SEX+SPIRIT

Anti-moeder: de beknelde ouder

(GOTTFRIED HELNWEIN)

Barbara Nieuwkoop heeft twee kinderen gebaard en vraagt zich af of ze moeder is. Het moederinstinct bestaat niet en de mythe van moederliefde is een leugen. Haar onbehagen met de opdringerige levensstijl heeft de activiste in haar wakker gemaakt. Zij pleit voor het afschaffen van De Moeder.

Er zijn vragen en opmerkingen die iets van binnen bewateren, zonder dat je weet wat er gaat groeien. Zo vroeg iemand mij ooit – zonder daar een antwoord op te willen –  wat voor moeder ik wilde zijn. Wat groeide was ruimte, die zich in eerste instantie manifesteerde als chagrijn, irritatie en onvrede. Emoties zijn vaak een verpakking voor iets onvindbaars – zo gaat boosheid vaak als verdriet en pijn vermomd. Vaak ga ik ervan uit dat er een kern is: hét gevoel, de essentie. Ik vergis me echter wel vaker. Dat doet de complexiteit van leven tekort. Een NLP-coach zei me ooit dat je in drie minuten een emotie de baas kan. Nou hoef je je niet altijd te laten lijden door emoties, maar alles willen beheersen vind ik een vorm van persoonlijke onderdrukking.

Emotionele beknelling

Voor er ruimte is, komt er emotionele beknelling. Het lijkt het meest op de wetsuit die ik echt wilde hebben om na de Indian summer ook in de winter door te kunnen zwemmen. Het aantrekken maakte van avontuurlijk willen een dwangmatig moeten. Alle lucht werd uit mijn longen en darmen geperst en het vloeibare onder mijn huid vond een nieuwe plek binnen het harnas. Als er een biopt genomen zou worden, had men een levercyste in mijn knieholte kunnen vinden. Ik heb me er altijd over verbaasd dat alles in het lichaam zo’n eigen plek heeft. Een groot deel van kankeronderzoek gaat over de vraag hoe medicatie op de juiste plek, de kankercel, gebracht kan worden. Waarom dan geen onderzoek naar fysiologische mobiliteit? Als het medicijn niet naar de kankercel kan komen, dan bewegen we de kankercel naar het medicijn.

Hoe het ook zij: eenmaal in het water lag ik hoger, door het drijfvermogen van het pak. Ik dreef als een vacuüm gesealde rugzak op het zoete water en voelde me als een spartelende kever op zijn rug, alleen ik lag op mijn buik. Het door mij zorgvuldig geconstrueerde plaatje van weldadig zwemmen in de koude bleek het vooral goed te doen in mijn hoofd. Deze in de knop gebroken hobby past in het rijtje van visueel aantrekkelijke gewenste noodzaken, zoals kitesurfen en met een longboard naar de stad. Gelukkig kan ik een groot deel van de mislukkingen aan mijn niet-gesynchroniseerde motoriek wijden. Mijn oog-beencoördinatie is een dans tussen tijd en bewegen. Eén van de twee is te kort of te lang, dus dat board rolt of glijdt ergens heen en ik zie dat gebeuren. Ik sta er niet op, maar wil er wel op.

Enkel fysiek aanwezig

Nadat ik met mijn rode en door kou gezwollen handen de rits naar beneden trok, was de hoeveelheid lucht die ik kon inademen weldadig. Ik stroopte het pak van mijn koude ongevoelige lijf, de lage buitentemperatuur voelde warm. Ik gloeide in een andere realiteit. Dat beknellende gevoel over mijn bestaan is zelden helder aanwezig. Emoties komen nooit met een label. Labels knip ik altijd uit kleding en een erg zichtbare merknaam is voor mij een reden iets niet te kopen. Op het hoogtepunt van de emotionele beknelling ben ik enkel fysiek aanwezig. De overige dimensies – mentaal, emotioneel en spiritueel – zijn elders. Geen idee waar. Gesprekken met mijn kinderen gaan dan bijvoorbeeld als volgt. Mijn dochter is met twee moeders bij een kleinschalige intocht van Sinterklaas geweest. Ik vroeg haar hoe ze het vond. Ze zei dat de Pieten vegen hadden. Ik zei: “Oh.” Zij: “Omdat ze, toen ze helemaal zwart waren, mensen beledigden.” Ik zei weer: “Oh.” “Het maakt mij niet uit,” vervolgde ze. Ik zei: “Ok.”

Zaterdagmiddag gaan we naar de bioscoop – de beste plek om met kinderen in mijn vacuüm te zijn. In de bioscoop zegt een meisje tegen dochter dat ze een groep heeft overgeslagen. Ze is van groep 2 naar 3 gegaan en zit nu in groep 5. Dochter zegt: “Dus jij gaat naar groep 6? Ik zit in groep 5. Ik snap geen bal van figuren. Heb jij huisdieren? Ik heb vier honden, vier katten en twee konijnen. Die konijnen zijn dood. Dat is niet erg, want ik kon er niet echt mee spelen.” De film begint. Het is een voorspelbare remake van het grote normatieve productiehuis Disney. Dochter en ik huilen beiden, a-synchroon. Zij omdat de draak wordt aangevallen, de geliefde vriend wordt opgevangen door een moeder en een dochter en hij uiteindelijk alleen naar zijn thuisgrot gaat. De moraal is dat kinderen, hoewel ze volmaakt gelukkig leven met een lieve draak, uiteindelijk het liefst in een gezin willen zijn. Bij Disney zouden ze zich eens af moeten vragen wat ze kinderen mogen voorschotelen.  Ik ben chagrijnig om het waardeloze verhaal, geïrriteerd dat mijn dochter dit op haar netvlies heeft, en voel boosheid over de dictatuur van het gezinsconstruct. Buiten lopen we door plassen en doen we alsof we douchen. Met onze tong ver uit onze mond voeren we een gesprek over de film.

Click to comment

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

VERS

We do not believe in the world empowering women.

We believe in women empowering the world!

Journalist, activist, game-changing artist, mind-body scientist, international solidarist?

Join the tribe

Copyright © 2020 Vileine

To Top