Hallo mevrouw Amanpour,
Hoewel sommigen u misschien pas kennen sinds Rory in Gilmore Girls u noemde als haar grootste voorbeeld, bent u als verslaggever al decennia lang het boegbeeld van nieuwszender CNN. U deed verslag van alle historische gebeurtenissen in de wereld; van de genocides in Bosnië en Rwanda tot de staatsgreep in Haïti, u riskeerde uw leven om een verschil te maken. U legde wereldleiders in interviews het vuur aan de schenen – ook al stelde u vooraf altijd nerveus te zijn. Van kolonel Khadaffi en president Erdogan tot Hillary Clinton: ze kwamen niet weg met uitvluchten of algemeenheden, u dwong ze bijna om eerlijk antwoord op uw vragen te geven.
Gisteren, in uw interview in College Tour, legde u gepassioneerd uit dat nieuwsverslaglegging uw leven beheerst. Gelukkig voelde u niet de neiging u daarvoor te verontschuldigen – u vertelde zelfs een anekdote waarin u uw vijfjarige zoon wijsmaakte dat zijn verjaardag later was, omdat u op de dag zelf onverwacht verslag moest doen van een belangrijk nieuwsfeit.
U werd geboren in Engeland maar groeide op in Iran. In 1979 moest u echter vluchten omdat ayatollah Khomeini daar de macht overnam. Die gebeurtenis maakte dat u een journalist wilde worden – u wilde de wereld laten begrijpen welke – onrechtvaardige – gevolgen grote gebeurtenissen als deze teweeg brachten. Dat rechtsvaardigheidsgevoel heeft u overgedragen op uw zoon, die u onlangs begeleidde naar de kampen waar Syrische vluchtelingen worden opgevangen.
U laat zich als journalist door niemand de mond snoeren
Niet alleen maakte u als vrouw soms gebruik van het verrassingselement, waardoor u onverwachtse uitspraken wist te ontlokken aan mannen die niet gewend zijn dat vrouwen hun mond opentrekken, ook heeft u door uw vrouw-zijn een glimp kunnen geven in de wereld van vrouwen die wij anders niet te zien krijgen – bijvoorbeeld achter de sluier.
U strijdt tegen de status quo en laat zich door niemand de mond snoeren – en zeker niet door Donald Trump, die de nieuwsitems van CNN ‘fake news’ noemde. U breekt echter een lans voor kwaliteitsjournalistiek en de zoektocht naar de waarheid – waarmee u bedoelt dat opiniepagina’s er zijn voor meningen en dat nieuwsitems gebaseerd zijn op feiten. U noemt uzelf dan ook een ‘fact-based journalist’ en uw motto is ‘Waarheid, geen neutraliteit’. Holocaust-ontkenners of mensen die zeggen dat klimaatverandering onzin is, tegen alle bewijs in, moeten volgens u niet hetzelfde podium krijgen ‘omdat iedereen nu eenmaal een opinie heeft’. Feiten moeten aan het licht worden gebracht, zodat niemand ze meer kan ontkennen. Met belangrijke consequenties – volgens u was de situatie in Syrië nu anders geweest als in de aanloop meer fact-based journalistiek was bedreven, waardoor regeringen zich gedwongen hadden gevoeld om in te grijpen. “As journalists, we have to be able to understand where the fear and the facts end and the hype and the politics start,” zegt u. U gelooft niet in haatzaaien en verdeeldheid – u gelooft dat objectieve journalistiek de basis is van een functionerende democratie.
Mevrouw Amanpour, dank u voor uw moed, uw betrokkenheid en uw uitgesprokenheid. U bent niet bang om streng te zijn – u stelt de allerhoogste eisen aan uzelf en uw team, en u maakt daar geen excuses voor. Maar ook straalt uit alles wat u zegt een geloof in de positieve kracht van journalistiek. Volgens u zijn mensen nu, meer dan ooit, activistisch en zoeken ze naar nieuwsbronnen waar ze op kunnen vertrouwen. U bent een voorstrijder van waarheid, van feiten, en van democratie – en als vrouw bent u een voorbeeld van wat je kan bereiken als je je er met je hele hart instort.
