Toen ik mijn oma vertelde dat ik zwanger was, begon ze meteen te verhalen over haar eigen zwangerschappen, eind jaren ’50. ‘Jullie hebben geluk, tegenwoordig’, zei ze. ‘Jij mag laten zien dat je een buikje hebt. Toen ik zwanger was, werd je als vrouw geacht zoveel mogelijk binnen te blijven. En als je toch naar buiten moest, dan het liefst in een enorme tentjurk, zodat niemand zag dat je een kind droeg.’ Jezus, dacht ik – ben ik even blij dat ik na die tijd geboren ben.
Er groeit een kind in mijn buik. Natuurlijk is dat magisch en prachtig, maar het is eigenlijk ook ontzettend ongeëmancipeerd. De cijfers liegen er niet om: 100% van alle baby’s wordt gebaard door een vrouw. Honderd procent! Nog niet één procent van de mannen durft zich te wagen aan dit kunststukje.
De gevolgen zijn enorm: je bent wekenlang uit de running – en als je een beetje pech hebt (zoals ik) loop je de eerste drie maanden te kotsen. Op kantoor is men dan ook nog eens verplicht om je elke dag urenlang te laten kolven in een ‘speciale’ ruimte. Nee, echt populair maken we onszelf er niet mee bij werkgevers.
Zielig voor ons? Superzielig ja, alleen is er niemand om de schuld te geven; mannen kunnen er nou eenmaal niet zoveel aan doen. Toch verbaast het me dat we het elke dag hebben over alledaags seksisme, maar dat vergeten als het gaat over dat éne fenomeen dat het aller, allerverst achterloopt in de emancipatiebeweging: kinderen baren.
Want zeg nou zelf: het is 2016. We hebben smartphones, satellieten, we kunnen facetimen naar Tokyo – maar wanneer het op voortplanting aankomt, laten we ons als vrouwen gewillig negen maanden lang uitwonen, om vervolgens in twee stukken uiteen te worden gereten. Hallo, kan dat niet anders? Ik vind het nogal primitief allemaal.
Als het mannen waren geweest die hadden moeten baren, dan was er vast allang zoiets geweest als een broedmachine. Laten we hier dus met z’n allen even een prioriteit van maken. Iedereen (m/v) die iets doet in de biotech-hoek: dóe eens iets aan die zwangerschappen en bevallingen, zodat mijn dochter over een jaar of vijftig meewarig haar hoofd schudt: ‘Weet je nog, toen alleen vrouwen kinderen konden baren? Verdomme, wat ben ik blij dat ik nu leef, en niet toen.’
