Yep, ik was verschrikkelijk naïef toen ik net zwanger was. Duurde niet lang hoor, om precies te zijn totdat ik voor het eerst de babyafdeling van de Zara betrad. Dat was toen ik twaalf weken zwanger was, en ik van mezelf één schattig pakje mocht uitkiezen voor net na de geboorte. Daar zou ik het verder bij laten, want je krijgt al zoveel cadeau, etcetera – niet gelukt overigens, ik heb stápels schattige pakjes mee naar huis gesleept de afgelopen maanden, maar da’s een ander verhaal.
Onderverdeling naar gender
Goed, ik in de Zara dus. Wat schetst mijn grote, naïeve verbazing? De babyafdeling wordt door een onzichtbare lijn in twee stukken gedeeld. Links wordt overheerst door roze, bloemetjes, pastelkleurtjes en schattige accessoires, rechts kenmerkt zich door blauw, grijs, tractorprints en denim. Je vraagt je vast af waarom ik zo verbaasd was; de volwassenenafdeling van de Zara (en iedere andere kledingwinkel) is immers ook keurig onderverdeeld naar gender. Klopt, maar volwassen vrouwenlichamen hebben een heel andere vorm dan volwassen mannenlichamen, om maar eens iets te noemen. Verder heb ik het trouwens altijd belachelijk gevonden dat mannenafdelingen over het algemeen ontiegelijk saai, donker en grijs zijn in vergelijking met damesafdelingen, maar het onderscheid heeft in ieder geval nog één praktische functie: pasvorm.
Nee, dan baby’s. Ze komen uit je baarmoeder, en hebben op een paar onderontwikkelde huidflapjes tussen hun benen na vrijwel exact dezelfde vorm en maat, of ze nou m/v zijn. Ze zijn nog geen man of vrouw, hun identiteit is nog niet gekoppeld aan hun hormoonhuishouding, hun geslacht en de sociale verwachtingspatronen die daarbij komen kijken. Baby’s eten, poepen, slapen, huilen, en zijn vooral gewoon heel schattig. Voor mijn gevoel zegt zo’n blauwe trui met tractorprint toch vooral: “Jij wordt een jongen, let maar op!” Of je er nou zin in hebt of niet: als kind word je vanaf je geboorte met je neus op de genderfeiten gedrukt. Een eigen oordeel vormen is er niet bij.
Lief vs. stoer
Nou valt de Zara nog mee, zo bleek al snel. Vanochtend viel de nieuwe folder van de Prénatal op de deurmat, en ik kotste een klein beetje in mijn mond toen ik een advertentie zag van een roze meisjesshirtje waar “Dotje” op stond en een blauw jongensexemplaar getiteld “Kanjer”. Laten we baby’s inderdaad niet alleen vast leren welke kleuren ze wel en niet horen te dragen, maar laten we vooral ook alvast zichtbaar maken welk gedrag later van ze verwacht gaat worden. Meisjes moeten lieve dotjes zijn, jongens stoere kanjers. Zijn er echt mensen die hun baby dit soort shit aantrekken? Blijkbaar, anders lag de Prénatal er niet vol mee. Yuk.
Inmiddels ligt ons huis vol babykleertjes in alle kleuren van de regenboog, behalve blauw en roze. Opzettelijk? Waarschijnlijk. Ik merk dat bij het uitkiezen van kleertjes, meubels en muurverf mijn voorkeur automatisch uitgaat naar lichtgroen, lichtgrijs en beige, en dat ik roze en blauw links laat liggen. Ik heb verschrikkelijk schattige jurkjes gekocht, maar ook een tuinbroek en rompertjes met boten en ankertjes. Tegen de tijd dat ze pubert zal onze dochter ons waarschijnlijk echt verschrikkelijk vinden: die genderneutrale ouders die in elkaars kleren lopen… GENANT natuurlijk. Maar tot die tijd hoop ik dat ik haar de ruimte kan geven om zelf te ontdekken wat “meisje zijn” voor haar betekent.
