Hallo Meneer Pauw,
Dit zoveelste dieptepunt in de Nederlandse talkshowgeschiedenis op achtentwintig maart 2017 om iets over elf in den avond, opende u met: “ik ga praten met Anne Fleur Dekker”. Van ‘praten met’ was echter geen sprake. Een ‘moralistisch toontje aanslaan tegen’ zou een veel gepastere opening zijn geweest. Samen met uw kompaan Meneer Nijpels ging u op jacht. In jullie ogen moest het publiek kijken naar de weerspiegeling van een zogenaamd dom hertje aan tafel. Een meisje dat toch had moeten zien aankomen wat ze over zichzelf had afgeroepen.
In dezelfde uitzending werd ons nieuwe kamerlid Thierry Baudet besproken alsof het om een hofnar in Shownieuws gaat. Lachen om Meneer Baudet, dat blijkt in 2017 heel makkelijk aan talkshowtafels. Hij speecht in het Latijn en zijn roman is slechts fictie, luister maar niet naar gekke Thierry. Iedereen lijkt te vergeten dat Thierry Baudet ook in de realiteit verkrachtingscultuur verspreidt. Of niemand wil erover praten, ook dàt is verkrachtingscultuur. We helpen maar eventjes met het aandragen van wat urgente onderwerpen, want u heeft er blijkbaar moeite mee.
Thierry Baudet wordt wat jullie betreft niet serieus genomen, ook al heeft hij opeens twee zetels en schuwt hij juist in de massamedia niet om een grote bijdrage te leveren aan de publieke goedkeuring van verkrachtingscultuur, zoals destijds bij Matthijs van Nieuwkerk aan tafel. Daar verdedigde hij versiercursussen waarin mannen wordt geleerd dat ‘nee’ eigenlijk ‘ja’ betekent. Niks fictie, maar zijn eigen woorden aan tafel van uw grote concurrent.
Terug naar een objectieve analyse over Vileine vrouw Anne Fleur Dekker. Ja, ze heeft uitgesproken activistische meningen en nee, ze wil haar excuses niet aanbieden bij jullie aan tafel, maar u wordt niet betaald als talkshowpresentator om de gasten te mansplainen in plaats van interviewen. En #mansplainen is precies wat er gisteren gebeurde, meneer Pauw. Eva Jinek zou zo’n basale interviewblunder niet overkomen, maar dat is natuurlijk slechts onze mening.
Terug naar uw mening. Uw mening is altijd belangrijker. “Als je een tweet het wereldwijde web op gooit, moet je er zelf de gevolgen van inzien” was het herhaaldelijke punt van de presentator, niet van de gast – ongeacht wat je van die mening mag vinden. Want het zou inderdaad naïef zijn om te stellen dat twitteren tegenwoordig nog zonder gevolgen kan. Sociale media zijn ons publieke visitekaartje. Betekent dit dat de wereld dat visitekaartje vervolgens mag interpreteren als open uitnodiging voor allerhande bedreigingen? Nee. Is dit een werkelijk, actueel, urgent probleem dat in de samenleving speelt? Ja. Had u het daar gisteravond wellicht over kunnen hebben? Ja!
Helaas, meneer Pauw, bleef u gisteravond weer eens steken in paternalisme. Dit ging niet alleen ten koste van de gast, maar vooral van goede journalistiek en uw kijker. Als een meester die een stoute leerling de les las, rolde u met uw ogen. Vroeg u aan Dekker of ze zelf dacht dat het niet ‘onnozel’ was om over stenen en taarten te tweeten. Of ze er ‘spijt van had.’ Het kringgesprek bleef hangen in de dagelijkse realiteit van half Nederland: gemansplaind worden, terwijl je zogenaamd wordt uitgedaagd om je standpunt te verdedigen. De heren Pauw en Nijpels zouden dit meisje wel even uitleggen hoe de realiteit precies in elkaar zit. Voor weerwoord was nauwelijks ruimte, daarvoor werd Anne Fleur Dekker te vaak onderbroken.
De discussie bij u aan tafel had deze droeve dinsdag juist zo’n boeiende kunnen zijn. Het had kunnen gaan over het overschrijden van grenzen, zowel online als offline. Over de samenleving die steeds sneller dreigt te verharden. Een samenleving waarin taart gooien in historische context blijkbaar als bedreiging wordt gezien, maar waarin het bedreigen van een individu – door links òf rechts – tot de orde van de dag behoort. Een samenleving waarin onderduiken eigenlijk niet echt onderduiken is, zolang je niet in elkaar geslagen wordt en nog onder politie-escorte naar een studio kan komen. En verkrachting geen verkrachting heet, omdat vrouwen het stiekem vast wel willen.
Laat ons meisjes ú dan ook eens wat uitleggen. Dat we het erover eens zijn dat bedreigen, ironisch of niet, consequenties heeft hebben we inmiddels vastgesteld. Maar het zou u als gastheer sieren om de volgende keer dat u een volwassen vrouw (géén meisje) uitnodigt, haar in ieder geval als gast serieus te nemen. Dat verwachten serieuze kijkers van serieuze journalisten.
