Ook wij deden een rondje op de redactie. Een greep uit de reacties:
Vrouw.
“Omdat ik 30 ben. Ik heb een baan, huis, en ben nu met mijn studie bezig. Eigenlijk komt het er op neer dat ik een serieus leven heb en niet meer klein, schattig en onvolwassen ben.”
Eh… Ik vind het moeilijk.
“Het wisselt nog steeds. Ik vind ‘vrouw’ zo volwassen klinken, hoewel ik objectief gezien wel de leeftijd heb om me vrouw te mogen noemen. Ik vind het ook moeilijk dat ik daardoor vaak wel als vrouw wordt gezien; dat creëert een soort tegenstelling. Ik koketteer er overigens ook niet mee en noem me dus ook geen ‘meisje’ – daar kan ik me bij anderen namelijk echt gruwelijk aan ergeren.”
Ik denk een vrouw?
“Sinds ik een week of vier geleden opkwam voor mezelf tegenover een crush: vrouw.
Sinds ik dit notitieblokje weer vond: meisje.”
Een meisje, maar dan spreek ik echt voor mezelf.
“Ik kan het meisje in mezelf moeilijk loslaten. Op de een of andere manier denk ik dat ik mijn humor en speelsheid moet loslaten; een échte vrouw zijn, voelt als een deel van mezelf opgeven. Ik herken mezelf gewoon niet in het woord ‘vrouw’. Mijn buurkinderen noemen me ‘buurvrouw’ – dat voelt iedere keer weer even onwennig. Bij ‘buurvrouw’ zie ik haast automatisch een wijze, lieve, vrouw met een kort, pittig kapsel voor me. Zo voel ik me nog lang niet. Ik dacht altijd dat ik vrouw zou worden op het moment dat ik moeder zou worden. Misschien zit die gedachte er toch nog ergens in; hoewel ik geen idee heb of ik nog kinderen neem. Word ik dan ooit wel vrouw?”
Hoe voel jij je; een meisje of een vrouw?
