In RE: reageren Vileine vrouwen op een actuele publicatie. Vandaag reageert Sterre op ‘The Female Gaze: de nostalgie van Gilmore Girls‘.
Na tien jaar stilte staan de Gilmore Girls weer in Stars Hollow, drinken koffie en proberen liefdes en carrières uit. Net als Hedwig ben ik al vanaf het begin groot fan van de serie. Een verschil is dat ik iets jonger ben, dus meer naar Rory opkeek, als was ze mijn grote zus. Ik werd een nerd en ging me interesseren in journalistiek – want als Rory het kon, dan kon ik het ook. De afgelopen jaren greep ik op onzekere en zwakke momenten naar de serie om troost en moed te putten uit deze opgewekte dames. Daarom leek het me heerlijk om te zien wat Rory de afgelopen tien jaar had gedaan. Hoe zouden mijn komende tien jaar eruitzien?
Echt geen idee
De eerste aflevering van Gilmore Girls: A Year in the Life, Winter, begint ermee dat Rory een artikel in The New Yorker heeft gepubliceerd. Iedereen is ‘super proud’, Luke voorop. Maar al snel gaat het bergafwaarts. Het boek waar ze aan werkt blijkt niets te zijn, de meetings met belangrijke tijdschriften floppen, en tenslotte wordt ze zelfs afgewezen door de hippe website die haar stalkte om haar binnen te halen. Reden voor de afwijzing: Rory heeft geen ideeën.
Gefrustreerd zat ik voor de tv. Wie is deze vrouw? Geen ideeën tijdens een sollicitatiegesprek? De meid die elke schooldag een uur te vroeg kwam, die elk jaar een nieuwe brochure voor Harvard haalde om up-to-date te blijven, die zeventienhonderd extra vakken en stages deed om voorbereid te zijn – zíj heeft nu geen pitch? Alle potentie van Rory bleek een ballon die afgelopen tien jaar langzaam is leeggelopen en nu rimpelig en futloos rondzwerft tussen New York en Londen. Het is niet zozeer erg dat ze faalt. Ieder mens heeft alle recht om te falen – maar daar zit meestal een verhaal achter. Een dierbare overlijdt, je loopt hersenschade op door een ongeluk of je wordt zwanger, om maar iets te noemen. In dit geval krijgen we daar echter niets over te weten.
Onbevraagd privilege
Ook de manier waarop ze omgaat met haar mislukkingen, zijn niet des Rory’s. Waar is haar plan de campagne? In plaats van een stevige to-do-lijst te maken, valt ze in slaap bij het maken van de enige opdracht die ze heeft, om vervolgens thuis te komen met de boodschap: “Ik heb met een Wookie geslapen.”
Wat opvalt, is hoe weinig kritisch het privilege van Rory bekeken wordt. Ze fladdert maar een beetje rond en houdt gefrustreerd maar hulpeloos haar handjes in de lucht. Rory was natuurlijk altijd al heel geprivilegieerd, maar het is nu bij uitstek een onderwerp van gesprek. Bovendien voelt het na de crisis een tikje hypocriet dat de vrouw die om de haverklap op en neer naar Londen vliegt, zeurt dat ze ‘blut’ is. Misschien ontbreekt het Rory daarom wel aan hustle als freelancer: ze heeft een vangnet. Echt arm zal ze nooit worden. Misschien komt het ook omdat ze al vanaf haar zestiende heeft geleerd dat het prima is je handje op te houden. Lorelai vocht voor haar onafhankelijkheid, maar Rory vindt afhankelijkheid best aantrekkelijk. Het is een jammerlijke conclusie die we hieruit moeten trekken: Rory is niet de onafhankelijke, financieel zelfstandige feminist geworden die we verwacht hadden.
Volwassen worden: terug naar de realiteit
Gelukkig is en blijft Gilmore Girls een feel good-productie. Rory herpakt zich, stopt met haar drama queen-act, zet haar privileges (dan maar) in en gaat tegen het einde van de nieuwe serie toch eindelijk aan de arbeid. Het resulteert in een mooi Inception-moment, als blijkt dat zij ‘Gilmore Girls heeft geschreven’. En ook de laatste vier woorden maken het verhaal helemaal rond (inclusief de impliciete ‘seks is slecht, en je blijft zwanger en alleen achter’-moraal).
Na het kijken van de Gilmore Girls-reboot had ik, ondanks mijn ontevredenheid over veel van de elementen ervan, toch zin om weer te gaan schrijven. Al hoop ik een tikje meer Lorelai in mijn donder te hebben. Misschien is een goede conclusie van het verhaal wel dat je, na een zekere jeugdige narcistische periode waarin je het allerhoogst haalbare voor jezelf wenst (The New Yorker, de nieuwe Pauw worden), op een gegeven moment moet zoeken naar een iets realistischer doel, dat én goed bij je past én waar je je talenten in kwijt kan. Bijvoorbeeld hoofdredacteur worden van de plaatselijke Stars Hollow Gazette. Een fijne afzwakking van de hysterisch hoge carrière-eisen waar iedereen maar aan moet voldoen, naar aangenaam realisme. Of eigenlijk: het was een fijne afzwakking geweest als Rory het daarbij had gehouden. Jammer dat ze dan een hitserie schrijft, in één weekend. Sommige mensen willen het ook allemaal.
