SEX+SPIRIT

Anti-moeder: is mijn kind wel normaal?

(Ruud Van Empel

Barbara Nieuwkoop heeft twee kinderen gebaard en vraagt zich af of ze moeder is. Het moederinstinct bestaat niet en de mythe van moederliefde is een leugen. Haar onbehagen met de opdringerige levensstijl heeft de activiste in haar wakker gemaakt. Zij pleit voor het afschaffen van De Moeder.

Wij hokjeslustige ouders houden niet van anders. Niet in het gezin, op school of in het zwembad. Als ons kind zich anders gedraagt, willen, nee, eisen we een diagnose. Wij willen weten wat er aan de hand is, zodat we kunnen gaan werken aan een oplossing. En dat is wat we graag doen, samen met een hele batterij aan professionele kinderconsulten. Ontraadselen, verklaren en wegwerken. We testen op autisme, dyslectie, dyscalculi, hooggevoeligheid, Asperger, angststoornis, ADHD, hoogbegaafdheid en ADD. Ik ken een jongetje van 4 jaar dat getest is op ADHD, omdat hij zich niet kon concentreren op school. Hij zat net een half jaar op deze school en gaat nu wekelijks naar een ergotherapeut, zodat hij leert zich te focussen. Zijn moeder is opgelucht.

Ook ik hoor labelende stemmen in mijn hoofd als ik naar mijn kinderen kijk. Maar gelukkig twijfel ik graag. Twijfel is mijn normaal. Ik kan elk uur een andere oorzaak verzinnen of het gedrag van mijn kinderen anders analyseren. Niet willen delen van speelgoed of snoep kan gezien worden als zowel egocentrisch, non-conformistisch, eigengereid, mindful, anti-sociaal, autistisch of autonoom. Tegen de tijd dat ik denk tot de kern te zijn doorgedrongen, doet zich iets net even anders voor en begin ik weer opnieuw. Ik denk dat ik mijn kinderen nooit ten diepste zal begrijpen.

Theatermaker maakt voorstelling over haar autistische zoon

Nadat Romana Vrede zich hevig verzet had tegen het moederschap, tegen haar niet-normale kind, gaf ze zich over en leefde als een amoebe met haar zwakbegaafde, ernstig autistische zoon Charlie. Hij zal nooit zelfstandig zijn, ook niet in een onconventionele omgeving.

Romana is theatermaker en speelt in haar eigen voorstelling, samen met Club Gewalt, een stuk over haar zoon: Who is afraid of Charlie Stevens? Charlie is 13 jaar, kan niet praten en is gediagnosticeerd als extreem zwakzinnig. In een scene spelen drie acteurs Charlie. Eén stopt dwangmatig bij iemand in het publiek een pluk haar achter een oor, teder, herhaalt dat een keer of vijf. Zelfde pluk, zelfde hoofd, zelfde oor, zelfde handeling. Een tweede acteur legt een arm van iemand in het publiek anders neer op een schoot en tikt nog zachtjes 4 keer op de hand die plat ligt. De harde, scherpe, pompende muziek, ritmische herrie, voel ik in mijn lijf. Beeld, geluid en gevoel zorgen dat ik even denk te kunnen voelen hoe autisme kan zijn. Zij wil dat hij stopt met vreemden lastig te vallen, haar grootste schaamte. Maar zijn anders-zijn stopt niet, hij is zo. Het is niet op te lossen.

De eerste woorden in het stuk zijn van een vriendin van Romana, die door haar vragen en opmerkingen het onbegrip toont van mensen uit haar persoonlijke omgeving. Ze vraag of hij ooit zal praten en bevestigt dat met: “dus ook geen mama zeggen.” Ze gaat verder met: “Van wie hij het heeft? Of ze er daarom maar eentje heeft gekregen? Of hij weet wat seksualiteit is?” Tussendoor vertelt ze over haar eigen zoon Wesley, die zo populair is en heel attent. Het verschil tussen een gelukt en een mislukt kind.

In een andere scene trekt Charlie kledingstukken uit. Romana vraagt waarom hij dat doet. Hij zegt dat hij niets uittrekt. Zij besluit ook haar kleding uit te trekken. Daarna staan ze tegenover elkaar en smeert zij hem in met Nivea. Je ziet twee blote volwassen lijven. Hij kust haar op haar hoofd, grijpt haar om haar nek en trekt haar hard tegen zich aan. Ze staat hier open voor, wat contact tussen hen teweeg brengt. Intiem, teder, hardhandig en ontroerend. Romana zegt: “Wij kunstenaars staan anders in het leven. Kunst gaat over dat gebied in onze verbeelding waar de ruimte volledig vrij is.” Romana’s voorstelling is een uitnodiging aan iedereen om naar autisme te kijken alsof het een kunstenaarsuiting is: een vorm die de norm in twijfel trekt. Met een oplossing die bestaat uit accepteren en bevragen.

Laten we wat minder normatief omgaan met onze kinderen

In de groep van mijn dochter zit een jongen die ergens in het autistisch spectrum past. Ik ken niet alle nuances die bij een diagnose horen, maar zijn gedrag is geduid. Mijn dochter heeft grote bewondering voor hem, omdat hij zo vaak doet wat hij echt wil. Daarnaast vindt ze spelen met hem ook ingewikkeld, omdat hij veel stoute dingen doet. Ze twijfelt. Hij heeft een beschermengel annex juf die voortdurend met verontwaardigde ouders in gesprek moet, ouders waarvan de kinderen weleens door hem zijn geslagen. Zijn slaan is echter communicatie. Nu is slaan natuurlijk een no-go, maar ik pleit ervoor: laten we minder normatief omgaan met onze kinderen. Laten we, zoals Romana, in plaats daarvan kijken, contact maken en bevragen.

Click to comment

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

VERS

We do not believe in the world empowering women.

We believe in women empowering the world!

Journalist, activist, game-changing artist, mind-body scientist, international solidarist?

Join the tribe

Copyright © 2020 Vileine

To Top