SEX+SPIRIT

Bodyhack: vaginisme

Esra Seval verklaart vanuit haar wetenschappelijke en biomedische achtergrond de lichaam-geest connectie die zo essentieel is bij gezond zijn en gezond blijven.

Bron: www.deviantart.com/NakasuN

Esra Seval verklaart vanuit haar wetenschappelijke en biomedische achtergrond de lichaam-geest connectie die zo essentieel is bij gezond zijn en gezond blijven.

In bodyhack houdt Vileine periodiek een mechanisme van het lichaam onder de loep. Hierbij omschrijven de redacteuren het belang van dit artikel (waarom), hoe het mechanisme te werk gaat (hoe) en wat de oplossingen, oftewel de ‘hacks’ voor het lichaam zijn (wat). We kicken deze serie af met een aandoening van het vrouwelijk lichaam die volgens ons meer aandacht nodig heeft: vaginisme.

“Alles zit vast zodra ik erover denk. Zodra ik het wil, het verlang. Mijn lichaam lijkt zichzelf tegen mij te hebben gekeerd. Een constante strijd waarbij ik steeds verlies. Mijn geheim tussen mijn benen.”

Waarom?
Vaginisme is een van de geheimen van de vrouw die zij al honderden jaren met zich meedraagt. De eerste beschrijvingen dateren al uit de 11de eeuw. Vrouwen die toentertijd geen kinderen konden krijgen, hadden vaak last van vaginisme. Omdat er weinig bekend was over het fenomeen, bleef de strijd zich voortduren in de vrouw.

Anno 2016 is er namelijk vrij weinig veranderd. Nog altijd weten vrouwen op zulke momenten niet wat er gebeurt in hun lichaam. Angst en stress kunnen zich manifesteren in het lichaam en bij de vrouw vooral in onze voortplantingszone. Een zone waar wij ons nog altijd om schamen en er niet vaak over kunnen praten.

Vaginisme kan overwonnnen worden

Bij vaginisme werkt stigmatisering deze lichamelijke strijd juist tegen. Daarom zouden wij er veel meer over moeten praten en schrijven. Vaginisme is iets wat overwonnen kan worden. Zolang vrouwen toegeven en geholpen worden met het idee dat ze tijd en aandacht eraan moeten besteden.

Hoe?
Vaginisme is een psychische en lichamelijke conditie van een vrouw waarbij vaginale penetratie onmogelijk wordt door onvrijwillige spiervertrekkingen. Niet alleen bij seksuele penetratie; ook bij manuele penetratie, zoals bij het gebruiken van een tampon.

Onderzoek heeft nog niet aangetoond welke spieren en zenuwen ervoor zorgen dat dit gebeurt. Een vrouw met vaginisme heeft dus geen controle over deze spiertrekkingen. Het is net een reflex. Zoals iemand zijn ogen dichtknijpt als een voorwerp te dichtbij haar gezichtsveld komt. De spiertrekkingen zorgen ervoor dat de vagina volledig wordt afgesloten.

Het is net een reflex

Er wordt in de kliniek een verschil gemaakt tussen primair en secundair vaginisme. Primair vaginisme houdt in dat penetratie nooit is gelukt. In het Westen wordt het vaak wat eerder ontdekt, omdat vrouwen in hun tienertijd een eerste poging doen om een tampon te proberen. In landen waar tampongebruik niet gebruikelijk is, wordt het vaak pas op de huwelijksnacht ontdekt. Factoren voor primaire vaginisme zijn onder andere seksueel misbruik, huiselijk geweld en een fobie voor penetratie door het hymen-effect (het idee dat het maagdenvlies bij ontmaagding zal scheuren en pijn zal doen). Secundaire vaginisme betekent dat de vrouw in het verleden wel pijnloze penetraties heeft gehad. De factoren die kunnen leiden tot secundaire vaginisme zijn een angst om controle te verliezen, een vertekend zelfbeeld of een wantrouwen jegens je partner.

De psychologie verklaart drie grote factoren voor vaginisme: een angst voor pijnlijke gemeenschap, het idee dat seks slecht is en traumatische gebeurtenissen in de kindertijd (deze hoeven niet per se seksueel te zijn). Het tweede baart mij veel zorgen.

Hoe comfortabeler een vrouw is in haar lichaam, hoe slechter ze wordt afgetekend in de maatschappij. Seks is namelijk slecht voor vrouwen in onze cultuur. Dit gebeurt zowel in het Westen als in het Oosten. ‘Hoer’ wordt immers overal als scheldwoord voor vrouwen gebruikt.

