TODAY+TOMORROW

Reportage: koningsjacht

Bron: Kristjan Wager

Paula was aanwezig bij een demonstratie in Amsterdam tegen vrouwenhaat en seksueel misbruik, in reactie op Roosh V.

Zaterdag 6 februari wilde Roosh V, de omstreden zelfverklaarde ‘anti-feminist’, over de hele wereld bijeenkomsten organiseren, voor mannen die zijn anti-feministische standpunten een warm hart toedragen. Vrouwen en homoseksuelen waren niet welkom. Op zijn website Return of Kings laste Roosh V de bijeenkomsten af. Volgens geruchten kwamen de anti-feministen echter alsnog samen; op een geheime locatie.

Ik zit op een bankje aan het Spui. Nonchalant veeg ik over mijn telefoonscherm; van een demonstratie tegen vrouwenhaat is nog weinig te zien. Een Aziatische man maakt een foto van – wat ik aan de matchende jas en broek aflees – zijn vrouw, naast een rode Canta. De vrouw staat doodstil en wijst daarna dwingend met haar vinger terwijl ze iets onverstaanbaars schreeuwt. Ik denk dat ze vraagt of haar man ook op de foto wil. Ik stuur een berichtje naar mijn vriend: ‘Er is nog helemaal niemand’. Ik kijk weer op van mijn scherm. De man en vrouw staan nu naast een boom. Nog steeds geen activisten.

Na vijf vermakelijke minuten toeristentheater komt er een meisje aangelopen. Ze houdt een roze jas vast – en iets wat lijkt op een spandoek. Het is dat, of een gelamineerd picknickkleed. Ik neem voor het gemak maar het laatste aan. Op de Facebook-pagina van het evenement zie ik kort daarna een bericht verschijnen.

Margot blijft vlak voor me stilstaan; bij een grote, zwarte steen op het plein. Haar poging het opgerold doek uit te rollen mislukt, waarop een kale man haar probeert te helpen. Ze zwaait na het lezen van de reacties op Facebook ietwat verlegen haar hand in de lucht. Ze staat weer alleen en maakt oogcontact met mij. Ik sta niet op en voel me schuldig. Hoor ik hier niet bij te gaan staan? Het uit te schreeuwen en te zeggen dat het onzin is dat mannen denken dat ze met vrouwen om kunnen gaan alsof het gebruiksvoorwerpen zijn? Dat het geen argument is dat de koning in een kaartspel meer waard is? Dat je verkrachting niet goed kan praten, niet rechtvaardigen, laat staan legaal maken?

Ik probeer mezelf moed in te spreken om op te springen, maar voel me te gematigd en net zo kwetsbaar als Margot, die nog steeds in haar eentje staat. De jongens met de rode vlag lopen naar haar toe en sussen daarmee mijn schuldgevoel. Langzaamaan stromen de mensen toe. Ze lijken uit kleine groepjes te bestaan en vormen enkel door bij elkaar te staan een geheel. Dat, en natuurlijk het feit dat ze allemaal opkomen voor gelijke rechten. Wat me opvalt, is dat er zowel mannen als vrouwen staan van alle kleuren en leeftijden – hoewel het aantal studenten in de overduidelijke meerderheid is.

Pas als ik een vriend van me zie, sta ik op van mijn bankje. Ik zeg hem gedag en vraag hem hoe het gaat. “Goed! Wat heb jij eigenlijk gedaan het afgelopen jaar? Ik dus heel veel van dit soort dingen.” Hij vertelt me hoe hij dezelfde middag nog dansend op straat stond, tot hij moest rennen voor de paarden (van de ME). Ik maak kennis met de rest van de activisten, maar hou vooral mijn ogen open – voor het geval er toch nog een Roosh V-aanhanger verdwaalt op het Spui.

De politie komt poolshoogte nemen bij Margot, die uitlegt dat ze een vergunning heeft geregeld bij de gemeente. “We hebben een infiltrant!”, vertelt een van de initiatiefnemers. “Het is hilarisch, we hebben hem net dus ook helemaal aangekleed als verkrachter.” Ik gniffel en vraag: hoe dan. “Nou, simpel; je trekt hem een skinny jeans aan, een iets te strak overhemd en geeft hem glad, achterover gestreken haar. Laat hem een paar vrouwonvriendelijke dingen zeggen en dan is het plaatje helemaal af.”

