Zodra ik voor het tijdschriftenschap in een Amsterdamse boekwinkel sta, voel ik me weer als een kind in een snoepwinkel. De kleurrijke covers van de tijdschriften en glossy’s staren me uitnodigend aan en schreeuwen: KOOP MIJ. Of nou ja, dat denk ik dan. In het momentum van deze optische suikershock valt mijn oog al snel op de Glamour.
Op de cover van deze glossy staat de bloedmooie Negin Mirsalehi a.k.a.’Instagram-queen’, met als onderschrift: Beauty, brains & power. Kreten die mij aan de ideale versie van mijzelf doen denken en dus gris ik dit tijdschrift meteen uit het schap. Als een echte schatzoeker struin ik verder, maar lang duurt mijn zoektocht niet want al snel valt mijn oog op de cover van Vogue. Met een Vogue onder je arm zit je stijltechnisch gezien altijd goed en dus is die impulsaankoop ook in de spreekwoordelijke pocket. Koortsachtig dwalen mijn gedachten af naar een derde sugar rush maar dan daalt ook bij mij de realiteitszin in en besluit ik van dit geld een maaltijdsalade te kopen.
Eenmaal thuis gooi ik mijn jas op bed en plof ik keihard neer op de bank. Om even later weer op te staan voor een laatste pitstop in de keuken, waar ik de broodnodige versnaperingen verzamel. Bepakt en bezakt plof ik opnieuw op de bank en dan kan het grote wegdromen naar Glossyland beginnen.
Perfecte Instamgramqueen
Met gemak ben ik het eerste halfuur zoet met het bekijken van Amerikaanse acteurs. Of, correct gezegd, celebrities die: hele mooie kleertjes aanhebben, angstvallig veel op hun familie lijken en soms zelfs angstvallig veel op elkaar. Neem nou Gilmore Girl Alexis Bledel en 50 Shades of Grey-actrice Dakota Johnson. Verrek zeg, denk ik. Na vervolgens inspiratie te hebben opgedaan voor nieuwe voorjaarsoutfits, lees ik het interview met Negin Mirsalehi.
De vrouw die perfectie eigenhandig tot een heel nieuw niveau heeft getild, doet dit ook in haar antwoorden op vragen. Want na die te hebben gelezen, ben ik nog niet veel wijzer over wat haar succes haar bijvoorbeeld gekost heeft, wanneer alles in haar leven een keer tegenzat of andere prangende issues. Maar goed, ik staar nog een keer gebiologeerd naar het perfect symmetrische gezicht van Negin en geloof acuut weer in eenhoorns.
Nooit meer iets doen waar je geen zin in hebt
Goedgehumeurd blader ik verder, voorbij mijn denkbeeldige yoga-outfit en kom dan langzaam maar zeker bij een artikel genaamd: ‘#sorrynotsorry Een workshop ‘nee zeggen’ in vijf stappen’ terecht. Ginnegappend zeg ik hardop: “Ik gebruik er altijd maar één.” Werkelijk waar, dit is wat tijdschriften lezen bij mij losmaakt. Toch neem ik even de moeite om de inleiding van het artikel te lezen. Ik citeer: “Nooit meer dingen doen waar je geen zin in hebt en zo genoeg tijd, energie/geld hebben voor alles wat je wel leuk vindt om te doen. Echt, ook jij kan zo’n leven hebben.”
Acuut blijft er een gummy bear tussen mijn tanden steken.
Ik zit natuurlijk meteen on my high horse en denk: oké, Prinsesje-Nooit-Genoeg, leg dat maar eens uit dan. Journalist Liesbeth Rasker baseert haar ‘theorie’ op een handboek van schrijfster Sara Knight, die uitlegt dat je moet uitvogelen waar je geen fuck om geeft en ten tweede moet je die fucks ook niet geven – zonder je te hoeven excuseren voor je gedrag. Over versimpeling van vocabulaire gesproken. Maar in gewoon Nederlands samengevat: als je niet naar de babyshower van je vriendin wilt, omdat je een hekel hebt aan baby’s en meisjesachtige dingen, ga je gewoon niet! Zo bespaar je tijd en geld, hoe simpel kan het leven zijn?! Ook eenzaam lijkt me, want zo houd je geen vrienden en familie over, maar dat zijn misschien details. Ik stop nog maar een gummy bear in m’n mond en blader verder.
Via een mooi artikel over genderfluiditeit kom ik bij de volwassen versie van de Hitkrant-confessions over seks uit. Blijft altijd smullen. Met aandacht lees ik de tips van (s)expert Blanca van den Brand door. Volgens haar moet je na een relatie van 5 jaar jaarlijks een ‘TAS-gesprek’ inlassen tussen je partner en jou. En met TAS bedoelt ze: Talk About Sex, zodat je jaarlijks de seksuele stand van zaken kunt opnemen en meteen weet hoe je relatie ervoor staat. In mijn huidige vrijgezelle, babyloze, vrij zorgeloze bestaan klinkt dat wat magertjes. Maar misschien moet ik eerst maar eens m’n best doen om mijn eerste relatie lustrum aan te tikken.
Na inmiddels al wat uurtjes aan de Glamour te hebben besteed, begint m’n telefoon paniekerige geluiden te maken en kom ik langzaam terug op aarde. Maar net voordat ik Glossyland verlaat, word ik toch nog geraakt door een kleine column van Yuri die over zijn jeugdliefde Toemis schrijft. Jarenlang was zij zijn spreekwoordelijke takelwagen (liefkozend bedoeld) en dat was van onschatbare waarde, aangezien naar school gaan allesbehalve zijn hobby was.
Yuri en Toemis
De manier waarop hij over Toemis schrijft, is vertederend en eventjes jaloersmakend, totdat hij schrijft dat het eigenlijk helemaal niet goed gaat met Toemis. Hij komt haar toevallig tegen en ziet dan dat ze aan de coke zit. Hij vraagt zich dan ook hardop af wat er met dat meisje, dat hij liefhad, gebeurd is. Ik denk meteen na het lezen van de column: he gives a fuck, dat hadden misschien meer mensen moeten doen.
M’n Macbook begint inmiddels ook geluiden te maken en ik sla de Glamour weer dicht. In mijn ooghoek zie ik de Vogue nog op tafel liggen. Die is voor later, besluit ik en ik open m’n mailbox maar weer.
Terug in de realiteit.
In de volgende editie gaat onze eigen Imme Visser de uitdaging aan!
