Orange is the New Black is een van de grote succesnummers van Netflix. Geen wonder dus dat ze nóg een serie maakten waarin een divers vrouwelijk ensemble centraal staat: GLOW, wat staat voor Gorgeous Ladies of Wrestling. Showrunners Liz Flahive en Carly Mensch werden geïnspireerd door het échte vrouwenworstelprogramma dat in de jaren tachtig vier seizoenen in de VS op televisie te zien was. In de serie volgen we een twaalftal vrouwen dat gecast wordt als worstelaars en hun chagrijnige regisseur.
Interessanter in de marge
GLOW lijdt aan hetzelfde euvel als OINTB: centraal staat een witte vrouw die eigenlijk minder interessant is dan de vrouwen om haar heen. Alison Brie speelt Ruth Wilder, een actrice die moeite heeft met werk vinden en die het acteergedeelte van worstelen net iets té serieus neemt. Oh: en ze heeft het gedaan met de man van haar beste vriendin Debbie (Betty Gilpin, die dit jaar ook al de show stal in American Gods), wat direct het centrale conflict van de serie vormt.
© tumblr.com
Allemaal leuk en aardig, maar daaromheen vinden we de personages die wat ongebruikelijker zijn. Cherry (gespeeld door Sydelle Noel, die een verleden heeft als topsporter) is de enige die het hele gebeuren professioneel probeert aan te pakken, maar ze heeft moeite om als zwarte vrouw het respect te krijgen dat ze verdient. Carmen (Britney Young) komt uit een familie van worstelaars en wil heel graag hetzelfde doen als haar vader en broers. Helaas vinden zij dat maar niks. Artie (Sunita Mani) studeert medicijnen en voelt zich niet heel erg op haar gemak met de terroristenkarikatuur die ze speelt.
Regisseur Sam Sylvia (gespeeld door podcaster Marc Maron) probeert het boeltje bij elkaar te houden, maar heeft ook zijn eigen problemen. Hij doet het eigenlijk alleen omdat de producer – de coke-snuivende onnozelaar Bash (Chris Lowell, Piz uit Veronica Mars) – hem heeft beloofd dat hij daarna het psycho-seksuele tijdreisdrama mag maken waar hij al tien jaar mee bezig is (geen spoilers, maar dit leidt tot één van de beste grappen van de serie).
Ieder z’n eigen stereotype
De serie die Sylvia samenstelt drijft op stereotypes. De twee zwarte vrouwen treden op als rapper “Junk Chain” en als de luie “Welfare Queen”, respectievelijk. Jenny, het Cambodjaans-Amerikaanse meisje, wordt “Fortune Cookie” en heeft een katana bij zich. Rhonda, het Britse meisje, wordt ingezet als sexy nerd “Brittanica”.
© tumblr.com
Het knappe aan GLOW is dat het keer op keer duidelijk maakt dat de vrouwen méér zijn dan die stereotypes. Rhonda mag dan met de (veel oudere) regisseur het bed in duiken, haar motivatie is niet wat je (en hij) eerst denkt. Debbie is niet alleen de moeder en de woman scorned: ze is ook een vrouw die via het worstelen weer plezier krijgt in haar eigen lichaam. Zelfs de gothy “she-wolf” Sheila blijkt meer te zijn dan alleen een gimmick. De serie laat je geen moment vergeten dat dit complexe mensen zijn, die de stereotypes die ze in hun leven zijn tegengekomen kennen en slim gebruiken.
Ook met seksualiteit wordt op een dergelijke manier omgegaan. De vrouwen maken op vaak heel berekenende wijze gebruik van hun seksualiteit: om geld in te zamelen doen de gorgeous ladies op een gegeven moment zelfs een car wash in bikini. Er wordt ook zeker niet ontkend dat veel van de aantrekkingskracht van GLOW (de worstelserie in de serie) gaat over de erotische lading van worstelende vrouwen: de vrouwen oefenen moves die bewust geseksualiseerd zijn en sommige van de kostuums verhullen weinig. Maar de kijker van GLOW (de serie) krijgt niet te kans om te vergeten dat de vrouwen meer zijn dan alleen lustobjecten; daarvoor zijn ze zich teveel bewust van hoe ze hun lichaam kunnen inzetten.
Eighties feminisme
Bovenal wordt duidelijk gemaakt dat worstelen, ondanks het acteer-aspect ervan, echt een sport is. Het blijkt heerlijk om vrouwen te zien ontdekken wat ze náást er leuk uitzien nog meer met hun lichaam kunnen. Je weet wel die troop die in elke dansfilm zit, waarbij een bijzonder moeilijke beweging steeds wordt geoefend en uiteindelijk triomfantelijk wordt uitgevoerd, zoals de lift uit Dirty Dancing? GLOW heeft ook zoiets… maar dan met twee vrouwen.
© tumblr.com
Er blijft wel wat over voor seizoen twee. Zo gaat de serie ervan uit dat wij als publiek weten dat stereotypes verkeerd zijn, maar gaat het relatief weinig in op de gevolgen ervan op kijkers die in die stereotypes geloven – iets wat ook vandaag nog zeker relevant is. Soms blijft het teveel in het midden of het oorspronkelijke GLOW nou bekritiseerd of bewonderd wordt: was het exploitatie, of toch stiekem feministisch? Tonaal lijkt de serie ook niet altijd honderd procent zeker van zijn koers. Desondanks valt er voldoende te genieten en te bewonderen. Van de eighties muziek, kleding en haarstijlen tot aan een representatie van abortus zoals je die zelden ziet op televisie: als iets wat vervelend is maar niet tragisch, significant maar niet levensveranderend, en vooral ook als iets wat voor het betreffende personage overduidelijk een eenvoudige, juiste keuze is.
Of het tot een revival zal leiden van het vrouwenworstelen weet ik niet. Maar om op te zetten als motivatie voor tijdens het sporten? Daar lijkt GLOW me bij uitstek voor geschikt.
