoorden zijn koosnaampjes. In Theater Nanninga is niets wat het lijkt. Alles vermaak.”

Marine le Pen

Het is onmogelijk om Marine le Pen over te slaan in een stuk over vrouwen in extreem rechtse bewegingen. Want Marine le Pen’s merk van feminisme is altijd een xenofobisch feminisme geweest.

Net als Nanninga en Zee investeert le Pen vooral in de notie dat feminisme zich dient te beperken tot de modernisering (kuch*uitroeing*kuch) van de islam. Daar moeten vrouwen worden bevrijd. Het is een feminisme dat wordt misbruikt en vervormd om racisme vergoelijken. Hypocriet en denigrerend pseudo-feminisme is het en le Pen, hoezeer ook van belang in dit rijtje, is niet complexer dan dat en dus weinig interessant.

Cassie Jaye

De laatste bekende alt-right vrouw (die het etiket zelf waarschijnlijk ontkent) is filmmaker Cassie Jaye. Ondanks dat ze het ontkent, misschien zelfs echt niet wilt, gelooft ze duidelijk in een zelfde soort premises. De alt-right ziet haar dan ook als een van hen. En hoe je het ook wendt of keert, als de alt-right je omarmt moet je wel erg duidelijk zijn in je afwijzing ervan wil ik kunnen geloven dat je niet alt-right bent. Net als wanneer David Duke je bejubelt je je afwijzing van antisemitisme niet impliciet kan laten.

Cassie Jaye is vooral door de manosphere omarmt. Een online masculiene beweging die niet los gezien kan worden van de alt-right beweging, en graag zijn pijlen op “feminazi’s” richt. Daar grazen MRAs (Men’s Rights Activists) op het gras der giftige masculiniteit samen met Pick-up Artists (PUAs), mannen die hun levensstijl inrichten naar The Game en zo met zoveel mogelijk vrouwen seks trachten te hebben. Ook op dat veldje zijn Men Going Their Own Way (MGTOWs), dit zijn MRAs die zich zo verschrikkelijk onderdrukt voelen door de “matriarchy” dat ze vrouwen in het geheel mijden. Jaye’s film uit 2016 behandelt een onderdeel van de manosphere, net als de titel van de film, genaamd The Red Pill. Een subreddit waar bezoekers van het forum ideeën kunnen uitwisselen over onderwerpen uit de Seduction Community en Men’s Rights.

De rode pil refereert aan de scene uit The Matrix waar neo moet kiezen tussen de rode en de blauwe pil, de blauwe staat voor doorleven in een illusie en de rode voor de waarheid. Mensen die de rode pil hebben geslikt zien de waarheid over de relatie tussen de seksen volgens hen. Die waarheid is anti-feministisch en bestaat uit een mengelmoes van evolutionair psychologische, biologisch deterministische en conventionele ideeën over genderrollen. Jaye zou naar aanleiding van haar film van feministische SJW naar Red Piller zijn ontwikkeld. David Futrelle daarentegen, Amerikaanse journalist die op het blog We Hunted the Mammoth van ontwikkelingen in de manosphere verslag doet, ontdekte dat Jaye betaald wordt door leden van The Red Pill en confronteerde haar met haar hypocrisie.

“(…)In other words, Paul Elam thinks he and his friends in what he ludicrously calls the “Men’s Human Rights Movement” have bought and paid for a feature-length advertisement for them.

And it’s not hard to see why Elam – and the other manospherians who’ve rallied around your film in recent days — think this. After all, they are the ones who have rescued your film from oblivion by pouring tens of thousands of dollars into your Kickstarter.

And all it took for you to unleash this torrent of money was an interview with one of the sleaziest figures in right-wing journalism, Milo Yiannopoulos of Breitbart.

In the interview, posted on Monday, you complained that “I won’t be getting support from feminists. They want a hit piece and I won’t do that.”

There was more than a little bit of irony in the fact that you were saying this to a man infamous for his many hit pieces on so-called “Social Justice Warriors.”

Lees vooral zijn open brief aan haar.