Hillary Clinton, huidige baas van het State Department en eerste vrouwelijke presidentskandidaat voor de Democratische Partij wordt door een groot deel van links-liberaal Amerika en Europa naar voren geschoven als de progressieve kandidaat voor de Amerikaanse verkiezingen. Een stem voor Clinton is een stem voor “Social Justice”.
Het alternatief? Een racistische demagoog (Donald Trump), een kandidaat die gelooft dat je autisme krijgt van vaccinaties (Jill Stein van de Groenen) of een oud-CIA-agent die meer bloed aan zijn handen heeft dan de slager om de hoek (Evan McMullin). Niet echt een moeilijke keuze, lijkt het. In veel Amerikaanse en Europese progressieve media is er dan ook de oproep om zo veel mogelijk op Clinton te gaan stemmen, om ervoor te zorgen dat de wereld niet aan Trump overgeleverd wordt.
Oud-minister van Buitenlandse Zaken Madeline Albright riep zelfs heel hard dat er een speciale plek is in de hel voor vrouwen die niet op Clinton gaan stemmen. Bam! Is de keuze voor een vrouwelijke president van de VS een keuze voor meer rechten en politieke macht voor vrouwen in de VS en de wereld? Het lijkt er niet op, helaas.
Margaret Thatcher was ook geen reden tot juichen
Dat er nog nooit een vrouw in het Witte Huis heeft gezeten is een schande, maar is het feit dat Clinton een vrouw is reden genoeg om te juichen dat zij de race naar het Witte Huis gaat winnen? Toen Margeret Thatcher in de jaren tachtig tot eerste vrouwelijke premier van Groot-Brittannië werd verkozen stonden progressieve mensen, terecht, ook niet te juichen. Het was goed dat er eindelijk een vrouw werd verkozen tot leider van een land, maar moest dat nou deze vrouw zijn? Dat progressief Europa zelf nooit een vrouwelijke kandidaat naar voren heeft geschoven is een schande voor links en liberaal. Uit armoede was Angela Merkel, van notabene de CDU, het symbool van de echte politieke powervrouw. En nu staat de wereld te juichen voor Hillary Clinton. Eindelijk een vrouw als machtigste politieke figuur in de wereld!
Clinton is, net als Sarah Palin voor haar, nog slechts kandidaat voor het presidentschap en niet werkelijk de eerste vrouwelijke president, maar de kans lijkt klein dat er nog veel in de weg gaat staan voor haar race richting het Witte Huis. Haar tegenstanders laten zo veel steken vallen dat zelfs Clintons’ slechte imago bij het publiek haar overwinning niet lijkt tegen te houden.
Het is niet alleen haar stugge imago en de onbetrouwbaarheid die ze uitstraalt door schandalen met e-mailservers en haar duurbetaalde speeches voor Wall Street achter gesloten deuren, die haar een mindere kandidaat maakt voor de progressieve stemmer. Met betrekking tot binnenlandse zaken heeft Clinton door de jaren heen steken laten vallen door tegen het homohuwelijk te stemmen en door te zeggen dat ze alleen pro-abortus is als het strikt noodzakelijk is en maar zelden wordt toegepast, wat dat ook mag betekenen. Maar op buitenlands beleid, en veel relevanter voor mensen die niet in de VS wonen, laat Clinton pas echt zien waarom zij geen keuze voor progressie is. Haar campagne ontvangt dankbaar enorme bijdragen van landen als Saoedi-Arabië en Bahrein. Haar openlijke steun aan de oorlog van Saoedi-Arabië tegen Yemen is erg opmerkelijk en ook blijkt zij er geen problemen mee te hebben dat Bahrein met bruut geweld een Arabische Lente in dat land wist te voorkomen en prijst zij bijvoorbeeld de goede banden tussen de VS en het autocratische regime in Egypte. Dat deze landen ook niet de meest vrouwvriendelijke landen zijn, maakt het in mijn ogen nog kwalijker.
Obama’s symbolische waarde
Betekende het presidentschap van Obama dat er meer aandacht is gekomen voor de problemen van Afro-Amerikanen? Het lijkt er voornamelijk op dat zijn presidentschap vooral een filosofische waarde heeft gehad. Jonge Afro-Amerikanen hebben nu meer het gevoel dat zij iets kunnen bereiken in de VS dan voordat Obama president was. De drempel lijkt wat afgeschaafd te zijn. Met de nadruk op ‘lijkt’, want aar of dat ook daadwerkelijk zo is, weet niemand. Het kost jaren voordat de effecten hiervan duidelijk worden, maar er zijn nu al terechte klachten dat er niet veel veranderd lijkt te zijn. Een vals gevoel van hoop?
