REAL/FAKE

Anti-moeder: luizen en huishoudelijk bioterrorisme

(MOJO WANG)

Barbara Nieuwkoop heeft twee kinderen gebaard en vraagt zich af of ze moeder is. Het moederinstinct bestaat niet en de mythe van moederliefde is een leugen. Haar onbehagen met de opdringerige levensstijl heeft de activiste in haar wakker gemaakt. Zij pleit voor het afschaffen van De Moeder.

Waarschuwing: het lezen van deze column kan jeuk tot gevolg hebben.

Kinderen zijn bioterroristen. Virussen worden afgewisseld met bacteriële infecties en asynchroon in gemuteerde versies door je darmen gespoeld. Griep is net als de uitverkoop, een bijzonderheid die er altijd is.

En zo was het internationaal samengestelde gezin in een olympische estafette beroerdheid beland. Ziekteverwekkende moleculen werden overgedragen op de wisseldagen. Ziek zijn leidt bij kinderen tot een uitvergroting van persoonlijke primaire behoeften. De een wil niet alleen zijn, althans niet langer dan drie minuten, de ander stopt met eten en vergeet ook het concept, het idee en de realiteit van voeding. Gezinsintimiteit bestaat uit het delen van fysieke ongemakken. Na de besmetting bestond het huishouden uit een estafette van ongelukjes.

Luizen zijn de grootste profiteurs van het feit dat kinderen onbeheersbare verspreiders van micro-organismen zijn. Luizenzakken en verplichte staarten ten spijt, ze zijn er het hele jaar door. Elke school heeft wel een luizencontrolegroep, beter bekend als de luizenmoeders, die op gezette tijden een nauwkeurige controle uitvoeren. De naam ‘luizenMOEDER’ past in het normatieve lijstje, onder ‘papadag’.

Nationale luizendetectie

Ik doe ook mee aan deze ouderparticipatie in de vorm van de nationale luizendetectie en wriemel als luizenmoeder met de grootst mogelijke voorzichtigheid en nieuwsgierigheid door de verschillende haarbossen. Zo zijn er de lange dunne steile blonde slierten, coupes vol gel waar de trotse eigenaar over vertelt dat hij elke dag zelf zijn haar maakt, stevig geolied kroeshaar of een bos aangespoeld touw die het resultaat is van een manisch rollende slaapgewoonte.

Tijdens het wriemelen voer ik korte gesprekken. Er zijn kinderen die graag vertellen dat ze gezwommen hebben in het Priranjabad (samenvoeging van piranha en De Mirandabad) of dat ze het “heel zweet hebben want ze zijn naar school gerend”. Omdat je ze even mag aanraken, ontstaat er soms iets magisch. Het is intimiteit met de vluchtigheid van ether (of poppers, voor de jaren 90 Ibiza-gangers onder ons).

Bijzonder zijn de kinderen die naast hun fysieke aanwezigheid geen enkel teken van leven geven. Ze zitten stil, staren en begeven zich in hun eigen universum. Het is de favoriete stand van een van mijn kinderen. De bakker verwart deze stand altijd met verlegenheid. Ach, wat lief. Helaas, het is meer een stand waarmee het weigert aan te sluiten bij de volwassen wereld. Non-conformistisch, zeg ik trots, hoewel het geen anti-beweging is. Hij heeft genoeg aan zijn eigen bubbel en toont geen enkele interesse in wat er om zich heen gebeurt, tussen of met volwassenen.

Luizenmoeders nemen hun taak, net als Maxima, serieus. In mijn groep heerst er een exhibitionistische afkeer van de kleine kruipers. Ik heb inmiddels een steile leercurve ondergaan en weet veel over het beestje en zijn voortplantingsgedrag. Er zijn heel wat sites met bestrijdingstips en psychische ondersteuning, voor als de moed je in de schoenen mocht zakken. Een goede bron voor het anti-radicaliseringsbeleid van de AIVD.

De bestrijders van de viezigheden kun je in twee groepen verdelen. Als eerste de overwinnaars. Zij scheppen op over hun methoden: de een heeft twee weken elke dag gekamd, ja echt elke dag, de ander zegt drie weken het kinderhoofd in de babyolie gezet te hebben. Deze groep heeft oplossingen. De tweede groep bestaat uit de existentiële bestrijders. Zij erkennen het bestaan en de aanwezigheid van de wezentjes en controleren het haar vaak, soms dagelijks. Bij vlagen schuldbewust, want uitroeiing lijkt onmogelijk, waardoor ze volgens de overwinnaars bijdragen aan de verdere verspreiding. De laatste groep heeft geleid tot een nieuwe fase in de oorlog tegen jeuk.

Luizenshaming

Naast de gewoonlijke luizenshaming, is er namelijk een nieuwe shaming ontstaan: die van de ouder die dé eliminatie van de luis bagatelliseert. Die niet het hele apothekersschap leegkoopt, het haar millimetert of er motorolie in masseert, maar die simpelweg zegt: ik heb er alles aan gedaan. Dat zijn de onverschilligen die de collectieve luizengenocide saboteren. Die willen we aanspreken op hun verantwoordelijkheid. Je maakt deel uit van de oplossing of van het probleem. Gelukkig werd er op een zomeravond een liberale oplossing geboden voor de laatste groep: die kunnen oprotten.

Adrienne Rich zei het al: In our darkest days we need poetry more than ever.

Tijdens mijn eerstvolgende controle zal ik daarom het gedicht Luizenmoeders van Marieke Rijneveld zacht opzeggen:

“…het moment van het kriebelen
van vreemde vingers door je haar die zoveel bedachtzamer hun weg
zochten dan die van je eigen moeder, alsof ze zocht naar een reden om het
gemis eruit te kammen….”

Click to comment

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

VERS

We do not believe in the world empowering women.

We believe in women empowering the world!

Journalist, activist, game-changing artist, mind-body scientist, international solidarist?

Join the tribe

Copyright © 2020 Vileine

To Top