#WhyIMarch. Vandaag, 21 januari 2017, is mijn eerste protestmars. Ik ben schrijver, luisteraar, observeerder. Geen schreeuwer. Ik heb mijzelf mijn hele leven lang op de achtergrond gehouden en ben getraind in het innemen van weinig ruimte. Toch ben ook ik bij de Women’s March in Amsterdam.
De witte, hoogopgeleide, feministische elite die te weinig ‘echt’ doet, daar wil ik niet meer bij horen. Wij kunnen ons niet meer verschuilen achter het passief delen van artikelen. Ik loop voor het versterken van de stemmen van gekleurde vrouwen, vrouwen waarvan het recht op abortus wordt afgenomen, vrouwen die worden geweerd omdat ze een hoofddoek dragen, vrouwen die – zelfs thuis – te maken krijgen met (seksueel) geweld, vrouwen die zich geen vrouw voelen, mannen die zich geen man voelen, vrouwen die geseksualiseerd worden omdat ze in het openbaar met hun vriendin zoenen, vrouwen die te weinig betaald krijgen, vrouwen die niet naar zichzelf kunnen kijken zonder een object te zien, vrouwen die niet mogen autorijden, the list goes on. Onszelf organiseren, als een ontzettend grote, diverse groep vrouwen over de hele wereld, staat centraal.
WE WILL NOT BE SILENCED*
Op weg naar het Museumplein zie ik in een tram naast mij al iemand zitten met een pussy hat, de eerste van de zee van roze die ik straks ga aantreffen. In plaats van de paar honderd mensen die ik verwachtte, zijn er ongeveer drieduizend. Drieduizend! Zóveel mensen zijn er, dat de mars vooraan al is begonnen, terwijl de achterhoede nog stilstaat. Om ons heen gaan de spandoeken omhoog. En dan lopen we opeens.
Met een grote groep enthousiaste Nederlanders bevind je je toch altijd een beetje in een lastig parket. We stáán ergens voor, maar zijn ook erg goed in ‘doe maar normaal’. Ongemak in de botten. Het roepen van yells verloopt aarzelend, vooral gestimuleerd door de vele mondige Amerikanen die meelopen. Een rij achter ons loopt Sylvana Simons. Een vrouw die het afgelopen jaar zoveel shit over zich heen heeft gekregen, dat het überhaupt een wonder is dat ze nog buiten komt. Zoveel mensen, kalm doorlopen, een gevoel van rust. Wij zijn er allemaal. We will not be silenced.
EQUAL RIGHTS ARE HUMAN RIGHTS*
Bij de heuvel op Museumplein wordt er gestopt om een groepsselfie te nemen – het wordt een half uur juichen, joelen, klappen en scanderen. De standvastigheid voelbaar. Zelfs kleine kinderen lopen mee met protestborden en tekeningen van regenbogen – soms vastgeplakt op hun buggy.
Als iedereen dezelfde waarden heeft, is het eenvoudig om je thuis te voelen in een groep. Zelfs in een groep vol met Nederlanders, die vaak moeite hebben met het tonen van saamhorigheid en soms terugvallen op gesprekken van koetjes en kalfjes.
Inmiddels zijn de yells niet meer bibberig. Bij de Amerikaanse ambassade staat politie klaar, maar het is duidelijk dat wij als groep vooral vrede in de zin hebben. Mensen zingen. Achter mij staan twee hippe mannen met borden waarop staat: BAAS IN EIGEN BUIK. Als we onze leuzen kwijt zijn, is er altijd wel iemand die ergens weer begint. We krijgen de opdracht om aan een vreemde te vragen waarom ze hier zijn, en een Amerikaanse vrouw naast mij zegt: “Well it’s clear, isn’t it? I have tits and a vagina.”
HEY HEY HO HO, DONALD TRUMP HAS GOT TO GO*
Waarom zijn we hier? Ondanks de vraag om deze march Trump-vrij te houden, is dat toch wel dé grote motivatie onder de lopers. Hey hey ho ho, Donald Trump has got to go! We staan hier voor alle vrouwen, alle LGBTQI-ers, alle religieuze minderheden en alle mensen met een beperking. Tegen haat. Vóór gelijke behandeling. Fuck alle witharige mannen die denken dat ze ons klein kunnen krijgen. “We are 3000 people! This march is happening in 673 places all over the world! We will be heard!”
Nu we elkaar als groep kennen, is het makkelijk omschakelen naar een extreem positieve vibe van juichen, zingen en dansen. Eén van de organisatoren van deze sister march, gekleed in een eenhoorn-onesie, klimt op een trapje en bedankt ons allemaal voor het komen. “Remember that this is NOT just a one-day thing. Tomorrow is day two. You asked us how you could help us. It’s your turn! Go back home, talk to your neighbour, talk to your relatives. Smile to them. They are ALL HUMAN. Be kind to each other.”
YOU ARE NOT ALONE*
De vrijwilligers worden bedankt. De politie wordt bedankt. Wij worden bedankt. Als laatste mogen onze boodschap – #WhyWeMarch – op banners schrijven: “Make a mark, leave a message.”
Ongeveer drieduizend mensen liepen vandaag in Amsterdam voor vrouwenrechten. Mijn vriend stond bij het Amerikaans consulaat in Edinburgh. Een andere vriendin liep mee in Calgary. Er zijn sister marches in Argentinië, Australië, Botswana, Colombia, Denemarken, IJsland, Irak, Japan, Madagaskar, Saoedi-Arabië, Vietnam en in talloze andere landen. In de Verenigde Staten zijn er alleen al zo’n 250. Op sommige plekken zullen er minder dan drieduizend mensen meelopen, op andere plekken meer. Dit is het punt waarop we ons niet meer verschuilen. Het is overduidelijk: wij als intersectionele feministen zijn niet alleen in onze opvattingen. In een groep waarin zoveel verschillen bestaan in privileges doen we allemaal ons best om elkaar te begrijpen, en plaats te maken voor elkaar. Vrouwenrechten zijn mensenrechten. En dat zal de wereld weten ook.
*Alle kopjes zijn yells die geroepen werden tijdens de Women’s March te Amsterdam
** Na het schrijven van dit artikel werd duidelijk dat er over de hele wereld meer dan 5 miljoen mensen meeliepen!