In sommige culturen speelt er ook een religieuze factor mee. Een factor die vrouwen opvoedt op een manier dat ze altijd kuis moeten zijn oftewel; niet in contact met onze seksualiteit mogen staan. We voelen ons niet comfortabel met het idee. En hoe minder comfortabel een vrouw zich voelt met haar lichaam, hoe verder zij zich distantieert van haar kern en hoe hoger de kans wordt op het krijgen van vaginisme. Het is niet alleen de distantiëring van de vrouw van haar lichaam, maar ook van de man en haar lichaam.

Vaak wordt vaginisme erger, omdat de man zich niet kan aanpassen aan de problemen die zijn partner ondervindt. Mannen worden in de meeste culturen niet opgevoed om de seksuele behoeftes van een vrouw te onderhouden. Seksualiteit is vaak gericht op prestatie. Hierdoor worden er alsnog pogingen gedaan tot gemeenschap of vertelt de vrouw niks over haar pijn. Bang, om afgewezen of verlaten te worden. Ook de man moet beter voorgelicht worden over het behandelen van vrouwen, maar dit lijkt mij iets wat nog lang zal duren.

Seksualiteit is vaak gericht op prestatie

Wat?
Vaginisme lijkt een bekend fenomeen, maar niets is minder waar. Vrouwen lopen vaak rond met vaginisme zonder het te weten. Het onvermogen om gemeenschap te hebben richten ze vaak op hun eigen geweten. Een schuldgevoel dat wij als gemeenschap vaak voeden. Hoe meer informatie erover bekend word gemaakt, hoe beter vrouwen hun symptomen kunnen signaleren. Na een diagnose zijn er verschillende mogelijkheden om vaginisme te behandelen. De lichamelijke behandeling is heel simpel. Het is namelijk gericht op het opheffen van de spierspasmes die ervoor zorgen dat penetratie onmogelijk wordt.

Desensitisatie noemen ze het in de medische wereld. Dit gebeurt door middel van pellottes. Dit zijn staafjes in verschillende formaten Deze staafjes kunnen ook thuis gebruikt worden, waarbij er geleidelijk dikkere fantomen door de vrouw zelf wordt ingebracht in de vagina. Er kan ook in overleg met de vrouw gekozen worden voor een behandeling door de arts zelf. De arts zal dan stap voor stap proberen uiteindelijk drie vingers in te kunnen brengen bij de vrouw. Vaak is de laatste behandeling effectiever, omdat vaginisme ook met menselijke interactie te maken heeft.

Het verdere doel van de behandeling is om de vicieuze cirkel “angst-spanning-pijn-meer angst” te doorbreken, onder begeleiding van een specifiek opgeleide seksuoloog. Dit kan een lang en zwaar behandelingstraject zijn voor een vrouw, vooral als ze in het verleden misbruikt is. Ook wordt er met een spiegel naar de vagina gekeken. Dit helpt het sturen van de verschillende spieren. Hoeveel vrouwen weten überhaupt hoe hun vagina eruit ziet? Ik kan mij nog herinneren dat de biologie leraar dit als huiswerk aan ons had gegeven. Ik ga ervan uit dat minstens de helft dit niet heeft gedaan, waaronder ik. Waarom? Omdat ik mij ervoor schaamde. Ik schaamde mij zoals de andere meiden voor een essentieel onderdeel van mijn lichaam.

Het vrijwillig kunnen tegengaan van de spiertrekkingen is vaak het tipje van de ijsberg. Achter de lichamelijke oorzaken schuilen de psychologische. Er wordt steeds meer onderzoek gedaan naar de psychologische oorzaken van vaginisme. Een onderzoek uit 2015 laat al zien dat cognitieve gedragstherapie en therapie gebaseerd op mindfulness significante verbetering laat zien bij vrouwen en hun seksualiteit. De onderzoekers concluderen echter dat er nog niet genoeg gegevens beschikbaar zijn om deze behandelingen verder te ontwikkelen. Het is ook de taak van de vrouw om dit actueel te houden. Kortom, vaginisme wordt in de eerste instantie door vrouwen gezien als een drempel die onoverkoombaar lijkt. Met de juiste steun, zowel intern als extern, is bijna niets onoverkoombaar. Waar een wil is, is er altijd een weg.

Click to comment

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

VERS

We do not believe in the world empowering women.

We believe in women empowering the world!

Journalist, activist, game-changing artist, mind-body scientist, international solidarist?

Join the tribe

Copyright © 2020 Vileine

To Top