SEX+SPIRIT

Undercovergirl: Ayahuasca-kerk

Bron: www.shutterstock.com

In Undercovergirl duikt Sabrina in verborgen werelden met open hart en hoofd, en deelt ze wat ze leert.

Al een paar jaar speelde ik met de gedachte om Ayahuasca te proberen en steeds vaker hoorde ik mijn vrienden hetzelfde zeggen. Ik weet niet precies waarom, maar ik durfde het niet aan. Na een turbulent jaar waarin ik mijn vader moest begraven, ben ik eindelijk in rustiger vaarwater gekomen. Op een dag werd ik wakker met de sterke overtuiging, dat ik het gewoon móest doen. Ik wist het zeker: Ayahuasca was voor mij een manier om iets liefs voor mezelf te doen. Vanaf dat moment ben ik begonnen met de voorbereidingen op deze mystieke ervaring.

Het Ayahuasca-argument an sich is al sterk genoeg om eens een kijkje in deze wereld te nemen, maar de Santo Daime kerk beloofde me een weg naar genezing, heling en bewustwording. Het klinkt als een open deur, maar serieus; wie wilt dat niet? Ik schrijf me in voor een eerste ceremonie in de Santo Daime kerk.

Die zaterdagavond kom ik ruim op tijd aan in de monumentale Buiksloterkerk. Het lijkt me fijn om op tijd te zijn, om te wennen aan de mensen en de ruimte. De grootsheid en leegte van van de kerk, maakt me klein, maar vooral nieuwsgierig.

Santo Daime is een spirituele doctrine die in 1930 in Brazilië werd opgericht door Raimundo Irineu Serra. Mestre Irineu, zoals hij later werd genomend, was bevriend met sjamanen die hem kennis lieten maken met de Ayahuasca. Overal in de kerk werden schilderijen van Serra neergezet.

De kerk is groots en wit, met veel klassieke elementen zoals glas in lood ramen, een immens orgel en dito kerkklok. Ik ben zenuwachtig voor de ervaring die me vanavond te wachten staat.

De Santo Daime Kerk is ooit geboren binnen de bestaande context van de Christelijke symboliek en werd daarin sterk beïnvloed door eeuwenoude Indiaanse, Braziliaanse, Afrikaanse en Oosterse tradities. Al deze verschillende, conflicterende elementen van symboliek zie ik terug in de ruimte. De zon, de maan, de ster en ook het het kruis van Caravaca zijn belangrijke symboliek van de Santo Daime en worden goed gerepresenteerd in de kerk. Het kruis van Caravaca (vernoemd naar de stad Caravaca), heeft een dubbele horizontale balk en staat op het altaar in het centrum van de plek waar de ceremonie plaats zal vinden. Zelf heb ik een kerkelijke achtergrond; binnen de reguliere kerk zouden deze symboliek occult te noemen zijn.

Serra is afgebeeld als een grote, donkere Braziliaan met diepe groeven in zijn gezicht.. Vanuit de kerk staart hij me vanuit alle hoeken aan met zijn donkere ogen. Zijn eerste ervaringen met de enthogene thee brengen hem in contact met de Maagd Maria die hem persoonlijk de opdracht geeft om een nieuwe spirituele doctrine op te zetten. Ook beelden van de Maagd Maria zie ik meermaals terug in de ruimte. Het is een groot geheimzinnig tafereel, maar ik voel me steeds rustiger worden als ik zie hoeveel mensen in deze kerk voor Santo Daime hebben gekozen.

De start van de ceremonie nadert en ik kijk nog eens goed om me heen. In de ceremonieruimte staan enorm veel stoelen tegenover elkaar. Terwijl de kerk langzaam volstroomt met een kleur aan mensen, valt het me op dat jong en oud, maar ook mensen uit verschillende lagen van de bevolking hier goed vertegenwoordigd zijn. Alle haarkleuren, oogkleuren en huidkleuren zie ik voorbij komen. Een gemixt publiek; als een blauwdruk van de Nederlandse bevolking. Ik krijg niet het idee dat ik me begeef in een ruimte waarin alleen maar gekke new age-hippies zijn samengekomen.
De styling van het publiek laat te wensen over, als je het mij vraagt. Mannen en vrouwen dragen voornamelijk witte kleding. Wit staat volgens de traditie voor puurheid, reinheid en zuiverheid, maar mijn herinneringen aan de Amsterdam Arena tijdens een Sensation White editie doen niet veel goeds voor deze stijl-keuze. Vrouwen dragen een witte rok en mannen dragen een witte broek. Wit is, behalve voor babies, geen flateuze kleur als je het mij vraagt en is daarom ook ondervertegenwoordigd in mijn garderobekast. Omdat het mijn eerste keer is, mag ik van een van de vrijwilligers een witte rok lenen.