Verder heeft de invoering van een sociale zorgverzekering zeker invloed op het leven van arme Afro-Amerikanen, die jarenlang onverzekerd door het leven gingen. Maar de repressie door racistische politie-eenheden is niet afgenomen. De gevangenissen zitten nog steeds overvol met Afro-Amerikaanse jongeren die voor kleine overtredingen belachelijke gevangenisstraffen hebben gekregen. En de werkeloosheid onder Amerikanen met een kleurtje is nog steeds ongelooflijk hoog.
De werkelijke positieve impact van Obama’s presidentschap op de positie van Afro-Amerikanen in de VS lijkt vooral symbolisch te zijn. “Yes, we can!” Een lege slogan. Hoe zit dat met Clinton en wat zij betekent voor de positie van vrouwen in de VS en de wereld?
Comédienne Sarah Silverman riep tijdens de voorronden voor de nominatie van de Democratische Partij al dat zij Clinton niet zag als de stem voor de feministen onder ons. Zij zag dat een oude, grijze, joodse man als Bernie Sanders veel meer voor vrouwenrechten in de VS had gedaan in zijn carrière dan welke kandidaat ook. Het ging niet om geslacht, maar om het zogenaamde “track record.” Welke kandidaat, ongeacht afkomst of geslacht, is de betere keuze voor een feminist? Silverman gaf aan niet te stemmen op Clinton omdat ze wel of niet een vagina heeft, maar om wat haar beleid is.
Clinton is niet de stem voor het feminisme
En daar legt zij keihard de vinger op de gevoelige plek. Er lijkt een juichsfeer te ontstaan omdat Hillary Clinton als eerste president van de VS een glazen plafond gaat doorbreken. De symbolische waarde van een vrouwelijke president van het machtigste land ter wereld is ongekend, zo lijkt het. Maar is zij daadwerkelijk het juiste symbool? Is Clinton niet veel meer het symbool van een machtige elite die al jaren in de VS en de wereld de dienst uitmaakt? Is Clinton niet gewoon onderdeel van een dynastie van presidentenfamilies net als de Kennedy’s en de Bushes? Is zij niet een afgevaardigde van een blank establishment dat al jaren en jaren de dienst uitmaakt in het Congres en de Senaat?
Haar staat van dienst zou haar geschikt maken voor het presidentschap, maar betekent het eigenlijk niet dat alles gewoon lekker bij hetzelfde blijft? De machtige lobbygroepen in Washington zullen haar zonder problemen kunnen vinden omdat ze allemaal al een stoel hebben met hun naam erop in haar werkkamer. Haar miljoenenbankrekening gaat er echt niet kleiner op worden als zij op het ultieme pluche zit.
Ik begrijp goed dat wij, hier in de rest van de wereld, niet mogen meestemmen in de Amerikaanse verkiezingen en dat onze mening er weinig toe doet. En zelfs Sarah Silverman vindt dat we moeten ophouden met zeiken nu de nominatie vaststaat. Maar misschien kunnen we iets minder hard juichen als Clinton aan de macht komt. Ga niet met vlaggetjes staan wapperen langs de weg, zoals we met Obama hebben gedaan als die een keer op staatsbezoek komt. Laat de kurk maar in de fles zitten, met deze Amerikaanse verkiezingen zijn er alleen maar verliezers. Hopelijk heeft Bernie Sanders nog zin om in 2020 aan de verkiezingen mee te doen en krijgen feminisme en vooruitgang daadwerkelijk een kans in de VS.
Petra
19 augustus 2016 at 19:23
Jill Stein is in 1972 magna cum laude afgestudeerd in psychologie, sociologie en antropologie aan Harvard. In 1979 voegde ze ze daar een diploma als arts aan toe. Daarna heeft ze 25 jaar als arts gewerkt. In die 25 jaar heeft ze talloze kinderen gevaccineerd. Bovendien heeft ze andere artsen opgeleid. Dat ze zou beweren dat vaccinaties autisme veroorzaken is een ridicule complottheorie. Haar kritiek op de machts- en monopoliepositie van Big Pharma is totaal uit verband gerukt en ik betreur het ten zeerste dat Vileine die bullshit overneemt.