Je kan verkrachting niet goed praten

In een kwartier tijd is de groep uitgegroeid tot tientallen; met een stuk of veertig man staan de demonstranten bij elkaar. Er is alleen nog geen yell bedacht en initiatiefneemster Margot vraagt de mensen om vast na te denken over wat er überhaupt te roepen valt. “Waar is je kroontje dan” wordt de prijswinnaar, met een knipoog naar de zogenaamde Adelheid en autoriteit waarnaar de Return of Kings-beweging streeft.

Twee jonge mannen houden een roze doek vast met daarop de tekst “smash rape culture”. Een voorbijgaand stel van in de 40 zegt in steenkolen Engels dat ze de tekst niet begrijpen: “What you mean by that? I don’t understand.” Eén van de demonstranten legt uit wat ze bedoelen met rape culture, terwijl het hoofd van de toehoorster wit wegtrekt. “Bestaat zoiets? Dat meen je niet, toch niet in Nederland?” Een andere reactie op het doek komt van een man in de dertig die met een groepje vrienden voorbij komt strompelen en de groep toeroept: “Waar verspillen jullie toch tijd aan!? Ga werken voor je geld!”

Al gauw blijkt dat de infiltrant op het Beursplein is. “Daar komen die elitaire anti-feministen nu dus bij elkaar, daarna gaan ze verder naar een geheime locatie.” Tien minuten later loopt er iemand rond die de groep vertelt dat de jongen succesvol geïnfiltreerd is. “Hij staat er nu met twee anderen, op dat plein en smst me weer, als hij weet waar ze hierna naartoe gaan.”

De tweede sms laat een tijdje op zich wachten. Er worden geen praatjes gehouden of kreten geroepen; het is tijd voor smalltalk en wachten. “Zo gaat het altijd”, verklaart mijn demonstratievriend. “Alles gaat tergend langzaam – en dan, ineens, is er een heftige confrontatie.”

Het is koud buiten, en mensen lijken het vervelend te vinden om te moeten wachten. “Erg ver van het Beursplein kunnen ze niet zijn, dus laten we vast daar naartoe gaan, of in ieder geval die kant op”, hoor ik een paar demonstranten overleggen. Al lopende besluiten de demonstranten dat ze in gesprek willen gaan met de gasten. “Niets agressiefs, maar gewoon, om ze te confronteren.”

Misschien is dit zwak van me

Eenmaal aangekomen bij het Beursplein, blijken de mannen zich in een café in de buurt te verschansen. De groep loopt er massaal op af, hoewel sommigen niet zo fan lijken te zijn van het feit dat het café naast het politiebureau ligt. Terwijl de groep dramatisch het gebouw in marcheert en in tientallen gestroomlijnd het café inloopt om de jongens uit te horen, praat ik na met Margot. Ze wil absoluut niet naar binnen. “Ik heb er helemaal geen behoefte aan, om dat soort mensen te zien. Bovendien zou ik toch alleen maar huilen. Het komt te dichtbij, ligt te dicht bij huis voor me. Misschien is dit zwak van me, maar het was nooit mijn bedoeling om de confrontatie aan te gaan. Ik wilde gewoon mijn stem laten horen.”

Na een tijdje buiten staan, blijkt de demonstrantengroep verdwenen. Ze staan binnen, noch buiten. Al snel blijkt dat er een zij-ingang is, via waar zowel de anti-feministen als de feministen naar buiten zijn gegaan. De anti-feministische mannen bleken overigens maar met zijn tweeën te zijn en uit angst voor de groep te zijn weggerend.

Waar deze jongens nu eigenlijk bang voor zijn, is me onduidelijk. Oké, een groep mensen kan intimiderend zijn, maar als je een denkbeeld hebt, dan sta je daar toch voor? Vlak nadat ik dit denk, realiseer ik me hoe makkelijk dat praten is; eerder deze avond zat ik zelf nog op een bankje, af te wachten. Terwijl de activisten de jacht op de anti-feministen vervolgen, lach ik, hardop. ‘Wat triest eigenlijk’, bedenk ik, ‘er waren er twéé – en zelfs die hadden niet genoeg ballen.’

Benieuwd wat die anti-feministen nou eigenlijk aanhangen? Lees het hier.

2 Comments

2 Comments

  1. Vera Beemster

    26 februari 2016 at 08:56

    Ziet er goed uit dames. Ga zo verder.

  2. Pingback: 365 dagen Vileine: leven, liefde en lessen! – Vileine.com

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

VERS

We do not believe in the world empowering women.

We believe in women empowering the world!

Journalist, activist, game-changing artist, mind-body scientist, international solidarist?

Join the tribe

Copyright © 2020 Vileine

To Top