Het verschil tussen de gewone bezoekers en de leden van de kerk, de geïnitieerden of ‘fardado’s’ is goed te zien; de ingewijden dragen rituele kleding. Voor vrouwen is dat een donkerblauwe plooirok, een witte panty, een witte blouse en een donkerblauwe strik. Voor de heren is dat een donkerblauwe pantalon, een witte blouse en een donkerblauwe stropdas. De outfit wordt afgemaakt door een kleine metalen ster die ze hebben ontvangen tijdens de initiatie-ceremonie. Dat ziet er een stuk stijlvoller uit, maar straks, wanneer iedereen aan het overgeven is en diarree heeft, boeit het me vast niet meer, dat ik een er uitzie als mevrouwtje theelepel in het wit.

De eredienst (in het Portugees ‘trabalhos’ of vertaald in het Nederlands ‘werken’) begint en ik wordt door een van de geïnitieerden gebracht naar een plek op basis van mijn rang, mijn leeftijd, kracht en ervaring met Santo Daime. Dat betekent dat ik dus helemaal achteraan word gezet, naast andere onervaren Damistas. Vrouwen en mannen zitten in de Santo Daime kerk van elkaar gescheiden omdat de vrouwelijke en de mannelijke energie volgens de doctrine wezenlijk van elkaar verschillen. De vrouwen zitten links en de mannen rechts; de gezichten naar elkaar toe. Het verschil in energie is tijdens de ceremonie goed voelbaar. Soms zijn ze in harmonie en soms lijkt het alsof ze met elkaar strijden.

Vandaag doen we een concentratiewerk en we beginnen de ceremonie met een gebed waarbij iedereen gaat staan. De ‘werken’ zijn allen anders qua indeling en insteek, maar in alle werken speelt het drinken van Ayahuasca, het gebed en het zingen van de ‘hymnes’ een centrale rol. Iedereen wordt uitgenodigd om af te reizen naar de kern, naar ‘je diepste jij’. Op zoek naar inspiratie, inzichten en allesomvattende liefde.

We drinken deze avond twee keer Ayahuasca – die me prima smaakt – en we zingen hymnes. Dit zijn Portugese liederen over verschillende geestelijken, beschermheiligen en andere sleutelfiguren die je wellicht kent uit de bijbel. Inheemse Amazone-goden en figuren uit de Afrikaanse pantheon zoals Ogum en Iemanjá komen ook terug in de hymnes. Het besef van mijn nooit afgemaakte Portugese cursus daalt in, want ik versta maar de helft van alle liederen die we zingen. Even probeer ik mee te lezen met een boekje dat ik leen van een van de zaaldiensten, maar het lezen leidt me af van mijn intentie.

Er wordt tijdens het zingen begeleidende muziek gemaakt, met kalebassen en andere traditionele instrumenten. De akoestiek is prachtig; ik geniet er intens van. Door de Ayahuasca sta je open en ga je helemaal mee in de muziek. Het zingen wordt afgewisseld met uren van stilte meditatie. Iets waar ik al bekend mee ben, maar toch lukt het me maar moeilijk me niet bezig te houden met het circus in de kerk.

Er gebeurt namelijk zoveel in deze kerk; het is een waar spektakel. Mensen die wild met hun armen zwaaien, iemand met een trilbeen, een mevrouw die haar lange, zwarte haren wild om zich heen headbanged. Een man, die zachtjes blaft alsof hij een chihuahua is geworden – en dat meisje op mijn rij die bezeten lijkt te zijn door een kwade demoon. Met haar lichaam maakt ze spastische bewegingen; alsof ze een epileptische aanval heeft. Ze schopt haar schoenen uit en met het schuim op de lippen gromt ze naar de rest van de meiden in onze rij, inclusief mij. Haar oogwit lijkt verdwenen te zijn. Als ze door heeft dat ik haar aanstaar, kijkt ze me woest en indringend aan. Als blikken konden doden, zou ik nu dood neervallen. Ik word er bang van en sluit snel mijn ogen. Pas dan lukt het me om de reis te ervaren waarvoor ik hier ben gekomen.