Dat meer dan dat voor u teveel gevraagd is, dat weten we nu wel.
Dag meneer Pauw.
Shaniq
30 maart 2017 at 12:12
PAUW bedrijft laag-bij-de-grondse riooljournalistiek. Erger en enger dan Telegraaf niveau.
Pingback: Nieuwsflash: “Ik kreeg wel 250 doodsbedreigingen,” zegt Anne Fleur Dekker – Vileine.com
Pingback: Nieuwsflash: “Ik kreeg 250 doodsbedreigingen,” zegt Anne Fleur Dekker – Vileine.com
Dan
31 maart 2017 at 17:56
Dat er heel veel vrouwen zijn die hard to get spelen en dat nee niet altijd nee betekend of in een later stadium een ja wordt in het spel van de liefde is een feitelijke constatering.
Het is ronduit ziekelijk om dat met verkrachting te vergelijken dan ben je doelbewust iemands woorden verkeerd aan het interpreteren en probeer je bewust iemand te beschadigen.
Het is exact hetzelfde als Fleur verwijten dat ze Wilders bedreigd heeft terwijl ze op een tweet reageerde.
Beide gevallen die in de context gezien moeten worden maar wat blijkbaar alleen voor Fleur geldt.
Sommige mensen zijn stekeblind en van hypocrisie doordrenkt, zeer terecht dat Fleur met haar neus op de feiten werd gedrukt.
marcel
10 april 2017 at 01:55
Wel, je kan op z’n minst vaststellen dat meneer Pauw consistent is. Is het iemand opgevallen dat zijn benadering van Dekker EXACT dezelfde is als die van ieder ander aan de goede kant van de geschiedenis op Wilders’ gedrag op Twitter en daarbuiten? Die komt neer op: als je beweert te weten wat de walgelijke gevolgen van je eigen gedrag zijn (nare woorden op internet, levensbedreigend gevaar), beweer je dan niet óók dat je eigen gedrag je eigen gevaar uitlokt? Zeker op zoals als Twitter. Waar is je eigen verantwoordelijkheid gebleven? Een stap verder ligt voor de hand: je neemt dezelfde martelaarshouding aan als degenen die je de maat neemt.
Komt bij dat Dekkers’ ongemak domweg verbleekt bij dat van Wilders maar dat, volgens de goede kant van de geschiedenis, HIJ degene is die “met alles wegkomt”. En Pauw alleen maar aan het mansplainen is. Want dát is het probleem hier. – Tuurlijk. Tuurlijk.
Niet te geloven dat ik die drol, zogezegd, aan het “verdedigen” ben. Maar dat krijg je als je in Upside-Down Land leeft.
Zelfde geldt voor dat andere darmproduct: Baudet. De zonzijde dáárvan is echter dat dit me daadwerkelijk aan het schuddebuiken kreeg. Drol Baudet zou een “verkrachtingscultuur” propageren? Maak dat de kat wijs. Zijn proza is abominabel, zeker, maar op wat voor patriarchale planeet ziet een verkrachtingscultuur eruit als mannen die hun wanhoop trachten te overwinnen om in de gunst van vrouwen te komen? Want, geloof het of niet, DAT is waar versiergoeroes op teren.
Het allergrappigste is nog wel de seksuele praktijk. Die leert: Seks is geen sprookje van constante onderhandeling en begrip. Seks is het beest in de mens. Seks – in die prachtige Nederlandse taal – is vrijheid als werkwoord: vrijen. Ook EN juist in de meest veilige, liefhebbende, emotioneel en lichamelijk bevredigende relaties betekent dat dat het sprookje van constante onderhandeling en begrip geen plaats van betekenis heeft. INTEGENDEEL. En dan hebben we onze genderbevrijders die een hookup-cultuur – die sterk doet denken uit de jarenzestigcultus waar ze uit zijn voortgekomen, en waar diezelfde veiligheid, liefhebberij en emotionele en lichamelijke compatibiliteit niet eens een overweging zijn – aangrijpen om datzelfde sprookje van onderhandeling en begrip te propageren en alles wat daarbuiten valt te framen als… tadaa… “verkrachting”.
En intussen verlustigen diezelfde genderbevrijders zich net zo gretig aan de vijftig tinten grijs als elke andere traditionaliste aan het meest succesvolle belletriegenre ooit: de romance. Hoe pikanter, hoe beter. Probeer daar de overmanningsmeme maar eens uit weg te redeneren. Dit is zo intellectueel en emotioneel verward, cultureel hoogmoedig en verspeend van elk biologisch en menselijk inzicht dat het niks anders kan dan de lachlust opwekken.
Pingback: Mannen onderbreken vrouwen opvallend vaak | De Zesde Clan