De française Christine Malèvre verklaart in 1998 dat zij dertig terminaal zieke longpatiënten heeft geholpen met het beëindigen van hun leven in het Francois Quesnay-ziekenhuis.
Christine werd geboren in 1970. In 1997 gaat zij werken als verpleegkundige op de afdeling neurologie en pneumologie – longziekten – in Mantes-la-Jolie, aan de rand van Parijs. Als op 3 mei 1998 de patiënt Jacques Gutton overlijdt, begint het ziekenhuis argwaan te krijgen. Hoewel hij leed aan longkanker en terminaal ziek was, stierf hij namelijk enkele weken eerder dan verwacht.
Het afdelingshoofd waarschuwt ziekenhuisdirecteur Henri Gosset, die vervolgens de politie inschakelt. Op 5 mei wordt Christine geschorst in het ziekenhuis en begint er een onderzoek. De volgende dag wordt Christine opgenomen op de intensive care na een zelfmoordpoging. Ze probeerde zichzelf te doden door het slikken van 150 Valiumtabletten terwijl ze in bad lag.
Uit het onderzoek blijkt dat wanneer Christine werkte, het sterftecijfer met 150% steeg in het ziekenhuis. Twee maanden later verklaart ze tientallen terminaal zieke ouderen tussen de 72 en 88 jaar te hebben geholpen om hun leven te beëindigen door het toedienen van morfine en kalium. Ze bekent schuld, maar beweert te hebben gehandeld op verzoek van de patiënten. ”Het was een gevecht tussen mijn geweten en de wet, het belangrijkste was de patiënt.”
Op 7 juli 1988 wordt Christine aangeklaagd. Het ziekenhuis ontvangt onmiddellijk brieven van mensen die uiting geven aan hun steun voor de verpleegkundige. Velen zijn van mening dat ze had voldaan aan de laatste wens van haar patiënten. Ze wordt dan ook ‘Angel of Death’ genoemd. Bernard Kouchner, de voormalige staatssecretaris van Volksgezondheid, verdedigt haar zelfs in het achtuurjournaal van France 2. Daarnaast ontvangt ze steun van de vereniging ‘Recht op waardig sterven’.
Christine wordt een icoon, de ‘Madonna van de euthanasie’. Er komt een boek met de titel ‘Mes aveux’ – Mijn bekentenis – waarin ze vertelt: ”Ik ging een onzichtbare grens over. In volledige afzondering, want het is verboden. Ik hielp een man om te sterven, omdat hij het me had gevraagd. Ik was degene die ze uit hun lijden verloste.”
Een jaar later komt er echter een nieuwe wending: Christine verandert haar verklaring. Ze zegt dat ze niet tientallen, maar slechts vier patiënten heeft geholpen met euthanasie plegen. Ook getuigen collega’s dat ze een fascinatie heeft met lijden: ”Christine was de enige die naar begrafenissen van haar patiënten ging.” Bovendien had ze een relatie met een patiënt die aan multiple sclerose leed.
Ook de psychiaters constateren een morbide fascinatie. ”Mevrouw Malèvre is zeer aangetrokken tot het einde van het leven van haar patiënten. Het lijkt erop dat deze situatie haar in staat heeft gesteld om haar grootheidswaanzin uit te oefenen, om de wet te breken.” De meeste nabestaanden ontkennen de doodswens van hun terminale geliefden. ”Ze stal de laatste momenten.”
In 2003 wordt Christine veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf voor de moord op zes patiënten en € 92.910,- schadevergoeding. Vervolgens wordt ze in hoger beroep veroordeelt tot 12 jaar gevangenisstraf. Tijdens de hoorzitting vertelt Christine aan de rechtbank: ”J’ai envie de vivre, de vivre ma vie de femme, de fonder une famille.”
Hoewel het president Hollande’s verkiezingsbelofte was om euthanasie te legaliseren bij ernstig zieken in hun laatste levensdagen, is euthanasie nog steeds verboden in Frankrijk. De conservatieve katholieken toonden veel weerstand tegen de invoering van het homohuwelijk en Hollande wilde deze groep niet nog eens tegen de haren in strijken. In plaats van een euthanasieplan kwam er dan ook het voorstel voor het toestaan van palliatieve sedatie.
Het Franse parlement keurde op 27 januari 2016 levensbeëindiging door middel van sedatie, van patiënten die terminaal ziek zijn, goed. Bij palliatieve sedatie wordt een slaapmedicatie toegediend tijdens de stervensfase van zieke patiënten. Ze komen dan in een diepe, onafgebroken slaap. De narcose moet alleen hun lijden verlichten, niet hun dood bespoedigen. De patiënten krijgen geen voeding of vocht meer en zullen uiteindelijk overlijden aan hun ziekte. Door het voorstel in te voeren, wordt het debat over actieve euthanasie vermeden.
Pingback: Femmes Fatales: seriemoordenares of ‘madonna van de euthanasie’? | Léonie Sijbring