Nadat ik mijn ogen dicht doe, zie ik een hele nieuwe wereld: wonderschoon, maar soms best angstaanjagend. Ik zie de sprookjes uit mijn jeugd, vergeten ervaringen uit mijn kinderjaren, beschermengelen, buitenaardse entiteiten, de ziel van mijn overleden vader en de hoofdrolspelers in mijn aardse leven. Ik krijg informatie, deel emotie. Soms lach ik hardop, of huil ik zachtjes van geluk. Ik sla doodsangst uit en voel me een ander moment weer als herboren. Ik zie Goddelijk licht; liefde en demonen die niets voorstellen en zich alleen maar voeden met mijn zelfgemaakte angsten. Wanneer ik mijn ogen open, zie ik de manifestaties van andere mensen hun ervaringen. Een zwarte vlinder en een felgekleurde kolibrie. Dat is bijzonder, want de Daimistas hebben een animistische waardering voor de natuur en de Beija-flor (kolibrie in het Portugees) beschouwen ze als een spiritueel wezen.

In de Santo Daime kerk wordt het drinken van Ayahuasca gezien als het reinigen van je ziel. Al het kwade, zieke en negatieve stuur je naar het licht. De reiniging ging bij mij niet gepaard met overgeven of diarree, maar met lange gaap sessies. Dit gapen heeft eenzelfde reinigende functie, want elke keer als je gaapt laat je kennelijk iets los. Dat moet wel altijd met je hand voor je mond, anders kan je iets (negatiefs) van iemand anders opvangen.
Ondanks alle angsten, die je zou kunnen typeren als een bad trip, voel ik me de hele ceremonie veilig en geliefd. Dit wordt versterkt door een fijne crowd en de geïnitieerde mannen en vrouwen die tijdens het werk zaaldienst hebben. Zij zijn er voor ons gemak en voor onze veiligheid. Wil je een glaasje water, een zakdoekje, of een dekentje? Zij regelen het voor je. Als het even niet zo lekker gaat, dan houden zij je in de gaten of leggen je op een matras. Zij zorgen er voor dat de energie in de ruimte in balans is en dat iedereen zich welkom en geliefd voelt. Hun aanwezigheid heeft me geholpen om mijn ervaring zo prettig mogelijk te maken.

Nu, terug in het dagelijkse leven krijg ik veelvuldig de vraag wat ik nou eigenlijk geleerd heb. Wat neem je nou mee uit de ceremonie; om toe te passen in het dagelijks leven? Ik was niet echt voorbereid op wonderen, misschien ben ik daar te nuchter voor. Maar ik heb dingen gezien die ik niet voor mogelijk hield. Wat ik heb ervaren zou ik niet kunnen geloven, begrijpen of bevatten, als ik het niet zelf had meegemaakt. Achteraf gezien ben ik dan ook blij dat ik het had gedaan. Ik heb toch maar mooi een van mijn angsten overwonnen en mijn nieuwsgierigheid is weer even gestild. Alleen al de ervaring was voor mij een goede les. Nu ik terug ben in de ‘echte wereld’, voel ik me licht en luchtig in mijn hoofd en heb ik het gevoel dat ik de hele wereld aan kan. Met veel nieuwe energie begon ik ook weer aan een paar projecten die al een poos op de plank lagen. De lessen die ik leerde in de Santo Daime kerk waren niet per se dingen die ik nog niet wist; af en toe wat meer focussen op mezelf en me afsluiten voor de dingen die er om me heen gebeuren loont. Af en toe de controle uit handen geven zal me nog meer helpen om mijn doelen te behalen. Want dat is uiteindelijk waar het om draaide tijdens mijn ceremonie: mezelf overgeven aan iets waar ik geen controle over had.

Als je nieuwsgierig bent naar een uitgebreid verslag van mijn ervaring, dan kan je hier verder lezen.

2 Comments

2 Comments

  1. Pingback: The Female Gaze: millenials en ayahuasca in Night Soil – Vileine.com

  2. Pingback: 365 dagen Vileine: leven, liefde en lessen! – Vileine.com

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

VERS

We do not believe in the world empowering women.

We believe in women empowering the world!

Journalist, activist, game-changing artist, mind-body scientist, international solidarist?

Join the tribe

Copyright © 2020 Vileine

To Top